آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

در قرآن مجيد، آياتي هست كه دلالت مي كند امام زمان(عج) وجود دارد. از جمله این آیات «آیات شهادت» است که به صراحت می گوید خداوند در ميان هر امتى كسى را به عنوان «شاهد» قرار داده تا در روز قيامت بر آنها احتجاج كند. از اين آيات به خوبى استفاده مى شود كه در هر زمان و براى هر امتى خداوند افرادى معصوم از خطا و اشتباه قرار داده است تا در روز قيامت به اعمال آنان گواهى دهند و كسى كه قرار است شاهد بر اعمال امت باشد نبايد در شهادتش اشتباه كند و نيز بايد احاطه علمى بر همه اعمال امت داشته باشد. آری اينان كسانى اند كه در امر هدايت بشر حجت خدا در روى زمين اند.

در قرآن مجيد، آياتي هست كه دلالت مي كند امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) وجود دارد. در آيات بسيارى اشاره شده كه خداوند در ميان هر امتى كسى را به عنوان شاهد قرار داده تا در روز قيامت بر آنها احتجاج كند. اينك به برخى از آنها اشاره مى كنيم:
1- «فَكَيْفَ إِذا جِئْنا مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ بِشَهيدٍ وَ جِئْنا بِكَ عَلى‏ هؤُلاءِ شَهيدا»(1)؛ (چگونه است حال [در روز محشر] آن گاه كه از هر طايفه اى گواهى آوريم و تو را [اى پيامبر] بر آنان گواه خواهيم).
2- «وَ يَوْمَ نَبْعَثُ مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ شَهيداً ثُمَّ لا يُؤْذَنُ لِلَّذينَ كَفَرُوا وَ لا هُمْ يُسْتَعْتَبُون»(2)؛ (و آن روز را كه ما از هر امتى شاهدى برانگيزيم آن گاه به كافران اجازه سخن داده نشود و توبه آنان نيز پذيرفته نگردد).
3- «وَ يَوْمَ نَبْعَثُ في‏ كُلِّ أُمَّةٍ شَهيداً عَلَيْهِمْ مِنْ أَنْفُسِهِمْ وَ جِئْنا بِكَ شَهيداً عَلى‏ هؤُلاءِ»(3)؛ (روزى كه ما در هر امتى از ميان خودشان گواهى بر آنان برانگيزيم و تو را [اى محمد] بر اين امت گواه آوريم).
از اين آيات به خوبى استفاده مى شود كه در هر زمان و براى هر امتى خداوند افرادى معصوم از خطا و اشتباه قرار داده است تا در روز قيامت به اعمال آنان گواهى دهند. كسى كه قرار است شاهد بر اعمال امت باشد نبايد در شهادتش اشتباه كند و نيز بايد احاطه علمى بر همه اعمال امت داشته باشد. اينان كسانى اند كه در امر هدايت بشر حجت خدا در روى زمين اند.
فخر رازى در ذيل آيه «وَ نَزَعْنا مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ شَهيداً»(4)؛ (و [در آن روز] از هر امتى گواهى برمى گزينيم) مى گويد: «آنان شاهدانى هستند كه در هر زمان بر مردم شهادت مى دهند كه از جمله آنها انبيا هستند».(5)
و نيز در ذيل آيه «يَوْمَ نَبْعَثُ في‏ كُلِّ أُمَّةٍ شَهيداً»(6)؛ (روزى را كه از هر امتى گواهى بر آنان بر مى انگيزيم) مى گويد: «هر جمعى كه در دنيا به وجود مى آيد لازم است كه كسى به عنوان شاهد در ميان آنها وجود داشته باشد». شاهد در زمان رسول خدا(صلى الله عليه و آله) خود حضرت بود به دليل آيه: «وَ كَذلِكَ جَعَلْناكُمْ أُمَّةً وَسَطاً لِتَكُونُوا شُهَداءَ عَلَى النَّاسِ وَ يَكُونَ الرَّسُولُ عَلَيْكُمْ شَهيداً»(7)؛ (همانگونه [كه قبله شما، يك قبله ميانه است] شما را نيز، امت ميانه اى قرار داديم [در حد اعتدال، ميان افراط و تفريط] تا بر مردم گواه باشيد و پيامبر هم بر شما گواه است).

و نيز لازم است كه در هر زمان بعد از رسول، شاهدى در ميان امت باشد. از اينجا به خوبى روشن مى شود كه هر عصرى خالى از شاهد بر امت نيست و آن شهيد بايد از خطا مصون باشد وگرنه احتياج به شاهد ديگرى است و در نتيجه به بى نهايت منتهى خواهد شد كه اين باطل است.(8)