اولا: طبق آیه 51 احزاب همسران پیامبر در حق همخوابگی دچار اختلاف می شدند و روایات اهل سنّت نشان می دهد که عایشه همواره نسبت به عدالت پیامبر در این حق شک می کرد و شبها به دنبال او تا بقیع به «جاسوسی» می رفت! طبق آیات 28 و 29 احزاب بعضی از همسران پیامبر بهترين قسمتهاى غنائم مسلمانان را می خواستند! از روايات اهل سنّت استفاده مى شود كه وقتی پیامبر تقاضای آنها را قبول نمی کرد، آنها بی ادبی در سخن را با ایشان به آن حد می رساندند كه می گفتند: «تو گمان مى كنى كه اگر ما را طلاق دهى همسرى غير از تو در ميان قوم و قبيله خود نخواهيم يافت»! روایاتی وجود دارد که «ابوبکر» و «عمر »، دخترانشان «عایشه» و «حفصه » را به خاطر فشار بر پیامبر برای گرفتن «نفقه بیشتر» ملامت می کنند. طبق پنج آیه ابتدایی سوره تحریم برخی از همسران رسول رازی از ایشان را برملا کرده و باعث شده اند آن جناب با رنجش خاطر برخی امور مجاز و حلال را بر خود حرام نمایند! مطابق منابع اهل سنّت، منظور از همسر غير رازدارش در اين آيه «حفصه» بود كه اين راز را به «عايشه» بازگو كرد.
ثانیا: ازدواج پیامبر با عایشه ازدواجی سیاسی و از روی مصلحت و برای جلب پیشتیبانی قبیله تمیم بوده و این انگیزه ها تا آخر عمر شریف ایشان هنوز پا بر جا بود؛ پدید آمدن جنگ های ارتداد بعد از رحلت پیامبر(ص) یکی از مهم ترین نشانه های عدم ثبات جامعه مسلمانان بود.
ثالثا: طلاق در منطق دین خدا و رسولش مبغوض ترین حلال است و قاعده اصلی بر اين است كه یک ازدواج، تا پايان عمر ادامه پيدا كند و طلاق آخرین راه برای همسران قرار داده شده و توصیه خود معصومین این بوده که تا آنجا که مقدور است از این امر جلوگیری شود.
رابعا: عذاب همسران پیامبرانی مانند نوح و لوط موجب پدید آمدن قاعده کلی برای عذاب شدن همسران همه پیامبران که مخالفشان بوده اند «در دنیا» نمی گردد. ضمن اینکه به موجب آیه 33 سوره انفال، امکان عذاب مردم جامعه حضرت رسول(ص) منتفی بود.

قرآن در آيه 41 سوره «انفال» می فرماید: «هر غنيمتى كه به دست شما مى رسد يك پنجم آن براى خدا و ... است». به اعتقاد بسيارى از مفسّران، غنيمت معنى وسيعى دارد و شامل غنائم جنگى و غير آن مي شود؛ زيرا معنى لغوى اين لفظ عموميّت دارد و دليل روشنى بر تخصيص آن وجود ندارد؛ البته جمعى از مفسّران اهل سنت مي گويند: چون آيات قبل و بعد در زمينه جهاد است قرينه بر اختصاص آيه غنيمت به غنائم جنگى مي شود؛ در حالى كه شأن نزول و سياق آيات، عموميّت آيه را تخصيص نمى زنند؛ يعني هر درآمدى از هر موردى را شامل می شود.

ابونعیم اصفهانى از شعبه، او از حجاج، او از ابى اسحاق همدانى و او از حارث نقل کرده که امام على بن ابى طالب(ع) از فرزندش حسن(ع) درباره امورى در باب مروّت سؤال فرمود، از آن جمله فرمود: 1- سداد چیست؟ امام حسن(ع) عرض کرد: دفع منکر توسط معروف. 2- شرف چیست؟ انجام دادن کار خوب و ترک گناه. 3-مروّت چیست؟ عفاف و اصلاح مال. 4- رأفت چیست؟ نظر در کم و منع حقیر. 5- سماح چیست؟ بخشش در دشوارى و رفاه… تا آخر حدیث.

عثمان، فدک را به مروان بن حکم داد و پیوسته فدک در دست مروان و فرزندانش بود تا اینکه عمر بن عبدالعزیز آن را گرفت و به عنوان صدقه قرار داد .اگر فدک غنیمت مسلمین بود، به چه دلیل به مروان اختصاص پیدا کرد؟ و اگر ارث خاندان رسول خدا(ص) بود، پس مروان در زمره این خاندان نبوده، و اگر بخششى از پیامبر(ص) به فاطمه زهرا(ع) بود، پس چرا بر آن دست اندازى کردند و آن را به یکدیگر بخشیدند و عثمان چه سلطه اى بر فدک داشت تا به کسى واگذار کند؟

عثمان به مروان بن حکم بن ابى العاص پسر عمو و شوهر دخترش اُمّ ابان، صد و پنجاه هزار اوقیه عطا کرد و یک پنجم غنیمت هاى آفریقا که پانصد هزار دینار مى شد، را به او بخشید.

از روایات و نامه های متعددى که پیامبر(ص) به گروه های مختلف فرستاد، من جمله: نامه پیامبر(ص) به مردم یمن، به بعضى از بزرگان جهینه، به پادشاهان حمیر، به صاحبان برخی قبائل و...، استفاده می شود غنمیتی که پیامبر(ص) از آنان درخواست می کرده همان دستاوردهاى مردم از غیر راه جنگ بوده، یعنى اموالی که از راه کسب و امثال آن بوده است.

انگيزه توابین، احساس ندامت از گناه، و شوق به جبران خطا بود. احساس عميق پشيمانى و شور و شوق سوزان به شستشوى گناه، قيام توابين را به صورت يك قيام انتحار آميز جلوه گر ساخته بود. آنها فقط در صدد گرفتن انتقام و جبران لغزش و گناه خود بودند و نه طالب فتح و پيروزى بودند و نه خواهان حكومت و غنيمت، بلكه يگانه هدفشان انتقام بود و تشنه مرگ در راه هدف خود بودند، به طورى كه دشمن به آنها امان داد ولى آنها از قبول امان سرباز زدند.

در آیه 28 سوره سبأ و آیه 1 سوره فرقان و آیه 19 سوره انعام و همچنین روایات اسلامی، به جهانی بودن دعوت پیامبر(ص) اشاره شده است. چنانکه در آیه 1 سوره «فرقان» آمده است: «تَبارَکَ الَّذِی نَزَّلَ الْفُرْقانَ عَلى عَبْدِهِ لِیَکُونَ لِلْعالَمِینَ نَذِیراً»؛ (جاوید و پر برکت است خداوندى که قرآن را بر بنده اش نازل کرد، تا همه جهانیان را انذار کند).