آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

از راه هاي اثبات نیابت سفیران امام زمان(عج)، انتصاب آنان بوده است. عثمان بن سعيد مورد وثوق امام عسكرى(ع) و امام مهدى(عج) بود و او نيز فرزندش محمد بن عثمان را منصوب نمود و حسين بن روح نيز از طرف محمد بن عثمان به اين سمت منصوب شد و او نيز على بن محمد سمرى را بر اين مقام منصوب كرد. راه دوم خط امام(ع) بوده كه آن را براي ديگران بازگو مى كردند. راه سوم كرامات فراوانى بود كه به دست مبارك اين بزرگواران انجام گرفته و اثبات كننده سفارت آنها بوده است.

از جمله راه هايي كه براي اثبات نیابت سفيران امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) در دوران غیبت صغری  وجود داشت، به اين راهها مي توان اشاره كرد:
1. انتصاب
عثمان بن سعيد مورد وثوق امام عسكرى(عليه السلام) بوده و امام مهدى(عجل الله تعالی فرجه) نيز بر منصبش تصريح نموده است. فرزندش محمد بن عثمان نيز از طريق پدرش منصوب شده است و غير از آنكه مورد وثوق امام عسكرى(عليه السلام) بوده از طرف امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) نيز بر اين امر نيابت خاصه داشته است. حسين بن روح نيز از طرف محمد بن عثمان به اين سمت منصوب شد و او نيز على بن محمد سمرى را بر اين مقام منصوب كرد.
2. خط امامت
اين چهار بزرگوار، خط امام(عليه السلام) را - كه معروف بود - به ديگران نشان داده و بازگو مى كردند. خط حضرت در زمان پدرش امام عسكرى(عليه السلام) نزد شيعيان شناخته شده و معروف بود.
3. كرامات فراوان
يكى ديگر از راهها، كرامات فراواني بود كه به دست مبارك اين بزرگواران انجام مى گرفت و از اين طريق مى توانست اثبات كننده سفارت آنها باشد. اين كرامات در برخى موارد به دست آنها انجام مى گرفت و برخى ديگر نيز منسوب به امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) بود كه آنها نيز به اطلاع شيعيان مى رساندند، همان گونه كه در قضيه معروف از ابو على بغدادى رسيده است.(1)
سيد عبداله شبر مى گويد: «شيعه هرگز گفتار نوّاب را نمى پذيرفت؛ مگر در صورتى كه معجزه اى از طرف امام عصر(عجل الله تعالی فرجه) بر دست آنها ظاهر مى گشت كه دلالت بر صدق گفتار و صحت نيابت آنها داشته باشد».(2)،(3)