خداوند در قرآن خطر تفرقه را به قدری بزرگ دانسته که نهی از آن را مانند دستور اقامه نماز، جزء شریعت همه انبیای اولی العزم قرار داده است. لذا می فرماید: « آیینى را براى شما مقرر نمود که به نوح توصیه کرده بود؛ و آنچه را بر تو وحى فرستادیم و به ابراهیم و موسى و عیسى سفارش کردیم این بود که: همان دین [خالص] را برپا دارید و در آن تفرقه ایجاد نکنید». همچنین در آیه دیگر می فرماید: «مانند کسانى نباشید که پس از آنکه نشانه هاى روشن [پروردگار] به آنان رسید، پراکنده شدند و اختلاف کردند»، و ... .

از روايات شیعه و سنی استفاده مى شود كه هنگام خروج حضرت مهدى(عج)، حضرت عيسى(ع) از آسمان فرود مي آيد و نمازش را به امام زمان(عج) اقتدا خواهد كرد. بخاري روايتي از رسول خدا(ص) آورده كه فرمودند: «چگونه ايد زمانى كه فرزند مريم فرود آيد؛ در حالى كه امام بر شما فردى از خودتان است؟».

قرآن، از لحظات جان دادن انسان تعبیر به سکرات مرگ مى کند. «سکره مرگ»، حالتى است شبیه به «مستى» که بر اثر فرا رسیدن مقدمات مرگ، به صورت انقلاب فوق العاده اى به انسان دست مى دهد و او را در اضطراب و ناآرامی شدیدى فرو مى برد. حتى مردان خدا که در لحظه مرگ از آرامش کاملى برخوردارند، از شدائد این لحظه انتقالى بى نصیب نیستند. در حالات پیامبر(ص) آمده است که در لحظات آخر عمر مبارکش، دست خود را در ظرف آبى مى کرد، به صورت مى کشید، و «لا اِلهَ اِلاَّ اللّهُ» مى گفت و مى فرمود: مرگ سکراتى دارد.

اینکه رکوع به معنای نماز خواندن باشد، با توجه به اینکه درهمین آیه صحبت از اقامه نماز می رود باطل است؛ زیرا تکرار بدون دلیل آن نیازمند دلیل است. احتمال مراد معنای خضوع از رکوع نیز باطل است؛ زیرا خضوع معنای مجازی رکوع است و نیاز به قرینه دارد که در اینجا مفقود است. پس با این اوصاف مشخص شد که مراد از رکوع همان رکوع در نماز است و جمله «وهم راکعون» جمله حالیه.

خداوند سبحان در قرآن کریم براى خودش در آیه: «اَلله ولیّ الّذین آمنوا» و برای پیامبر(ص) در آیه: « النّبیّ أَولى بالمؤمنین من أَنفسهم» و برای حضرت علی(ع) در آیه: «إنّما ولیّکم الله ورسوله والّذین آمنوا الّذین یقیمون الصّلاة ویؤتون الزّکاة وهم راکعون» و برای اهل بیت(ع) در آیه: «أَطیعوا الله وأَطیعوا الرّسول وأُولی الاَْمْرِ مِنْکُمْ»، حقّ ولایت قرار داده است.

تمام علمای شیعه و غالب اهل سنت قائل اند که علی بن ابی طالب(ع) نخستین مردی بوده که به پیامبر(ص) ایمان آورده است و شاهد بر این مطلب روایاتی است که از ناحیه شیعه و سنی نقل شده است.

علاوه بر مقام «نبوت و رسالت» مقام «امامت» نیز به  پیامبران داده شده است. پیامبران در مقام نبوت و رسالت تنها فرمان حق را دریافت مى کنند، و به مردم ابلاغ مى کنند، ابلاغى توأم با بشارت و انذار. اما در مرحله «امامت» این برنامه هاى الهى را به مرحله اجرا در مى آورند. ویژگی بارز همه آنها عبادت خالصانه برای خداوند است. به آنها انجام کار خیر و همچنین برپا داشتن نماز و اداى زکات وحى شده است.

پیامبر(ص) در علت بیزاری انسان از مرگ می فرماید: «قلب انسان همراه اموال او است، اگر آن را پیش از خود بفرستد، دوست دارد به آن ملحق شود، و اگر آن را نگهدارد دوست دارد، همراه آن بماند». این حدیث، روح آیه قرآن است که مى فرماید: «کسانى که نماز را برپا مى دارند و از آنچه به آنان روزى داده ایم پنهان و آشکار انفاق مى کنند، تجارتى بى زیان را امید دارند»، بر این اساس آنان که انفاق در راه خدا مى کنند، امید و علاقه به سراى دیگر دارند، چرا که نیکی ها را قبل از خود فرستاده اند، و مایلند به آن ملحق شوند.