کتاب «اسد الغابه» یکى از کتاب هاى مهم اهل سنت درباره دانش رجال و صحابه شناسى است که توسط عزّالدین، ابن اثیر جزرى (555 - 630 ق) نوشته شده است. این کتاب در حدود 7500 زندگى نامه را در بر دارد که نویسنده آن محتویات کتاب هاى مهم نوشته شده در قرن هاى پیش از خود توسط ابن منده، ابونعیم اصفهانى و ابن عبدالبرّ، ابوالحسین غسّانى، و ابوموسى اصفهانى را در آن جمع کرده و با افزودن مطالب و تحقیقات خودش، از اشتباهات آنان پرده برداشته است. این کتاب على رغم اینکه یکى از منابع ابن حجر عسقلانى در تدوین کتاب هاى تاریخى و رجالى خودش به شمار مى رود، اما او انتقادهایى نیز بر آن وارد کرده است. از جمله اینکه او در مورد سندها به جاى اعتماد به اصحاب سند، نظرات اهل سیره و انساب را مقدم داشته است.

کتاب «الکامل فی التاریخ» یکى از منابع مهم اهل سنت است که درباره شناخت شخصیت ها و وقایع تاریخ انسان و اسلام تا اواسط قرن هفتم مى باشد، که توسط عزالدین ابن اثیر جزرى نوشته شده است.  تاریخ نگارى جزرى به قدرى دقیق بوده که حتى حوادث معاصر خود را با دقت زیادى نگارش و ویرایش مى کرد. به گونه اى که کتاب وى یکى از معتبرترین منابع بازخوانى جنگ هاى صلیبى و حملات مغول در قرن ششم و هفتم تلقى شده است. زیرا این کتاب به تاریخ جهان اسلام در هر دو منطقه شرق و غرب پرداخته است.

کتاب «العقد الفرید» توسط شهاب الدین ابوعمر احمد بن محمد بن عبد ربه ابن حبیب ابن حدیر بن سالم قرطبى اندلسى (246ـ328ق) تالیف شده است که از مهم ترین کتاب هاى اهل سنت در زمینه مسائل اعتقادى، اجتماعى، سیاسى، و تاریخى اسلام به شمار مى رود. این کتاب با توجه به عناوین موضوعات آن، یکى از مهم ترین منابع دائره المعارف در تاریخ اسلام به شمار مى رود و در ردیف آثار ابن اثیر، سمعانى، یاقوت حموى و به ویژه جاحظ قرار دارد. ابن عبد ربه در تالیف و تدوین این کتاب از کتاب عیون الاخبار ابن قتیبه دینورى متاثر گشته است به گونه اى که حتى ترتیب مطالب این دو کتاب نیز مشابهت فراوانى دارد. و البته علاوه بر آثار ابن قتیبه، از آثار فراوان دیگرى مثل آثار جاحظ نیز بهره برده است. او مطالب و احادیث فراوانى از على بن ابى طالب(ع) و فضائل آن حضرت نقل کرده است. او بر خلاف سایر نویسندگان سنّى پیش از خود لقب «امیر المومنین» را فقط براى على بن ابى طالب(ع) به کار برده است.

«المنتظم فى تاریخ الملوک و الامم» یکى از کتاب هاى بسیار مهم اهل سنت در زمینه تاریخ اسلام، صحابه شناسى و رجال مى باشد که توسط ابو الفرج عبد الرحمن ابن جوزى (508ـ 597ق) تالیف شده است. ابن جوزى که با فلسفه و علوم نظرى مخالف بود، روش کلامى و صرفاً غیر عقلى در عقاید را دنبال مى کرد. اما على رغم این مخالفت براى اثبات وجود خدا در ابتداى کتاب خود همان «دلیل حدوث» متکلمان را ذکر کرده است که در واقع برهان عقلى به شمار مى رود. این کتاب به عنوان منبعى مهم براى مورخان پس از ابن جوزى به شمار مى رود که بخشى از مطالب کتاب خود را بر اساس آن تدوین نموده اند. مثل ذهبى در تاریخ الاسلام و ابن کثیر در البدایه و النهایه. ابن جوزى که از متعصبان حنابله اهل سنت بود بسیاری از حقایق و وقایع مربوط به عقاید شیعه را در کتاب خود نقل و ذکر نکرده است. او که از نوادگان ابوبکربود با تشیع مبارزه مى کرد و همه علماى شیعه را در بغداد ممنوع المنبر کرد. همچنین مثل سایر تراجم نویسان اهل سنت، اعتقاد به تشیع را دلیل بر ضعف راوى دانسته و با عباراتى مثل «کان یمیل الى الرفض یا التشیع»، «کان یرمى بالاعتزال و الرفض»، «یتظاهر فى الغلوّ و الرفض»، «لایعظّم بیت الخلافه» به تضعیف و ردّ علما و راویان شیعه پرداخته است. البته به طور نا خواسته مطالبى در کتابش بیان کرده که به نفع شیعه بوده و به وسیله علماى شیعه مورد دقت قرار گرفته است.
 

«العِبَر فى خَبَر من غَبَر» کتابى است بسیار مهم در زمینه تاریخ اسلام و ذکر وفیات علماى اسلام که توسط شمس الدین ابوعبدالله محمد بن احمدبن عثمان ذهبى (673-748 ق) به نگارش درآمده است. این کتاب بنابه گفته عده اى از محققان به عنوان خلاصه اى براى کتاب تاریخ الاسلام تلقى شده است. به طورى که او در این کتاب فقط مهم ترین حوادث و تاریخ وفات مهم ترین شخصیت هاى جهان اسلام را ذکر کرده است. ذهبى که دوست و شاگرد متعصب «ابن تیمیه» بود و به شدت تحت تاثیر عقاید و ادعاهاى واهى وى قرار داشت، شخصى سلفى مسلک بود و از این جهت لجاجت و کینه توزى شدیدى نسبت به شیعیان و عقاید شیعه و حتى تاریخ شیعه داشت. او بر اساس این لجاجت بود که در کتاب هاى خود به راویان شیعه اهانت می کرد. در نقل هاى تاریخى مربوط به صدر اسلام هیچ یک از وقایع مهمى را که به ولایت على بن ابى طالب(ع) مربوط مى شد، نقل نکرده است؛ مثل واقعه لیله المبیت، واقعه انذار عشیره، واقعه غدیر که از مهم ترین وقایع تاریخ و سیره نبى اکرم(ص) مى باشد. حتى در ذکر واقعه عاشورااز وقایع سال شصت و یکم هجرت نبوى، ماجراى شهادت امام حسین(ع) را به عنوان سرپیچى ایشان از فرمان یزید و فریفته شدن به نامه هاى اهل کوفه یاد کرده و هیچ سخنى درباره فجایع یزید و یزیدیان در حق سید الشهداء(علیه السلام) و خاندان نبى اکرم(ص) به میان نیاورده است!

 کتاب «منهاج السنه النبویه» از مهم ترین منابع سلفیّون و وهابیون در عقاید به شمار مى رود و توسط ابوالعباس احمد بن عبد الحلیم بن تیمیه حرّانى (661-728 ق) نوشته شده است. همان گونه که خودش در مقدمه کتاب اظهار کرده، آن را به عنوان ردّیه و ابطالى بر کتاب «منهاج الکرامه فى معرفه الامامه» تالیف علامه حلى (648-726) نوشته است. نام اصلى کتاب عبارت است از «منهاج السنه النبویه فى الرد على الشیعه القدریه». او که حنبلى مذهب (در فقه) و حشْویه مسلک (در عقاید) بود، عقاید خود را به بزرگان متقدم اشاعره نسبت داده است. او در این کتاب و سایر آثار خود بر ضد شیعه و اهل بیت پیامبر(علیهم السلام) سخن گفته و به عقاید شیعه تاخته است. ابن تیمیه معتقد است: نویسندگان صحاح سته - مثل بخاری که کتابش سرقت ادبی است - مهم ترین شخصیت هاى تاریخ اسلام هستند و حتى ائمه شیعه هم باید از آنها پیروى کنند!!! اما با این همه تاکید و اهمیت دادن به نویسندگان صحاح، وى احادیث صحیحى را که آنان درباره امامت دوازده نور پاک نقل کرده اند به هیچ وجه نمى پذیرد!

احمد بن عبد الله بن احمد بن اسحاق بن موسی بن مهران ابو نعیم اصفهانی (336 ـ 430 ق) یکی از مهم‌ترین دانشمندان تاریخ اسلام و حدیث اهل سنت به شمار می‌رود که او را صاحب نظر و مورد وثوق دانسته و به احادیث و نظرات وی درباره شخصیت‌های اسلامی توجه بسیاری کرده‌اند. او در اصفهان تولد و وفات یافت. پدر او از آزاد شدگان نوه جعفر ابن ابی طالب بوده است. از لحاظ عقیدتی تمایل بسیار شدیدی به مکتب اشعری داشت. در اصفهان و در دامان پدرش و برخی اساتید اصفهان رشد یافت و برای افزایش دانش حدیثی خود به شهرهای مختلف اسلامی مثل عراق، شام، نیشابور وحجاز مسافرت کرد.

او از چنان شهرت و تبحری برخوردار شد که مشتاقان احادیث نبوی از همه شهرهای اسلامی برای بهره جستن از دانش حدیثی وی به اصفهان و خدمت او می‌رسیدند. حتی گفته‌اند که به مدت چهارده سال در شرق و غرب سرزمین اسلامی کسی از لحاظ قدرت حفظ و تسلط بر سند احادیث برتر از او نبود. ابونعیم در نزد عموم علمای اهل سنت چنان زیاد است که از او به عنوان «حافظ بزرگ حدیث»، «محدث خبیر»، «استاد حافظان حدیث»، و «شیخ الثقات» یاد کرده‌اند.

او علی رغم تعصب شدید بر عقاید خود، برخی از احادیث مربوط به فضایل پنج تن آل عبا (علیهم السلام) (مثل ماجرای مباهله)، احادیث حضرت مهدی (علیه السلام)، و سایر اهل بیت (علیهم السلام) را نقل کرده و به ویژه در مورد آنها کتاب نیز نوشته است مثل کتاب «اخبارالمهدی» و «مانزل من القرآن فی علی».

ابوالقاسم على بن حسن بن هبه الله ابن عساکر شافعى دمشقى (449ـ571ق) یکى از علماى برجسته و سرشناس اهل سنت در زمینه حدیث، رجال، تاریخ اسلام و از خاندان معروف ابن عساکر مى باشد. شهرت اصلى او به دلیل نگاشتن کتاب «تاریخ مدینه دمشق» بود؛ تولد و رشد او در دمشق بود و در همانجا وفات یافت؛ وى براى توسعه دانش حدیثى خود و استماع احادیث بیشتر و فراتر از آنچه فراگرفته بود به بسیارى از شهرهاى مختلف مناطق اسلامى مثل عراق، حجاز، و خراسان مسافرت کرد. اهمیت ابن عساکر براى علماى شیعه این است که بسیارى از روایات مربوط به عقاید شیعه، به ویژه روایت‌های راویان و ائمه شیعه را در آثارش نقل کرده است که علماى شیعه در مقام احتجاج با اهل سنت به آنها استناد و استشهاد کرده اند. مثل ترجمه و گزارش زندگانى امامان بزرگوار شیعه و مظلومیت‌هایی که از سوى ظالمان روزگار متحمّل شده اند، فضائل امامان شیعه، و احادیث فراوانى از آنان به ویژه کلمات گهربار على بن ابى طالب(علیه السلام) که فقط در کتاب تاریخ دمشق بیش از دو هزار حدیث از امیرالمؤمنین على(علیه السلام) نقل کرده است. 

این کتاب نوشته احمد بن ابى یعقوب اسحاق بن جعفر بن وهب بن واضح معروف به ابن واضح و مشهور به یعقوبى (؟ ـ 292 ق به بعد) است. نامى جز «تاریخ الیعقوبى» براى این کتاب ذکر نشده است. یعقوبى در این کتاب دو قسم تاریخ عمومى از هبوط حضرت آدم تا دوره جاهلیت پیش از اسلام (در مجلد اول) و تاریخ اسلام از ولادت پیامبر اکرم تا حوادث سال 259 یعنى زمان معتضد عباسى (در مجلد دوم) را به طور کاملا خلاصه و مختصر نوشته است. این کتاب از منابع مهم مورخان متاخر مثل ابن اثیر، ذهبى، ابن حجر و دیگران در تدوین کتب تاریخى شان به شمار مى رود و تحقیقات فراوانى بر روى آن انجام شده است که مهم ترین آنها تحقیق «مارتین تئودور هوتسما» مستشرق هلندى است. اهمیت کتاب یعقوبى براى شیعیان این است که بسیارى از وقایع تاریخى شیعه و بزرگان تشیع را ذکر کرده است، وقایعى که علماى شیعه بر اساس آن به دفاع از تاریخ و عقاید مذهبى خود پرداخته اند. مثل حادثه سقیفه، جریان غدیر خم، مباهله، لیلة المبیت و سایر حوادثى که جایگاه و شان والاى على بن ابى طالب (ع) در آنها روشن و غیر قابل تردید و انکار است.

در طول تاريخ اسلام افراد بسياري بوده اند كه يا ادعای مهدویّت کرده یا در حق آنان ادعای مهدویّت شده است؛ از جمله آنها مي توان به محمد بن حنفيه، اسماعيل فرزند امام صادق(ع)، محمد بن عبدالله بن حسن، مهدى عباسى و ... اشاره كرد.