خداوند در ارتباط با همنشینی مومنان در بهشت می فرماید: «سى که مطیع خدا و رسول او باشد (در رستاخیز) همنشین کسانى خواهد بود که خدا نعمت خود را بر آنان تمام کرده است». سپس در توضیح این جمله به چهار طایفه اشاره می کند: «پیامبران، راستگویان، شهیدان و صالحان و اینان رفیق هاى خوبى هستند». بر اساس این آیه، هم نشینان خوب به قدری با اهمیت است که این نعمت بزرگ، برای تکمیل نعمت های بهشتی به مومنین مطیع بخشیده می شود، لکن مفهوم معاشرت اهل ایمان با این چهار گروه، به معنای تساوی و برابری در رتبه و مقام نیست..

خداوند در رابطه با پاداش عظیم مومنان می فرماید: «هیچ کس نمى داند چه پاداشهاى مهمى که مایه روشنى چشمها مى گردد براى آنها نهفته شده است». «قرّة» از ماده «قرّ» به معنى خنکى است، و از آنجا که اشک شوق سرد و خنک است، تعبیر به «قرّة أَعین» کنایه از نهایت خوشحالى است که اشک شوق را به دنبال دارد. از سویی تعبیر به «قُرَّةِ أَعْیُن» بدون اضافه به «نفس» اشاره دارد این نعمت هاى الهى که براى سراى آخرت، به عنوان پاداش مؤمنان راستین تعیین شده،  مایه روشنائى چشم همگان مى گردد.

خداوند در ارتباط با همنشنی مومنان می فرماید: «کسى که مطیع خدا و رسول او باشد [در رستاخیز] همنشین کسانى خواهد بود که خدا نعمت خود را بر آنان تمام کرده است». سپس از پیامبران، راستگویان، شهیدان و صالحان نام می برد. در واقع آنان صاحبان نعمت هستند؛ زیرا براى ساختن یک جامعه انسانى سالم، نخست باید رهبران به حق و انبیاء وارد میدان شوند، سپس مبلغان صدیق و معصوم اهداف آنها را گسترش دهند، در ادامه جمعى در برابر عناصر آلوده بایستند و شهید گردند و محصول این تلاش ها، به وجود آمدن صالحان است.

اگر خداوند زندگى پر زرق و برق این جهان را نکوهش کرده، به خاطر آن است که محدودیت این جهان، سبب مى شود فراهم کردن چنان زندگانى، با انواع ظلم و ستم توأم باشد، و بهره گیرى از آن با غفلت و حسادت و غرور همراه است؛ اما در بهشت این زندگی سرشار از لذات جسمانی بدون ظلم به کسی و حسادت و خونریزی فراهم می شود و وعده به آن مانعی ندارد، گرچه لذات روحانیش قابل مقایسه با لذات جسمانى نیست.

قرآن در بیان پاداش مومنان می فرماید: «اما کسانى که ایمان آورده اند و عمل صالح انجام داده اند، در بهترین و سرسبزترین باغ هاى بهشت جاى دارند». در حقیقت باغ های سر سبز بهشت پاداش مومنان صالح العمل می باشد و بالاتر از آن، به مقام قرب پروردگارشان می رسند. اما پر واضح است که مومنان گنهکاری که مشمول عفو خداوند شده اند، وارد بهشت می شوند اما جایگاه متفاوتی دارند.

در آیات مختلف قرآن، توصیف هاى زیادى از شراب هاى بهشتى شده است که بررسى آنها نشان مى دهد، نوشندگان آنها در چنان لذت روحانى فرو مى روند که با هیچ بیانى قابل توصیف نیست. قرآن آن را به عنوان شراب طهور، زلال و بی غش، کافور و زنجبیل توصیف می کند. شرابی که نه باعث مستی می شود و نه فساد عقل، و از آن مهم تر ساقى این بزم روحانى، خداست!! و نوشندگان مست جذبه عشق و معرفت او مى شوند.