اولا: همه صحابه در برابر غصب خلافت سکوت نکردند؛ چنانکه در جمع سقیفه تعدادی از صحابه حضرت علی(ع) را شایسته خلافت معرفی کردند. خارج از جمع سقیفه نیز چهره های از مهاجرین و انصار و بنی هاشم با خلافت ابوبکر مخالفت کردند که بارزترین آنها چهره هایی مانند عباس بن عبدالمطلب، فضل بن عباس، زبیر بن عوام، خالد بن سعید، مقداد بن عمرو، سلمان فارسی، ابوذر غفاری، عمار یاسر، براء بن عازب و ابی بن کعب بودند. زبیر بن عوام نه تنها با تصمیمی که در سقیفه گرفته شد مخالفت کرد بلکه به روی سران سقیفه شمشیر نیز کشید. از آن جالب تر اینکه برخی از مورّخین اهل تسنن می گویند که سلمان، ابوذر، مقداد، عمار، و هشت نفر دیگر از بزرگان مهاجر و انصار تصمیم داشتند هنگام اولین سخنرانی ابوبکر بعد از سقیفه در مسجد او را از بالای منبر به زیر آورند و بکشند.
ثانیا: اعتراض آنها بنا به دلایلی ره به جایی نبرد؛ چرا که کینه هایی که برخی قریشیان از حضرت علی(ع) به دل داشتند مانع پشتیبانی آنها از ایشان می شد. از طرفی ساختار قبیله ای جامعه شبه جزیره که در آن هر قبیله ای دنبال سهم خواهی از قدرت با نفوذ در دستگاه خلافت بود، امکان سپردن جانشینی رسول خدا را از حضرت علی(ع) سلب کرد. در این میان عموم مردم به تهدید یا تطمیع از میدان به در شدند و عده ای قلیل که هنوز در برابر توطئه سقیفه مقاومت می کردند باقی ماندند که از آنها هم کاری ساخته نبود.

اگر منظور از اجماع این باشد که علما در کتب فقهى و روایى همگى چنین فتوایى داده اند چنین چیزى ادعایى بیش نیست. چرا که پاره اى از علماى اهل تسنن بر خلاف آن نظر داده اند. اما اگر منظور، سیره عملى مسلمین بر عدم بناى بر قبور باشد، باید گفت: سیره مسلمین تا زمان عبدالوهاب و اقدام به انهدام قبور و قتل و غارت در حجاز و نجد و عراق و سایر سرزمین هاى اسلامى، بر خلاف این رویه بوده است. قبل از اسلام نیز بر قبور انبیا و صلحا سایبان و بنا قرار داشته، مانند: قبور حضرت ابراهیم، اسحاق، یعقوب، یوسف(ع).

بسیارى از علماى اهل تسنن بر جواز و استحباب زیارت رسول خدا اجماع و اتفاق دارند، ازجمله: نقل سمهودی از تقی الدین سبکی درباره اجماع بر مشروعیت این عمل، یا نظر سمهودی درباره اتفاق نظر علمای حنفی و مالکی و حنبلی درباره مستحب بودن زیارت قبر پیامبر(ص) و اجماع های دیگر منقول در منابع اهل سنت درباره مشروعیت این زیارت.

ذهبى اشاره کرده به کسانى از نويسندگان سنن و اخبار، که روايات عبد الله بن لهیعة را نقل کرده اند. مى توان احاديث او را در صحيح ترمذى، صحيح ابوداود و ساير کتاب هاى اصلى اهل سنت يافت. ابن خلّکان وي را به نيکى ستوده است. وى  سال 174 از دنيا رفته است.

اصحاب صحاح سته و دیگران به احادیث او استدلال مى کنند، کما اینکه احادیث او در صحیح بخارى و مسلم نیز موجود است.

اين حديث، دروغى بيش نيست كه سند و متنش باطل است و ما فقط به بررسى دو راوى بسنده مى‏ نماييم تا روشن شود كه چگونه اين دو فرد دروغگو به جعل اين حديث پرداخته‏ اند؛ 1- سعيد بن عنبسه رازى: ‏رجالیون یا او را نمی شناسند و یا در مورد او مى‏ گويند: او بسيار دروغگو است. 2- هيثم بن عَدى‏: همه رجال شناسان اهل تسنّن درباره هيثم بن عدى اتفاق نظر دارند كه بسيار دروغگو بود.

قرآن مجید به وضوح دستور به مسح پاها داده و عمل پیروان مکتب اهل بیت (ع) موافق قرآن و بسیارى از احادیث پیغمبر اکرم(ص) است که متجاوز از30 حدیث مى باشد. عمل بسیارى از صحابه و تابعین نیز بر مسح بوده است نه شستن. قرآن در آیه 6 سوره مائده مى گوید: «... فاغسلوا وجوهكم وأيديكم إلى المرافق وامسحوا برءوسكم وأرجلكم إلى الكعبين». کلمه «أرجلکم»؛ (پاهاى خود) عطف بر «رؤوسکم»؛ (سرهایتان) شده است و در هر دو، مسح لازم است (نه شستن) خواه «أرجلکم»؛ را به نصب بخوانیم یا به جرّ .

عبدالله بن عمر فرزند عمر بن خطاب و یکى از صحابه نام آور بود که نقش مهمى در حوادث دوران خلفاى سه گانه و روزگار بنى امیه داشت. اهل تسنن او را از بزرگترین فقها و حافظان احادیث نبوى مى دانند، تا آنجا که امام مالک در بیشتر احکام خود به او اعتماد کرده است و کتاب خود موطّأ را از روایات او پر کرده است. در زمان پیامبر(ص) او جوانى کم سن و سال بود که هنوز به سن بلوغ نرسیده بود؛ لذا پیامبر(ص) اجازه ندادند که در غزوه خندق و جنگهای بعد شرکت کند. هنگامى که پیامبر در گذشت او نوزده سال بیشتر نداشت.

در کتاب هاى مختلفى که دانشمندان اهل تسنن اعم از تفسیر و حدیث و تاریخ نوشته اند، روایات زیادى دیده مى شود که با صراحت مى گوید: آیه تبلیغ(آیه 67 سوره مائده) درباره على(ع) نازل شده است. این روایات را جمع زیادى از صحابه نقل کرده اند و گفته اند: آیه فوق درباره على(ع) و داستان روز غدیر نازل گردید.

حسین اشقر، یکی از راویان احادیث شان نزول آیه مودت در شان اهل بیت(ع) است. او از رجال نسائى در صحیحش می باشد که یحیی بن معین به راستگو بودن و پذیرفته شدن حدیثش اعتراف کرده است.