آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

اولين مدعي دروغين «سفارت»، ابو محمد شريعى بود و پس از او، افراد ديگري مانند محمد بن نصير نميرى، احمد بن هلال كرخى، محمد بن على بن بلال، ابوبكر محمد بن احمد بن عثمان بغدادى، اسحاق احمر، باقطانى و شلمغانى و ابودلف كاتب، ادعاي سفارت كردند. برخى از آنان در ابتدا از مردان صالح بودند؛ ولى به جهات مختلف راه انحراف را در پيش گرفتند.

شروع تزوير در امر «سفارت» به عصر سفير دوم محمد بن عثمان عَمري باز مى گردد؛ زيرا پدر او عثمان بن سعيد به قدرى معروف بود كه هيچ كس جرأت معارضه با او را نداشت. اول كسى كه ادعاى دروغين «سفارت» نمود ابو محمد شريعى بود(1) و بعد از او محمد بن نصير نميرى(2)، احمد بن هلال كرخى(3)، ابو طاهر محمد بن على بن بلال بلالى(4)، ابوبكر محمد بن احمد بن عثمان بغدادى، اسحاق احمر(5) و مردى معروف به باقطانى.(6)
برخى از آنان در ابتدا از مردان صالح بودند؛ ولى به جهات مختلف راه انحراف را پيشه نمودند. سفير دوم با تمام قدرت به مقابله با آنها پرداخت و نيز از ناحيه مقدسه، توقيعات و بيانات شديد در لعن و تبرى از آنان صادر شد كه دلالت بر دروغگويى و سوء باطن آنان داشت.
در زمان سفارت حسين بن روح [سفير سوم] مصيبت در اين زمينه بيشتر شد؛ زيرا شخصى به نام محمد بن على شلمغانى غزافرى ادعاى سفارت نمود و بيشترين تأثير را در انحراف جامعه به جاى گذاشت.(7) او گر چه در ابتداى امر، مردى مؤمن به نظر مى رسيد و وكيل حسين بن روح بود؛ ولى عاقبت به انحراف كشيده شد. آخرين كسى كه ادعاى دروغين سفارت داشت ابودلف كاتب بود كه تا بعد از وفات سَمُرى [سفير چهارم] بر ادعاى باطل خود باقى ماند.(8)