مهمترین نظام های مندیکانت، فرانسیسکن ها و دومینیکن ها هستند و آغاز ظهورشان قرن سیزدهم است. آنها بین فقر و فعالیت های دنیوی جمع کرده اند و بنابراین، قانون محدود کننده ای ندارند. نظام فرانسیسکن ها به وسیله ی فرانسیس مقدس آسی سی تأسیس شد و به وسیله ی پاپ در سال 1223. م به رسمیت شناخته شد. این نظام دارای سه فرع است که عبارتند از: 1- فرانسیسکن های متعصب. 2- کاپوچین ها. 3- فرانسیسکن های صومعه ای.

نظام های رهبانی از قدیمی ترین نظام ها هستند که تاریخ آن ها به نیمه ی اول قرون وسطا می رسد. همه آنها دارای قوانین کم و بیش دقیقی هستند. کار پیروان این نظام ها اساساً از یک سلسله اعمال مرتاضانه و زندگی فداکارانه، همچنین کارهایی که به مردان اختصاص دارد، و مطالعه تشکیل می شود. افراد این نظام ها مصداق واقعی کلمه ی «راهب» هستند.

گروه کاتوزیان (ژزوئیست ها) از جماعت هایی تشکیل می شود که به طور کلی، یا به طور اصلی کشیشانی بوده اند که برای کار چوپانی نامزد شده بودند. نخستین گروه از این طبقه، تی تاین و مهمترین گروه آن، گروه ژروئیت یا جماعت مسیح است. اعضای این گروه در مقابل هیچ قانون محدود کننده ای خاضع نیستند و از عادات ویژه ی رهبانی عاری اند. آن ها در مورد اطاعت از مقامات بالاتر تأکید زیادی دارند. اعضای این فرقه به چهار دسته تقسیم می شوند: 1- نوآموز. 2- دانشجو. 3- معاونت روحانی. 4- پرفسور.