امام(ع) در سخنی به مهم ترین فایده کوهها اشاره کرده و می فرمایند: «خداوند كوهها را تكيه گاه زمين و همچون ميخهايى در آن كوبيد، به گونه اى كه زمين در عين حركت آرام گرفت تا اهل خود را در اضطراب فرو نبرد، يا آنچه را كه بر دوش حمل كرده فرو نيندازد يا از جايگاه خويش زايل نگردد». این تاثیر به این دلیل است که مواد مذاب و گازهای هسته زمین و وزش تند بادهای سطح آن و جاذبه کرات دیگر می تواند آن را غیرقابل سکونت کند، لکن این کوهها هستند که تعادل و آرامش را برای آن به ارمغان آورده اند.

خداوند در ارتباط با آیات و نشانه های خود می فرماید: «ما به زودى آیات خود را در آفاق و اطراف جهان، و همچنین در درون جان خود آنها، به آنان، نشان مى دهیم، تا براى آنها روشن شود که خداوند حق است». از این رو آیات خداوند به «آیات آفاقى و انفسی» تقسیم می شود. «آیات آفاقی» مثل  آفرینش خورشید، ستارگان، جانداران و گیاهان، کوهها و دریاها، با نظام دقیقى که بر آنها حاکم است و «آیات انفسى» همچون آفرینش انسان، و شگفتى هایی که بر روح انسان حاکم است، نشانه هایی است از معرفت پروردگار و خالق جهان.

قرآن کریم ده موهبت بزرگ الهى را براى داود(ع) برشمرده که عبارتند از: 1ـ صبر. 2ـ عبودیت. 3ـ قوت و قدرت. 4- «اوّاب» بودن؛ یعنی بازگشت مکرر به ساحت قدس خداوند داشت. 5- تسبیح کوهها با او در صبحگاهان و شامگاهان. 6 ـ هم آوازى پرندگان با او در تسبیح خدا. 7 ـ ملک و حکومت خدادادی. 8- علم فوق العاده. و ....

خانه خدا و به طور کلى «مکه» در لابه لاى یک مشت کوه هاى خشک و بى آب و علف قرار گرفته است، لکن بزرگ ترین مرکز عبادت و پرسابقه ترین کانون توحید در روى زمین، و حرم امن خدا است. امیرالمومنین(ع) در این رابطه می فرماید: «خداوند مى خواهد، بندگانش را با انواع شدائد بیازماید، و با انواع مشکلات در طریق انجام عبادتش روبرو کند، تا تکبّر از قلب هایشان فرو ریزد، و خضوع و فروتنى در آن جایگزین گردد و در پرتو این فروتنى و خضوع، درهاى فضل و رحمتش را به سوى آنها بگشاید».

از آیات قرآن درباره «سرنوشت کوه ها در قیامت» به دست مى آید، کوه ها مراحلى را طى مى کنند، نخست به «حرکت» در مى آیند، و سخت درهم کوفته خواهند شد، و به صورت «توده اى از شن هاى متراکم» در مى آیند. پس از آن، به صورت «پشم زده شده» در آمده که با تند باد حرکت مى کند، سپس، به صورت «گرد و غبار» در فضا پراکنده مى شود، و همچون «سرابى» از دور نمایان خواهد شد. آنجا که کوه با آن عظمت و صلابت، سرنوشتى این چنین پیدا کند، پیداست چه دگرگونى هایی در جهان به موازات آن روى مى دهد.

پیدایش رهبانیت به بعد از قرن سوم میلادی بازمی گردد. در آن زمان پیروان مسیح با شکست ازامپراطور روم، به کوهها و بیابان ها پناهنده شدند. روایتی از پیامبر(ص) این احتمال را تقویت می کند. رهبانیت امت پیامبر(ص) همان هجرت و جهاد و نماز و روزه و حج و عمره است.

در این که هم صدا شدن کوه ها و پرندگان با داود(ع) به چه صورت بوده، در میان مفسران گفتگو است؛ 1 ـ این صداى جذاب داود(ع) بود که پرندگان را به سوى خود جذب مى کرد. 2 ـ این تسبیح یک نوع تسبیح توأم با درک و شعور است که در باطن ذرات عالم وجود دارد. 3 ـ منظور همان «تسبیح تکوینى» است، چرا که هر موجودى نظامى بسیار دقیق و حساب شده دارد و این نظام از خداوندى حکایت مى کند که داراى تمام صفات کمال است. البته هر سه تفسیر باهم قابل جمع اند.