از ويژگی های قرآن، عدم وجود اختلاف و تناقض در آن است. با اين وجود از ديرباز كسانى مى پنداشتند در قرآن، اختلاف و تناقض هست و در اين باره پرسش‌هايى مطرح مي كردند. ضمن اینکه از احاديث فراوان به دست مى آيد كه در آن دوران، شبهه وجود تناقض در قرآن، به طور گسترده مطرح بوده و بدين جهت تأكيد شده: كه پيرامون آن نگرديد؛ چون گمانى بيش نيست كه بدخواهان رواج داده‌اند و در دستورات بزرگان دين، پاسخ هاى فراوان ارائه شده است.

حضرت علی(ع) در موارد متعددی راجع به موضوع امامت شان صراحتا بیاناتی را فرموده اند. بخشی از صریح ترین این بیانات، احتجاجات آن حضرت به آیه 55 سوره مائده است. ایشان بارها با استدلال به این آیه از شایستگی خود در امامت معنوی و زعامت سیاسی جامعه سخن گفتند؛ مواردی مانند: در گفت وگویی با خلیفه اول، در شورای شش نفره بعد از مرگ خلیفه دوم و در مجلسی که در زمان خلیفه سوم با حضور چهره های شاخص منعقد شده بود، که حتی در مورد اخیر صراحتا به واقعه غدیر نیز اشاره کرده اند.

از آن گذشته ایشان در یکی از مهم ترین خطبه های خود که به خطبه «شقشقیه» نیز شناخته می شود صریحا حقانیت خود در خلافت و غصب این حق توسط دیگران صحبت می کنند و می فرمایند که فلان شخص جامۀ خلافت را بر تن کرد در حالى که مى دانست جایگاه من در حکومت اسلامى چون محور سنگ هاى آسیاب است او مى دانست که سیل علوم از دامن کوهسار من جارى است و مرغان دور پرواز اندیشه ها به بلنداى ارزش من نتوانند پرواز کرد.

امام در شورای شش نفره ای که بعد از مرگ خلیفه دوم برای جانشینی خلیفه شکل گرفته بود به حدیث نبوی همراهی متقابل خود با حق احتجاج کردند و هیچ کس از آن جمع منکر حدیث نشد.

ابن ابی الحدید می گوید: همه مواردی که علی(ع) تظلم و دادخواهی از خلافت می کند، به دلیل دو امتیاز خویشاوندی با پیامبر(ص) و برتری بر اصحاب است نه بخاطر وجود دستور الهی. پاسخ: علی(ع) در موارد متعددی به حدیث غدیر و دستور خاص پیامبر(ص) به جانشینی خویش اشاره کرده و به گفتار رسول خدا (ص) احتجاج نموده است. نمونه ای از این روایات در مناقب خوارزمی، مستدرک حاکم و فرائد السمطین جوینی، موجود است.

حديث غدير از صحابه و تابعين در منابع معتبر اهل سنت نقل شده و اگر در سقیفه به آن احتجاج نشده به خاطر این است که احتجاج در سقيفه ممکن نبود. چون علی(ع) و يارانش در تدارک غسل و دفن پيامبر بودند و عدّه اي نيز در سپاه اسامه بودند. کسانی هم که در سقيفه گرد آمده بودند برای کسب امتياز قوم و قبيله خود شتافته بودند؛ لذا برای حق احتجاج نکردند. امّا درباره حقانیت حضرت علی(ع) احتجاجهای بسیاری از امام علی و اهل بيت(ع) در طول تاريخ نقل شده است.

در قرآن مجيد، آياتي هست كه دلالت مي كند امام زمان(عج) وجود دارد. از جمله این آیات «آیات شهادت» است که به صراحت می گوید خداوند در ميان هر امتى كسى را به عنوان «شاهد» قرار داده تا در روز قيامت بر آنها احتجاج كند. از اين آيات به خوبى استفاده مى شود كه در هر زمان و براى هر امتى خداوند افرادى معصوم از خطا و اشتباه قرار داده است تا در روز قيامت به اعمال آنان گواهى دهند و كسى كه قرار است شاهد بر اعمال امت باشد نبايد در شهادتش اشتباه كند و نيز بايد احاطه علمى بر همه اعمال امت داشته باشد. آری اينان كسانى اند كه در امر هدايت بشر حجت خدا در روى زمين اند.

خطبه حضرت زهرا(س)، در جمع زنان مدینه که به عیادت شان آمده بودند، در کتب عامه و خاصه ذکر شده، این منابع عبارتند از: احتجاج مرحوم طبرسی، بحار الانوار مرحوم علامه مجلسی، معانی الاخبار مرحوم صدوق، شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید و... که نشانگر اعتبار این خطبه می باشد.

شمس الدین ابو الخیر جزرى دمشقى مقرى شافعى در کتاب خود «أسنى المطالب فی مناقب علیّ ابن أبى طالب» به سند خود ـ که آن را لطیف ترین و غریب ترین طریق حدیث غدیر نامیده است ـ از فاطمه دخت رسول خدا(ص) روایت کرده که: حضرت فاطمه زهرا بعد از وفات حضرت رسول و پیش آمدن ماجراهای خلافت به حدیث غدیر احتجاج می کرده اند.

حافظ بزرگ ابو عبّاس بن عقده نقل کرده است: امام حسن مجتبی هنگام صلح با معاویه خطبه ای برای مردم خواندند و در آنجا به حدیث غدیر و منزلت حضرت علی(ع) برای حضرت رسول(ص) همچون منزلت هارون برای موسی احتجاج کردند.

وى هبة الله بن موسى بن داود شیرازى مؤیّد فی الدین مى باشد. او در میان حاملان علم، کم نظیر، و در میان بزرگان علوم عربى از کاملترین افراد بوده است . او در شیراز حوالى سال (390) متولّد شد ، و در سال (470) در مصر وفات یافت . آثار علمى به یادگار مانده از وى، از مهارت زیاد او در مناظره و احتجاج ، و وسعت اطّلاع وى بر علوم دینى و مباحث پر ارج آن ، و مهارت در علم کتاب و سنّت ، و آگاهى او بر نکات دقیق آن دو حکایت مى کند.