آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

خانه خدا و به طور کلى «مکه» در لابه لاى یک مشت کوه هاى خشک و بى آب و علف قرار گرفته است، لکن بزرگ ترین مرکز عبادت و پرسابقه ترین کانون توحید در روى زمین، و حرم امن خدا است. امیرالمومنین(ع) در این رابطه می فرماید: «خداوند مى خواهد، بندگانش را با انواع شدائد بیازماید، و با انواع مشکلات در طریق انجام عبادتش روبرو کند، تا تکبّر از قلب هایشان فرو ریزد، و خضوع و فروتنى در آن جایگزین گردد و در پرتو این فروتنى و خضوع، درهاى فضل و رحمتش را به سوى آنها بگشاید».

کسانى که به مکه رفته اند به خوبى مى دانند، خانه خدا و مسجد الحرام و به طور کلى «مکه» در لابه لاى یک مشت کوه هاى خشک و بى آب و علف قرار گرفته است، گوئى صخره ها را قبلاً در تنور داغى بریان کرده اند و بعد بر جاى خود نصب نموده اند.
در عین حال این سرزمین خشک و سوزان، بزرگ ترین مرکز عبادت و پرسابقه ترین کانون توحید در روى زمین است، به علاوه حرم امن خدا است که هم داراى امنیت تکوینى و هم تشریعى است.
در اینجا ممکن است براى بسیارى این سؤال پیش آید که: چرا چنین مرکز مهمى را خداوند در چنان سرزمینى قرار داده است؟
على(علیه السلام) در «خطبه قاصعه» با رساترین عبارات و زیباترین تعبیرات فلسفه این انتخاب را بیان فرموده است: «خدا خانه اش را در سنگلاخ ترین مکان ها و بى گیاه ترین نقاط زمین... در میان کوه هاى خشن و شن هاى فراوان قرار داد.
اگر خدا مى خواست، خانه و حرمش را و محل عبادت بزرگ حج را در میان باغ ها و نهرها و سرزمین هاى هموار و پر درخت و باغ هاى پر ثمر، در منطقه اى آباد، داراى کاخ هاى بسیار و آبادى هاى به هم پیوسته بى شمار، در میان گندم زارها و بوستان هاى پر گل و گیاه، در لابه لاى باغ هاى زیبا و پر طراوت و پر آب در وسط گلستانى بهجت زا با جاده هائى آباد قرار دهد، مى توانست، ولى به همان نسبت که آزمایش بزرگ حج و عبادت، راحت تر و ساده ترمى شد، پاداش و جزا نیز کمتر بود.
و اگر خدا مى خواست، به خوبى مى توانست پایه هاى خانه کعبه و سنگ هائى که ساختمان آن را تشکیل مى دهد، از زمرّد و یاقوت سرخ و نور و روشنائى قرار دهد، مى توانست، ولى در این حال، شک و تردید، کمتر در دل ظاهر بینان رخنه مى کرد و وسوسه هاى شیطان به سادگى دور مى شد.
اما خدا مى خواهد، بندگانش را با انواع شدائد بیازماید، و با انواع مشکلات در طریق انجام عبادتش روبرو کند، تا تکبر از قلب هایشان فرو ریزد، و خضوع و فروتنى در آن جایگزین گردد و در پرتو این فروتنى و خضوع، درهاى فضل و رحمتش را به سوى آنها بگشاید و وسائل عفو خویش را به آسانى در اختیارشان قرار دهد».(1)