- ازدواج نکردن حضرت مسيح‏(ع) بخاطر بد بودن ازدواج از دید ایشان نبود، بلکه ایشان حدود سى سال در بین مردم بود و در اين مدّت برای تبليغ آيين حق پيوسته از نقطه اى به نقطه ديگر مى رفت و مجالى براى ازدواج‏ نيافت.
- از طرفی اگر ازدواج مي كرد چه بسا نسل ایشان به علت ولادت غير طبيعي جدشان عيسي(ع) مدعي خدازادگي مي شدند و یا اینکه مردم درباره آنها دچار غلو می شدند، چنانکه درمورد حضرت عیسی دچار غلو شدند.
- همچنین با توجه به افراط بنی اسرائیل در شهوت رانی و ازدواج، شرایط فرهنگی آن زمان اقتضای زندگی زاهدانه می کرد؛ چنانکه حضرت عیسی و یحیی(ع) که هر دو، همزمان در شرایط فرهنگی و اجتماعی واحدی می زیسته اند، هیچکدام ازدواج نکردند.
- ضمن اینکه حضرت عیسی هرگز توصیه به مجرد بودن نکرده اند و منع از ازدواج از بدعت هايى است كه در زمان هاى بعد به وجود آمد؛ فرهنگ مجرد زیستن بخاطر برداشت اشتباه یا مقاصد دیگری که رهبران مسیحی در سر داشتند رواج یافت.

این دو تفاوتهای زیادی باهم دارند؛ در قرون وسطی، حکومت دینی از طرف کلیسا به پاپ داده شد تا بدون هیچ محدویتی بر مردم حکومت کند و در مقابل مردم نیز باید تسلیم محض باشند. اما حاکم در نظام دینی اسلام؛ اگرچه پیامبر یا امام باشد، در گستره خاصی سلطه داشته و می تواند نظر دهد و قدرتش بی حدّ و مرز نیست. ضمن اینکه حاکمان مسیحی هیچ دستور نظام مندی در مورد مسائل سیاسی و حکومتی نداشتند و تنها به مواعظ اخلاقی اکتفا می کردند، در حالی که اسلام دین جامعی است که در تمام زمینه ها از خود دستوری به جای گذاشته است.

پانزده روز پس از رحلت پاپ قبلی، هیئت کاردینال های مقیم روم مجمعی تشکیل می دهند و از بین خود یک نفر را انتخاب می کنند. از زمان پطرس حواری تا 2006 میلادی در حدود 270 نفر در شهر روم به مسند پاپی نشسته اند.

به منظور تفسیر آموزه های دینی مسیحیت و تبادل نظر علما درباره مسائلی که در بستر زمان با آن روبرو می شوند با فراخوانی اسقف ها شوراهایی تشکیل می شود. در صورتی که این مجمع مرکب از برگزیدگان منطقه ای خاص یا طایفه ای مخصوص باشد به آن شورای محلی یا طایفه ای گفته می شود. در صورتی که تمام اسقف های کاتولیک فراخوانی شده و مجمعی تحت ریاست پاپ تشکیل دهند به آن شورای جهانی می گویند که تاکنون بیست و یک مرتبه تشکیل شده است.

در قرن شانزدهم کشور آلمان شاهد اصلاح دینی بود که به سرعت به کشورهای دیگر نیز سرایت کرد. جان ویکیلیف در مقابل مرجعیت پاپ، مرجعیت کتاب مقدس را مطرح کرد. محاکم تفتیش رو به نقصان گذاشت. در قرن هفدهم آثار سیاسی نهضت رنسانس در قالب مدارای مذهبی ظاهر می شود. در اواسط قرن 18، نهضتی ادبی برای تقلیل رنج فرقه ی مظلوم پروتستان در فرانسه آغاز شد. قدرت سیاسی پاپ ها در اواخر قرن هیجدهم، دوباره رو به کاستی نهاد. الهیات لیبرالیستی، الهیات اگزیستانسیالیستی و راست دینی نوین از مهم ترین جریانات فکری قرون اخیرند.

مسيحيّت امروز، به مذاهب سه گانه معروف: كاتوليك، پُروتِستان و اُرتودُكس تقسيم شده است. كاتوليك‌ها اكثريّت مسيحيان را تشكيل مى‌دهند و نامشان از واژه «كاتوليك» به معنى كليسا و كنيسه مشتق شده و از كليساى روم و پاپ پيروى مى‌كنند. فرقه ارتودكس با جدايى كامل كليساى روم شرقى از غربى به صورتى مستقل درآمد. فرقه سوم نيز با مخالفت مارتين لوتر در برابر دستگاه پاپ و سپس تكفير او از سوي كليساى رُم و آتش زدن تكفيرنامه پاپ و حمايت بسيارى از روشنفكران از لوتر تشكيل يافت و به صورت مذهب پروتستان درآمد.

مهمترین نظام های مندیکانت، فرانسیسکن ها و دومینیکن ها هستند و آغاز ظهورشان قرن سیزدهم است. آنها بین فقر و فعالیت های دنیوی جمع کرده اند و بنابراین، قانون محدود کننده ای ندارند. نظام فرانسیسکن ها به وسیله ی فرانسیس مقدس آسی سی تأسیس شد و به وسیله ی پاپ در سال 1223. م به رسمیت شناخته شد. این نظام دارای سه فرع است که عبارتند از: 1- فرانسیسکن های متعصب. 2- کاپوچین ها. 3- فرانسیسکن های صومعه ای.

پروتستان ها که حدود 30 درصد مسیحیان جهان را شامل می شوند، دارای اعتقادات متفاوتی می باشند. مثلا؛ در حصول نجات ایمان را کافی می دانند و عمل صالح را در نجات بشر موثر نمی دانند. اعتقاد به برزخ در نزد پروتستان ها پذیرفته شده نیست. پروتستان ها کتاب مقدس را تنها منبع اساسی برای ایمان مسیحی می شمارند و گفته های پاپ و سنن کلیسایی از اعتبار چندانی نزد آنان برخوردار نیست و لزوم تجرد کشیشان را انکار می کنند.

در کلیساهای اولیه دو یا سه مقام وجود داشته: کشیش که احتیاجات ایمان داران را برآورده می ساختند. شمّاسان که احتیاجات مادی را فراهم می کردند. در دهه اول قرن دوم میلادی اختیارات فرماندهی اسقف نسبت به کشیشان و شماسان مطرح شد که کشیش عنوان کشیشی خود را از او می گیرد و اداره کننده ی رسمی مراسم تأیید کلیسا است. اسقف پایتخت ایالت بر سایر اساقفه ریاست داشت. در مشرق، اسقف شهر روم محترم تر از دیگران شمرده می شد. در قرن پنجم برتری دستگاه پاپی مطرح شد.

ارتدوکس ها مجمع ایمان داران مسیحی را جماعتی می دانند که روح القدس آنان را از خطا محفوظ نگاه داشته است. کلیسای کاتولیک، پای را فراتر می گذارد و با اینکه پاپ ها در بیان مهم ترین آموزه های دینی همدیگر را تخطئه کرده اند، عصمت را برای کلیسای روم و در رأس آن برای پاپ ثابت می داند. شاید قرآن کریم در آیه «اتَّخَذُوا أَحْبارَهُمْ وَ رُهْبانَهُمْ أَرْباباً...»، به این مهم اشاره کرده است. امروزه کلیسای ارتدوکس شرق و پروتستان ها و حتی برخی علمای کاتولیک آموزه ی سست عصمت پاپ را نمی پذیرند.