آياتي كه تكلّم خداوند را با پيامبران نفي می كند اصل سخن گفتن خداوند را نفى نمى كند، بلكه تنها بيانگر اين است كه پروردگار به شيوه مردم، يعنى گفتگوى مستقيم، با پيامبران سخن نمى گويد و فقط به يكى از سه شيوه «رساندن صدا به پيامبر بدون آنكه گوينده ديده شود»، شيوه «وحى به معناى دميدن در جان پيامبر» و «وحى از طريق فرستادن جبرئيل» سخن مى گويد.

برخی برای انکار خاتمیت به آیاتی مثل «وَ لِكُلِ‏ أُمَّةٍ رَسُولٌ» و «لِكُلِ‏ أُمَّةٍ أَجَلٌ» و «يَا بَنِي آدَمَ إِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ‏ رُسُلٌ‏ مِنْكُمْ‏ يَقُصُّونَ عَلَيْكُمْ» و... استدلال کرده اند. اما هیچ یک از این آیات منافاتی با خاتمیت ندارد زیرا امت در دو آیه نخست به معنای «گروه» می باشد و منافاتی ندارد که انسانهای بعد از پیامبر اسلام همه امت اسلام باشند. در سومین آیه هم لفظ «يَأْتِيَنَّكُمْ» که بصورت مضارع آمده به معنای تداوم رسالت در مجموعه فرزندان آدم می باشد که آخرین آنها پیامبر اسلام است.

اولا: این ادعا با نظر داشمندانی که فقط شان نزول آیات 51 و 52 را درباره عباده دانسته اند رد می شود و آیات بعد درباره موضوعاتی همچون ارتداد و ولایت هستند که ارتباطی به عباده ندارند. ثانیا روایات بیان کننده شان نزول آیه ولایت متعدد و متفاوت است و نمی توان با اتکا به روایات نقل شده توسط تابعینی که خود شاهد ماجرا نبوده اند از روایات متواتری که شان نزول این آیات را حضرت علی می دانند، گذشت.

امام، پیشوایى است که حاکم بر جامعه است و در سایه شریعت آسمانى دست امت را گرفته و به سوى کمال در زندگى دنیوى و اخروى و فردى و اجتماعى پیش مى برد و شریعت را در جامعه پیاده می کند چه شریعتی که بر خود او نازل شده که در این صورت نبی و رسول هم خواهد بود مثل ابراهیم(ع) و پیامبر اسلام(ص)، و چه بر دیگری نازل شده باشد مثل امامت علی و اولادش(ع).

برخی از آیات قرآن مسأله امامت را به صورت کلی مطرح کرده است، از جمله: 1- آیه ولایت‏: ولىّ در آیه به معنى سرپرست و کسى است که زمام امور را به دست گیرد. 2- آیه أولوا الامر: أولو الامر به معناى فرمانروایى است که اطاعت آنان در کنار اطاعت خدا و رسول، قرار گرفته است. 3- آیه اکمال‏ دین: یعنی امامت کامل کننده دین است.

روایات فراوانی بر برتری علمی امام علی(ع) نسبت به سایر صحابه دلالت دارد؛ از جمله: «من شهر علم هستم و علی دروازه آن است». پیامبر(ص) یکی از منابع علم امام علی(ع) بودند و فرستادن مقداد برای پرسش یک حکم شرعی از ایشان درحالی که هنوز آن حکم بیان نشده است، دلیل بر شوق امام علی(ع) به دانستن و حفظ قداست و جایگاه پیامبر(ص) است. امام علی(ع) بخاطر شاگردی تمام وقت در محضر پیامبر(ص) و عنایت استاد به ایشان، در زمان رحلت پیامبر(ص) به همه معارف و احکام دینی آگاهی داشت و شایسته ترین فرد برای جانشینی پیامبر بود.

در نزد اسماعیلیه، وحى و معجزه دو راه شناخت پیامبران است. منظور از وحى در شناخت پیامبران این است که وقتى خطوراتى به نفس رسول الهام مى شود و به خاطر مفاهیم بلندش کسى دیگر نمى تواند آن ها را بیان کند، این نشانه آن است که وى از سوى خداوند براى هدایت انسان ها فرستاده شده است. اگر مردم به صرف بیان حقایق باطنى قانع نشده و نبوت آن را نپذیرفتند، وى به وسیله معجزه رسالت خود را به اثبات مى رساند.

خداوند در ارتباط با همنشینی مومنان در بهشت می فرماید: «سى که مطیع خدا و رسول او باشد (در رستاخیز) همنشین کسانى خواهد بود که خدا نعمت خود را بر آنان تمام کرده است». سپس در توضیح این جمله به چهار طایفه اشاره می کند: «پیامبران، راستگویان، شهیدان و صالحان و اینان رفیق هاى خوبى هستند». بر اساس این آیه، هم نشینان خوب به قدری با اهمیت است که این نعمت بزرگ، برای تکمیل نعمت های بهشتی به مومنین مطیع بخشیده می شود، لکن مفهوم معاشرت اهل ایمان با این چهار گروه، به معنای تساوی و برابری در رتبه و مقام نیست..

قرآن مجید در آیه 157 سوره نساء مى فرماید: «و مى گفتند: ما مسیح عیسى بن مریم رسول خدا را کشته ایم. آنها هرگز نه مسیح را کشتند و نه به دار آویختند، بلکه دیگرى را که شباهت به او داشت اشتباهاً به دار زدند».

 طبق آیه 59سوره نساء که مردم را به اطاعت از خدا و رسول و اولی الامر دعوت می کند، در هر زمانى باید شخصى در قید حیات باشد تا از او اطاعت نماییم، و از آنجا که این اطاعت، مطلق و بدون هیچ قید و شرط و مانند اطاعت از خدا و پیامبر است، مستلزم عصمت اولى الامر می باشد و گرنه سر از تناقض در مى آورد؛ زیرا اگر اولى الامر معصوم نباشند اطاعت از او برابر با اطاعت از خدا نمی تواند باشد و در صورت اشتباه او دستور خدا به اطاعت از او زیر سؤال می رود.