خداوند در قرآن به انفاق پنهانی توصیه کرده و می فرماید: «اگر انفاق ها را آشكار كنيد خوب است و اگر آنها را مخفى کنید براى شما بهتر است». بی شک انفاق در راه خدا چه علنى و آشكار باشد و چه پنهانی، هر كدام اثر مفيدى دارد؛ زيرا هنگامى كه انسان به صورت علنی و آشكار در راه خدا انفاق مى‌ كند؛ موجب تشویق مردم به اين‏ گونه كارهاى نيك مى‌ شود. اما چنانچه انفاق به صورت پنهانی انجام شود، ريا و خودنمايى در آن كمتر است و خلوص بيشترى در آن خواهد بود، مخصوصاً در كمك به محرومان، آبروى آنها بهتر حفظ مى ‏شود. از این رو قرآن انفاق پنهانى را بهتر دانسته و به آن توصیه می کند.

قرآن درباره زمان و چگونگی انفاق می ‌فرمايد: «آنها كه اموال خود را به هنگام شب و روز، پنهان و آشكار، انفاق مى كنند مزدشان نزد پروردگارشان است و نه ترسى بر آنهاست و نه غمگين می شوند». اين آيه در شان امام علی(ع) نازل شده كه درهمى در شب، درهمى در روز، درهمى آشكارا و درهمى را در نهان انفاق كرد؛ ولى قرآن آن را به صورت حكم كلّى درباره چگونگى و كيفيّات مختلف آن ذكر كرده و وظيفه انفاق‌ كنندگان را مشخّص مى‌ سازد كه بايد از نظر آشكار بودن و پنهان بودن مراعات جنبه‌ هاى اخلاقى و اجتماعى و حفظ آبروى كسى را كه به او انفاق مى‌ كنند، بنمايند.

بر اساس قرآن، اولیاى خدا دو گونه اند: ولىّ آشکار که مردم او را مى شناسند، و ولىّ پنهان از چشم مردم، که کسى او را نمى شناسد، هر چند در میان مردم به سر مى برد و احوال و اخبار مردم را مى داند. در سوره کهف، از هر دو گونه اولیاى خدا یاد شده است یکى حضرت موسى و دیگرى همسفر او، و امام مهدی(ع) همچون آن همسفر موسى، ولىّ ناشناخته الهى در نظر مردم است، که در روایات به خورشید پشت ابر تشبیه شده است.

«عَبرت» از مادّه «عبور» و «عبر» به معناى انتقال از حالتى به حالت ديگر است. امّا «عِبرت» به معناى كيفيّت قابل مشاهده اى است كه انسان به وسيله آن منتقل به چيزى كه قابل مشاهده نيست مى شود. بعضى نيز گفته اند: «عِبرت» به معناى دلالتى است كه انسان را به مقصود مى رساند. اين واژه به معناى تعجّب نيز آمده است.

در روایات، اوصاف و نشانه هایی برای کسی که از عظمت خداوند و کیفر او می ترسد نقل شده است که عبارتند از: 1ـ خائف، ظلم نمى كند؛ مولى على(ع) فرمودند: «مَنْ خَافَ رَبَّهُ كَفَّ ظُلْمَهُ». 2ـ خائف حبّ جاه و مقام ندارد. امام صادق(ع) فرمودند: «اِنَّ حُبَّ الشَّرَفِ وَ الذِّكْرَ لَا يَكُونَانِ فِى قَلْبِ الْخَائِفِ الرَّاهِبِ». 3ـ خائف قولش، فعلش و امورات پنهانى و آشكارش موافق هم است؛ امام كاظم(ع) فرمودند: «خائف کسی است كه قولش مؤيد فعل او و پنهان او موافق آشكار او باشد».

صاحب «يقين» علامت هايي دارد؛ اول اینکه در امورات خود به غير رب الارباب توجه ندارد. دوم؛ درباره عبادت پروردگار خود در خفا و آشكار كوتاهى نمي كند و اوامر او را انجام و از نواهى اجتناب مى كند. سوم اين كه اين گونه افراد مستجاب الدعوة و صاحب كرامات اند. پيامبر اكرم(ص) درباره عيسى بن مريم(ع) فرمودند: «اگر يقين او بيشتر بود، نه تنها روي آب، بلكه بر روى هوا نيز راه مى رفت».

خداوند در آیه 35 سوره بقره، حکم خواستگاری از زنان در عدّه را بیان می فرماید و آن را مجاز اما محدود به شرائطی می داند. بعضی از این شرایط عبارتند از: خواستگارى آشکار نباشد، در خفا با آنها ملاقات نکنند، با صراحت خواستگارى ننمایند و در پرده و با کنایه بگوید. البته تعریض و کنایه نسبت به خواستگارى در مورد زنى که در عدّه رجعى است، حرام می باشد.

بیشتر فقها می گویند: پوشاندن وجه و کفین از حکم حجاب مستثنى است مگر اینکه منشأ فساد و انحرافى گردد. در حالى که جمعى، فتوا به وجوب پوشاندن وجه و کفین داده یا حداقل احتیاط مى کنند. اما در آیه 31 سوره نساء، قرائنى وجود دارد که قول اول را تایید می کند. خداوند می فرماید: «آنها نباید زینت خود را آشکار سازند جز آن مقدار که طبیعتاً ظاهر است» و در ادامه می فرماید: «نها باید خمارهاى خود را بر سینه هاى خود بیفکنند». مفهوم آیه پوشانیدن تمام سر، گردن و سینه است و سخنى از پوشانیدن صورت در آن نیست.

دجال نقشه های شوم خود را پنهان و مرموزانه از طریق نیرنگ و دروغ علیه انقلاب جهانی آخرالزمان به پیش می برد اما سفیانی به صورت آشکار با برنامه های تخریبی و تسخیر سرزمین های مختلف، برنامه های شیطانی اش را اعمال می کند.

قوانین و احکام دینی، از چهار دسته بیرون نیستند: 1- دسته ای از احکام که  از همان آغاز، فلسفه آن ها آشکار بوده است. 2- احکامى که فلسفه آن روشن نبوده، لکن در متن قرآن و یا روایات به آن اشاره شده است. 3- احکامى که فلسفه آن، با گذشت زمان و پیشرفت آگاهى بشر آشکار شده است. 4- دسته ای از احکام، به فلسفه آن پی نبرده ایم، اما همانند سه گروه گذشته، لازم الاجرا هستند. مسلمانان، حقّ دارند به مطالعه فلسفه احکام بپردازد، اما باید دانست که فلسفه بافى هاى نادرست، به اندازه تعبّدهاى خشک، زیان بار است.