رهبانيت از ماده «رَهْبَه» به معنى ترس و خوف است و در اينجا منظور خوف از خدا است. بعدها اين واژه به كار بدعت آمیز گروهى از مسيحيان يا غير آنها كه انزواطلبى را پيش گرفته و به گمان خود به عبادت پروردگار مى پرداختند، اطلاق شد. آنها با انتخاب زندگی غیر طبیعی و مخالف با فطرت انسانی، به همه وظائف اجتماعی پشت پا زده، و در صومعه ها ساکن شدند. اسلام اين رفتارها را صحیح ندانسته و مردم را به زندگى اجتماعى توأم با پارسايى دعوت می نماید.

رهبانيت با وجود خدمات مثبتش از جمله پرستارى بيماران صعب العلاج و خطرناك هم‌چون جذاميان و تبليغ در نقاط بسيار دور دست، مفاسد بي‌شماري مانند انحرافات اخلاقى و ... داشته است. از آنجا كه انسان موجودى اجتماعي است و تكامل معنوى و مادى او در گرو زندگى جمعى است و غريزه جنسى براى حفظ نسل بشر است، رهبانيت با اصول فطرت و طبيعت انسان و با روح مدنى بالطبع آدمى ناسازگار بوده و ترك ازدواج هم در آن، موجب هيچ كمالى نشده است. البته زهد اسلامى كه سادگى زندگى و حذف تجملات است ارتباطى به رهبانيت ندارد و رهبانيت در اسلام همان، هجرت، جهاد، نماز، روزه، حج و عمره است.

طبق نقل شیعه و سنی، ابوطالب حتی قبل از بعثت پیامبر(ص)، در سفرهای خود از مقام نبوت حضرت آگاه شده بود و به او ایمان داشت. به علاوه در کتب معروف اسلامى، اشعارى از«ابوطالب» آمده که نشان می دهد به مکتب برادرزاده اش ایمان داشته است. همچنین محبت شدید پیامبر(ص) به ابوطالب و احادیثى که از ایشان و ائمه معصومین درباره ایمان ابوطالب نقل شده، دلیل روشنی بر ایمان ابوطالب می باشد. از همه اینها گذشته حمایت جانانه ابوطالب از پیامبر(ص) و دین او، بدون ایمان به آن حضرت معنی ندارد.

این غار در شهر افسوس ترکیه و در کوه ینایرداغ غارى است که دهانه این غار به سوى شمال شرقى است که این وضع مؤید اصالت آن است.  یا اینکه در شهر عمان و در نزدیکى روستاى رجیب است که در بالاى  آن، آثار صومعه اى دیده مى شود.

مهمترین نظام های مندیکانت، فرانسیسکن ها و دومینیکن ها هستند و آغاز ظهورشان قرن سیزدهم است. آنها بین فقر و فعالیت های دنیوی جمع کرده اند و بنابراین، قانون محدود کننده ای ندارند. نظام فرانسیسکن ها به وسیله ی فرانسیس مقدس آسی سی تأسیس شد و به وسیله ی پاپ در سال 1223. م به رسمیت شناخته شد. این نظام دارای سه فرع است که عبارتند از: 1- فرانسیسکن های متعصب. 2- کاپوچین ها. 3- فرانسیسکن های صومعه ای.

در ماجرای جنگ صفین، در بيابانى امام(ع) فرمود مکانی را حفر كنند. مقداری از زمین را که کندند به صخره اى بزرگی برخوردند. افراد هرچه كوشيدند موفق به کندن آن نشدند. آنگاه امام(ع) سنگ را حركت داد و از زیر آن آبى گوارا جوشيد. راهبى كه در صومعه ای مى زيست به یاران حضرت گفت: این چشمه «راحوما» نام دارد و هفتاد پیامبر و هفتاد جانشین پیامبر از آن نوشیده اند. من از سالی كه در اين صومعه هستم آنرا ندیده ام و كسى نمى تواند آن را پیدا کند مگر پيامبر يا جانشين پيامبر باشد. او با دیدن این معجزه مسلمان شد.