به چند جهت «دعای ندبه» منتسب به علماي شیعه نيست: 1- «بزوفرى» در ادامه روايت این دعا آورده است: «و يستحب أن يدعى به فى الاعياد الاربعة»؛ در حالی که حکم کردن هر کاری به وجوب، استحباب و ... اختصاص به معصومین(ع) دارد. 2- تعيين زمان قرائت اين دعا (اعياد اربعه) خود دليل بر صدور آن از جانب معصوم(ع) است. 3- روش علما اين بوده كه وقتي دعا يا زيارتى را از جانب خود انشاء مى كردند، متذكر مى شدند تا بر مردم مشتبه نگردد. 4- اگر جمله «انه الدعاء لصاحب الامر» انشاء از جانب امام زمان(عج) باشد مى توان آن را از توقيعات حضرت مهدي(عج) به «بزوفرى» دانست و... .

حدود هفتاد توقيع از ناحیه امام زمان(عج) صادر شده كه برخى از آنها عبارتند از: توقيع به على بن محمد سمرى، توقيع به ابى جعفر عمري در سوگ پدرش، توقيع به سعد بن عبدالله قمی، توقيع به اسحاق بن يعقوب، توقيع به محمد بن عبدالله بن جعفر حميرى، توقيع به احمد بن خضر بن ابى صالح خجندى، توقيع به حسن بن فضل يمانى، توقيع به ابو عمرو و فرزندش ابو جعفر محمد، توقيع به محمد بن ابراهيم مهزيارى و... .

یقین حاصل شده به ولادت امام مهدى(عج) ناشي از عوامل متعددي است، از جمله: احاديثى كه به دلالت مطابقى بر ولادت امام مهدى(عج) و بشارت به آن حضرت دلالت دارد و بالغ بر 214 حديث است، رواياتى كه در مورد سال ولادت حضرت رسيده، رواياتى كه در رابطه با خصوصيات فردى امام زمان(عج) وارد شده، رواياتى كه نص بر امامت آن حضرت دارد و ... .

از جمله تدابير امام مهدي(عج) براي اثبات وجود خود در زمان «غیبت صغری» مي توان به فراهم كردن زمینه ملاقات بزرگان شيعه با خودشان،‌ انجام كرامت و معجزه در مواقع ضرورى، پاسخ دادن به سؤال هاى مختلف مردم به منظور تقويت اعتقاد و يقينشان و نامه نگاری با خط خویش برای شیعیان و ... اشاره كرد.

اولين مدعي دروغين «سفارت»، ابو محمد شريعى بود و پس از او، افراد ديگري مانند محمد بن نصير نميرى، احمد بن هلال كرخى، محمد بن على بن بلال، ابوبكر محمد بن احمد بن عثمان بغدادى، اسحاق احمر، باقطانى و شلمغانى و ابودلف كاتب، ادعاي سفارت كردند. برخى از آنان در ابتدا از مردان صالح بودند؛ ولى به جهات مختلف راه انحراف را در پيش گرفتند.

از مجموعه روايات استفاده مى شود كه برخى «توقيعات» به خط خود حضرت مهدي(عج) و برخى نيز به خط سفرا و با دستور امام زمان(عج) بوده است. به گفته ابو نصر هبة الله، توقيعات صاحب الامر(عج) به همان خطى كه در زمان امام حسن عسكرى(ع) صادر مى شد به وسيله عثمان بن سعيد و محمد بن عثمان براى شيعيان صادر گشته است.