اولا: پذیرش این ادعا متضمن پذیرش مخالفت پیامبر(ص) با حکمی است که صریحا در قرآن مجاز شمرده شده است؛ یعنی«جواز ازدواج همزمان مرد مسلمان با چهار زن». چگونه رسول خدا(ص) آنچه را که اسلام مباح کرده، انکار نموده است؟!
ثانیا: طبق روایات اهل سنّت و شیعه، رسول خدا(ص) فرمود: «من فاطمه را به عقد علی در نياوردم مگر آنكه خدا در آسمان او را به همسرى علي در آورد»؛ آیا معقول است که خداوند كسى را برای همسری حضرت زهرا(س) برگزیده باشد که او را آزار نمايد؟!
ثالثا: نقل این واقعه در منابع اهل سنّت، نهایتا به یک راوی، یعنی «مسور بن مخرمه» باز می گردد؛ بنابراین این انتظار می رود که این راوی وقایع مربوط به این موضوع را به یک گونه نقل کند. در حالی که وحدتی در چگونگی نقل جزئیات آن وجود ندارد! چنین تناقض و تهافتی اعتبار این واقعه را به شدت زیر سؤال می برد. تاریخ ‏نویسان می گویند به دنیا آمدن مِسوَر بعد از هجرت پیامبر(ص) از مکه به مدینه بوده و مسور در آن زمان نهایتا شش یا هفت سال بیشتر نداشته است؛ اگر راوی اصلی در سنّی نبوده باشد که این وقایع را دیده و در حافظه خود ضبط کند، یا خود در بزرگ سالی این روایات متناقض را ساخته، یا جاعلان به زبانش بسته اند و از آنجا که دروغ گو کم حافظه است دچار تناقض می شود.
رابعا: سند این حدیث حتّی با معیار های اهل سنّت نیز قابل پذیرش نیست؛ درباره دو تن از رجال سند این حدیث، یعنی «مسور» و «زهری»، در منابع رجالی و تراجم اهل سنّت اوصافی ذکر شده که قبول این حدیث را از آنان دچار مشکل می کند.

برخی می گویند: ازدواج در اسلام به معنی زن گرفتن برای مرد، او را به عنوان مشتری، و زن را نوعی کالا وانمود کرده، که این تعبیرات بر روابط زن و مرد اثر گذاشته و به مرد ژست آقایی و مالکیت و به زن حالت مملوکی و بندگی می بخشد. در پاسخ می توان گفت: از قدیم مردان به عنوان خواستگار نزد زنان رفته و از آنان تقاضای همسری می کردند، و این از بزرگ ترین عوامل حفظ حیثیت و احترام زن است؛ زیرا خداوند، مرد را مظهر طلب و عشق آفریده و زن را مظهر مطلوب بودن و معشوق بودن.

کمالات فوق العاده حضرت زهرا(س) و انتسابش به پیامبر(ص) سبب شده بود، خواستگاران زیادی داشته باشند اما ایشان به هیچکدام پاسخ مثبت ندادند. حتی افرادی به رسم جاهلیت می خواستند با صرف مهریه های بسیار سنگین به خواستگاری او بیایند که پیامبر(ص) مانع شد و می فرمود کار او به دست پروردگارش است. سرانجام خبر رسید که علی(ع) به خواستگاری فاطمه(س) آمده و پیامبر(ص) قصد دارد دخترش را به ازدواج علی که مالی ندارد، درآورد، و آشکار شد که این رهنمون، وحی آسمانی است، و سرانجام و پیامبر(ص) عقد آنها را خواند.

صحاح اهل سنت از جمله بخاری از زهری و او از مسور نقل کرده: من به سن بلوغ رسیده بودم که علی(ع) از دختر ابوجهل خواستگاری کرد. همچنین مسور می گوید: خانواده ابوجهل از پیامبر(ص) خواستند دخترشان را به ازدواج علی(ع) درآوردند و پیامبر(ص) ناراحت شد. همین اختلاف نقل و اینکه مسور آن زمان به سن بلوغ نرسیده بود نشانه جعلی بودن این روایات است. ضمن اینکه پیامبر(ص) علی(ع) را معیار حق، برادر و وصی خود خوانده و صدها حدیث در فضیلتش بیان فرموده. از طرفی زهری و مسور از جمله منحرفان و دشمنان على(ع) بوده اند.

در منابع اهل سنت روایاتی به چشم می خورد که نشان می دهد، قبل از علی(ع)، عمر و ابوبکر برای خواستگاری فاطمه(س) به نزد پیامبر(ص) آمدند اما پیامبر(ص) درخواست آنان را برای ازدواج ردّ نمود.

«مهریه» سنتی است کهن که مرد در هنگام ازدواج، مالی را برای زن یا پدر زن خویش قائل می شده، حال آیا «مهریه» یادگار عهدی است که زن مملوک مرد بوده؟ و یا اینکه آیا بر اساس تساوی حقوق انسان ها، لازم است «مهریه» ملغی گردد؟ در پاسخ گفته می شود: «مهریه» نتیجه تدبیر ماهرانه ای است که در متن خلقت و برای تعدیل روابط زن و مرد و پیوند آنها به کار رفته و اسلام آن را امضا کرده است. زیرا در متن خلقت، نقش هر مرد و زن در مسأله عشق، مغایر دیگری است، زن مظهر جمال و بی نیازی است، اما نیاز و طلب عشق در مرد قرار دارد.

معاویه از مروان خواست دختر حضرت زینب را برای پسرش یزید خواستگاری کند. همسر حضرت زینب اعلام کرد که اختیار دختر به دست دایی اش امام حسین است. مروان نیز این خواستگاری را به عنوان آشتی میان بنی هاشم و بنی امیه به اطلاع امام حسین رساند و با تمجیدهای چاپلوسانه از یزید، و... بنی هاشم را به خاطر چنین خواستگاری سزاوار خشنودی از پیشنهاد معاویه دانست. امام حسین در پاسخ سخنان مروان، دشمنی بنی هاشم با بنی امیه را به خاطر مصالح الهی و غیرقابل آشتی با مصالح دنیوی دانست و ... .