اولين مدعي دروغين «سفارت»، ابو محمد شريعى بود و پس از او، افراد ديگري مانند محمد بن نصير نميرى، احمد بن هلال كرخى، محمد بن على بن بلال، ابوبكر محمد بن احمد بن عثمان بغدادى، اسحاق احمر، باقطانى و شلمغانى و ابودلف كاتب، ادعاي سفارت كردند. برخى از آنان در ابتدا از مردان صالح بودند؛ ولى به جهات مختلف راه انحراف را در پيش گرفتند.

عواملي مانند منحرف كردن مردم و جامعه شيعه، طمع به دست آوردن اموال آنان و کسب شهرت و موقعيت اجتماعی باعث شد تا بعضي، ادعاى دروغين سفارت داشته باشند.

سفير سوم، ابوالقاسم حسين بن روح نوبختى است كه در ابتدا، وكيل محمد بن عثمان عَمْري بود و بعد از بحراني شدن وضع مزاجى او، به نيابت امام زمان(عج) برگزيده شد و به مدت 21 سال سفارت آن حضرت را بر عهده گرفت و به مبارزه با انحرافات و ادعاهاى انحرافى سفارت پرداخت تا آنكه در سال 326 هجرى رحلت نمود.

سفير چهارم امام مهدی(عج) ابوالحسن على بن محمد سَمُرى است كه از اصحاب امام عسكرى(ع) بوده و از طرف امام زمان(عج) متصدى امر سفارت شده است. وی در زمان سفارتش فعاليت گسترده اى نداشته است؛ زيرا در آن زمان مملكت اسلامى پر از ظلم و جور و خونريزى و درگيرى بوده است. او شش روز قبل از وفاتش توقيعى را از امام عصر(عج) دريافت کرد كه از انتهاى غيبت صغری خبر داده و او را از وصيت كردن به سفارت بعد از خودش منع کرده بود.

از راه هاي اثبات نیابت سفیران امام زمان(عج)، انتصاب آنان بوده است. عثمان بن سعيد مورد وثوق امام عسكرى(ع) و امام مهدى(عج) بود و او نيز فرزندش محمد بن عثمان را منصوب نمود و حسين بن روح نيز از طرف محمد بن عثمان به اين سمت منصوب شد و او نيز على بن محمد سمرى را بر اين مقام منصوب كرد. راه دوم خط امام(ع) بوده كه آن را براي ديگران بازگو مى كردند. راه سوم كرامات فراوانى بود كه به دست مبارك اين بزرگواران انجام گرفته و اثبات كننده سفارت آنها بوده است.

شيعيان با نوّاب اربعه امام زمان(عج) دو نوع ارتباط داشتند؛ يكي ارتباط با واسطه و غير مستقيم بود كه به خاطر ظلم عباسيان امكان فعاليت آشكارا و آزادانه نبود. دوم ارتباط مستقيم و بى واسطه كه از زمان سفیر دوم به بعد شكل گرفت.

تدابیري كه امام زمان(عج) برای اختفای خود در عصر غیبت صغری به كار بستند عبارتند از: نشان ندادن خود به غير از ياران مخلص و فدايى، سفارش زياد به ملاقات كننده براي كتمان ديدار، تحريم نام بردن از اسم مخصوص امام زمان(عج)، مخفى شدن از دستگاه خلافت و طرفداران حكومت، تغيير دادن مكان و خانه از جايى به جاي ديگر و ... .

روایتي كه تصريح بر سفارت «عثمان بن سعيد» دارد ضعیف نیست؛ چراكه جعفر بن محمد بن مالك را شيخ طوسى توثيق نموده است و علماي شيعه در مسئله امامت و سفارت دقت زيادى به كار برده و به مجرد ادعاى شخصى بر سفارت، حرف او را تصديق نمى كردند.

برخى مى گويند موضوع غيبت امام زمان(عج) ساخته برخى از اصحاب خصوصاً سفير اول امام زمان(عج) است؛ درحالی که پیامبر(ص) و سپس امام علي(ع) و ساير امامان(ع) به موضوع غيبت امام زمان(عج) اشاره كرده و وقوع آن را به مردم گوشزد كرده اند. پيامبر(ص) فرمود: «قائم از فرزندان من بر طبق عهدى كه به او مى رسد غايب مى شود...». امام صادق(ع) فرمود: «اگر خبر غيبت امام خود را شنيديد انكار نكنيد». موضوع غيبت امام(عج) آن چنان بين شيعيان شايع بود كه شعرا و نویسندگان حتی قبل از ولادت ایشان به آن پرداخته اند.

ابو جعفر محمد بن عثمان بن سعيد عَمْرى بعد از وفات پدرش با تصریح امام عسكرى(ع) به مقام سفارت نايل شد. او نزد شيعيان عصر خود مورد وثوق و معروف به امانت دارى بود و مدت پنجاه سال به نحو احسن وظايف خود را به خوبى انجام داد تا آنكه در جمادى الاولى سال 305 يا 304 ه.ق از دنيا رفت.