اولًا: در قرآن مجيد لفظ دعوت در مواردى بكار رفته است كه هرگز نمى ‏توان گفت مقصود از آن عبادت است؛ مانند آیه 5 سوره نوح که می فرماید: «قالَ رَبِّ انّى دَعَوْتُ قَوْمي لَيْلًا وَنَهاراً»؛ آيا مى‏ توان گفت مقصود حضرت نوح اين است كه من قوم خود را شب و روز عبادت كردم؟!  در اين آيه و ده ها آيه ديگر، لفظ دعوت در معناى غير عبادت و پرستش بكار رفته است، از اين جهت نمى ‏توان گفت دعوت و عبادت مترادف يكديگرند و اگر كسى از پيامبر يا مرد صالحى استمداد كرد و آنان را خواند در اين صورت آنها را عبادت كرده است؛ زيرا دعوت و ندا اعم از پرستش است.

ثانیا: مقصود از دعائی که در این آيات از آن نهی شده است، مطلقِ خواندن نيست، بلكه دعوت خاصى است كه مى‏ تواند با لفظ پرستش مرادف باشد؛ زيرا مجموع اين آيات درباره بت پرستانى وارد شده است كه بت‏هاى خود را خدايان كوچكى مى‏ پنداشتند كه برخى از شؤون الهى به آنها سپرده شده و در كار خود نوعى استقلال دارند؛ ناگفته پيداست كه خضوع و تذلّل يا هر نوع گفتار و رفتار در برابر موجودى به عنوان خداى بزرگ و يا خداى كوچك از اين نظر كه او اللَّه و رب‏ و مالك امور شفاعت‏ و مغفرت‏ است، عبادت و پرستش خواهد بود و از نظر قرآن ممنوع است.

امام صادق(ع) از امام علي(ع) روايت كرده كسي كه شب را به قيام و نماز بگذراند بسته به مدت بيداري در شب ثواب هايي مي برد. ‌اگر يك دهم شب را به عبادت بپردازد، معادل آنچه در شب رشد مى كند حسنه دريافت مي كند تا مي رسد به آنجا كه اگر تمام شب را به تلاوت قرآن و ركوع و سجود و ذكر مشغول باشد، خارج مي شود از گناهان مثل روزي كه از مادر متولد شده و ثواب هاي ديگري كه در تصور انسان نمي گنجد به او عطا مي كنند.

روایات، سجده طولانی را باعث فریاد شیطان، دوری از وحشت قبر، نزدیکی به خدا و ریزش گناهان می داند. آری سجده آئين ائمه و سنّت توبه كنندگان است. امام سجاد(ع) آنقدر سجده می کرد و ذکر می گفت که در مواضع سجده ایشان آثار سجده نمايان بود. البته باید توجه داشت که سجده بر دو گونه است 1- جسمانی 2- نفسانی.

حضرت على(ع) درباره معنای «سجود» می فرمایند: «وقتى سر بر زمين مى نهى؛ يعنى از اين خاك خلقم كردى و وقتى سرت را برمى دارى؛ يعنى از همین خاک بیرونم آوردی و سجده دوم را که می کنی یعنی به سوى همين خاك مرا باز مى گردانى، و وقتى [سر] از سجده دوم برمى دارى؛ يعنى از همين خاك يكبار ديگر مرا خارج مى كنى».

برای تحصیل «حضور قلب» چند اصل لازم است 1- نماز و عشق به خدا از همه چيز براى ما بهتر باشد. 2- بداند که دنیا حقیر است و مانع حضور قلب می شود. 3- حل مشکلات تنها به قدرت خداست. 4- با فلسفه رکوع و سجود و محتوای نماز آشنا شود. 5- قبل از نماز به عظمت خدا و ضعف خویش فکر کند. 6- از گناه دوری کند. 7- از عوامل بیرونی و یا درونی حواس پرتی بپرهیزد.

در فضيلت «اعتكاف» همين بس كه معادل طواف كعبه و قسيم ركوع و سجود قرار گرفته است و دو تن از پيامبران الهي مأمور شدند تا كعبه و حريم آن را از وجود مظاهر شرک و ناپاکی تطهیر کنند تا عبادت ‏كنندگان به طواف و اعتكاف و ركوع و سجود بپردازند. آنچه بر اهميت اعتكاف ‏افزوده دو نكته است: 1- تعیین محل خاص برای اعتكاف، زیرا این عبادت بايد در مسجد و خانه خدا انجام شود؛ آن هم نه هر مسجدي، بلكه مسجد اعظم يا مسجد جامع و يا مسجد الحرام و مسجد النبيّ(ص). 2- روزه كه خود از اركان مهم دين است، شرط اعتكاف قرار گرفته است.

طبق آیه 125 سوره نساء، خداوند ابراهیم را به عنوان خلیل خود انتخاب کرد.خلیل یا به معنى دوستى است یا به معنى نیاز و احتیاج.جمعى معتقدند معنى دوم نزدیک تر است؛ زیرا ابراهیم(ع) به خوبى احساس مى کرد در همه چیز نیازمند پروردگار است؛ ولىاگر بگوئیم خداوند ابراهیم(ع) را به عنوان دوست خود انتخاب کرد بسیار مناسب تر است تا این که بگوئیم خداوند ابراهیم(ع) را نیازمند خود انتخاب کرد. به علاوه نیازمندىِ مخلوقات خدا، اختصاصى به ابراهیم(ع) ندارد.

منظور مکان هائى است که در آنجا براى خدا سجده مى شود اعم از مساجد و تمام مکان هائى که انسان در آنجا نماز مى خواند و براى خدا سجده مى کند.

کتابی شعری در تبلیغ بهائیت و سران آن، از " نعیم محمّد". در ترجیع 51 می گوید: شاه ابهی اراده چون فرمود خلقت نو ز کاف و نون فرمود* چون من الله یبدؤن بودند والی الله یرجعون فرمود* ظاهر وفاش انّ مادونی خلقی ایّای فاعبدون فرمود* علم انّنی انا اللهش رایت شرک سرنگون فرمود!!! یکی دیگر از آثار او "قصیده ی صیفیّه" است که منتهی می شود به توصیف "عبدالبهاء" و می گوید: ... توئی تو اصل قدیم توئی تو ربّ کریم توئی تو خلق علیم* توئی تو حیّ قدیم ... اگر نماز آوریم توئی تو مسجود ما* اگر نیاز آوریم توئی تو معبود ما.

خداوند از تمامی انسان ها پیمان گرفته که شیطان را عبادت نکنند. مقصود از عبادت شیطان، پرستش و رکوع و سجود نیست، بلکه مقصود تسلیم خواسته های شیطان شدن و فرمان او را بر فرمان خدا مقدم شمردن است. برخی این عهد را به معنای عالم ذرّ تفسیر کرده و برخی دیگر آن را به توصيه هاى پيامبران به اقوام خود می دانند.