کثرت شاهدان نشانه ی حقانیت ادیان در عرض یکدیگر نیست، بلکه نشانه حقانیت ادیان در طول یکدیگر است؛ یعنی شریعت هر عصری کاملتر از شریعت قبلی و ناسخ آن است و تمام مردم هر عصری باید به شریعت آن عصر درآیند. چون اسلام، کاملترین شرایع و ناسخ همه آن هاست؛ پس تمام مردم باید به دین اسلام درآیند.  
پیامبر هر امتی در روز قیامت برای امت عصر و دوره خودش شاهد است؛ لذا این آیه ناظر به مردم عصر محمدی(ص) نیست؛ زیرا همگی جزء امت ایشان هستند، چه اسلام بیاورند و چه نیاورند.

واژه «حشر» در لغت به معناى جمع كردن توأم با راندن است و گاه به هر گونه جمع نيز گفته مى شود. استفاده از اين تعبير براى معاد و روز قيامت به آن خاطر است كه همه انسان ها كه در طول تاريخِ بشر به زمين آمده اند در آن روز يكجا جمع مى شوند و به سوى دادگاه عدل الهى براى حساب و كتاب مى روند. اضافه بر اين در آن روز ذرات وجود هر انسانى كه در مناطق مختلف كره زمين و حتى در درياها پراكنده شده اند به فرمان الهى در كنار هم جمع مى شوند و روح به آنها باز مى گردد و از این روست که روز قيامت، روز جمع و حشر در ابعاد مختلف است.

هر کس سوره حشر را تلاوت کند بهشت، دوزخ، عرش، کرسى، حجاب، آسمانها و زمینهاى هفتگانه و حشرات و بادها و پرندگان و درختان و جنبندگان و خورشید و ماه و فرشتگان، همگى بر او رحمت مى فرستند و برای او استغفار می کنند و اگر در آن روز یا شب بمیرد شهید مرده و اگر هنگام غروب بخواند خداوند فرشته ای را تا صبح مأمور محافظت از خانه اش می کند.

طبق آیه 7 سوره حشر باید در برابر اوامر و نواهى پیامبر(ص) تسلیم مطلق بود واین در صورتی معقول است که پیامبر(ص) معصوم باشد؛ زیرا در غیر معصوم در صورت خطا، یا ارتکاب گناه نه تنها نباید تسلیم بود، بلکه باید تذکر داد، یا نهى کرد.

در این سوره چهار بخش عمده وجود دارد: 1- نخست سخن از رسالت پیامبراسلام(ص) و قرآن مجید و هدف از نزول این کتاب بزرگ آسمانى و گروندگان به آن است. 2- بخش دیگرى از این سوره به رسالت سه نفر از پیامبران الهى می پردازد. 3- بخشى از این سوره، درباره آیات و نشانه هاى عظمت پروردگار در عالم هستى است. 4- بخش مهم دیگرى از این سوره درباره مسائل مربوط به معاد و چگونگى حشر و نشر و سؤال و جواب در روز قیامت و پایان جهان و بهشت و دوزخ سخن مى گوید.

از بعضي روايات استفاده مي شود انساني كه حامل قرآن باشد با فرشتگان محشور خواهد بود. فضل و برتري از آنِ كسي است كه قرآن را حمل كرده، معاني آن را بفهمد و احكامش را عمل کرده و به آدابش پایبند باشد؛ آنگاه به حكمتش پي برد. كسي كه با قرآن چنين رفتار كند، حامل قرآن است. امام صادق(ع) فرمود: «كسي كه قرآن را بفهمد و به آن عمل كند، با فرشتگان كه سفیران الهي و اهل كرامت و نيكي ‏اند محشور خواهد شد».

بعد از بیرون رفتن یهود بنى نضیر از مدینه، باغات و قسمتى از اموال  آنها در مدینه باقى ماند، طبق سنت جاهلیت جمعى از سران مسلمین به پیامبرگفتند: برگزیده هاى این غنیمت و یک چهارم آن را برگیر و بقیه را به ما واگذار تا در میان خود تقسیم کنیم. آیات فوق نازل شد و با صراحت گفت: چون براى این غنائم، جنگى نشده تمام آن تعلق به پیامبر(ص) دارد.

پیامبر(ص) روز پیروزى بر یهود بنى نضیر به انصار فرمود: اگر مایل هستید اموال و خانه هایتان را با مهاجران تقسیم کنید، و در این غنائم با آنها شریک شوید، و اگر مى خواهید اموال و خانه هایتان از آن شما باشد و از این غنائم چیزى به شما داده نشود.انصار گفتند: هم اموال و خانه هایمان را با آنها تقسیم مى کنیم و هم چشم داشتى به غنائم نداریم. آیه فوق نازل شد و این روحیه عالى آنها را ستود.

این آیات درباره عبداللّه بن ابى و جمعى از منافقان مدینه نازل شد که به یهود بنى نضیر گفتند: شما در دژهاى خود بایستید ما و طایفه بنى قریظه و سایرهم پیمان هاى شما با شما هستیم. همین امر سبب شد که، یهود بنى نضیر بر مخالفت پیامبرتشویق شوند.

سوره حشر با تسبیح خداوند شروع شده است. پس از تسبیح و تنزیه، به ماجراى درگیرى مسلمان با یهود پیمان شکن مدینه، و همکاری منافقان مدینه با آن ها اشاره شده است. بخشی دیگر از این سوره، مشتمل بر یک سلسله اندرزها و نصایح کلى نسبت به عموم مسلمانان است. در ادامه توصیف بلیغى از قرآن مجید و بیان تأثیر آن شده و در آخرین بخش، قسمت مهمى از اوصاف جمال و جلال خدا و اسماء حسناى او آمده است.