آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

امام، پیشوایى است که حاکم بر جامعه است و در سایه شریعت آسمانى دست امت را گرفته و به سوى کمال در زندگى دنیوى و اخروى و فردى و اجتماعى پیش مى برد و شریعت را در جامعه پیاده می کند چه شریعتی که بر خود او نازل شده که در این صورت نبی و رسول هم خواهد بود مثل ابراهیم(ع) و پیامبر اسلام(ص)، و چه بر دیگری نازل شده باشد مثل امامت علی و اولادش(ع).

«امام»، پیشوایى است که حاکم بر جامعه است و دست امت را گرفته به سوى کمال در زندگى دنیوى و اخروى و فردى و اجتماعى پیش مى برد. پس بر امت است که در همه زمینه ها همه فرمان ها و جهت دادن هاى او را اطاعت کنند. بر این اساس مى گوییم:
«نبىّ»، کسى است که وحى را دریافت مى کند.
«رسول»، کسى است که مأمور ابلاغ وحى به مردم است. اگر وحى را دریافت کند، ولى مأمور به ابلاغ آن نباشد، نبىّ است. اگر مأمور به ابلاغ باشد رسول است.
«امام» کسى است که شریعت آسمانى را در جامعه پیاده مى کند، چه بر او نازل شده باشد، که مى شود نبىّ و رسول و امام، آن گونه که ابراهیم خلیل(علیه السلام) بود، یا بر دیگرى نازل شده باشد، مثل آن چه در مورد امامان دوازده گانه است. پس پیشوایان معصوم، یعنى على و فرزندانش(علیهم السلام) که به عنوان امام و پیشواى امت اسلامى نصب شده اند، تنها در سایه شریعت محمدى که بر پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) نازل شده است، اهداف خویش را محقق مى سازند و به شؤون امت و سیاست امورشان مى پردازند.
به عبارت دیگر: پیشوایى و رهبرى امت، مقصود اصلى نیست، بلکه ابزارى براى سعادتمند ساختن امت و راهنمایى آنان به قلّه کمال است و این جز با تحقق بخشیدن به شریعت الهى در جامعه به دست نمى آید، چرا که همه نظام ها و روش هاى بشرى از پرداختن به این اهداف والا ناتوانند.
این دلالت مى کند بر این که امام، اهداف خویش را جز در سایه شریعت آسمانى محقق نمى سازد، چه بر خود او نازل شده باشد، چه بر دیگرى. و آن دیگرى چه زنده و حاضر باشد، یا از دنیا رفته باشد. به هر حال، مدیریت و رهبرى جامعه و رساندن آن به کمال و آن چه از وظایف اساسى امام شمرده مى شود، به دست نمى آید مگر آن که امر و نهى او و فعل و تقریر او، بازتابى از دستورها و قوانین کلّىِ نازل شده از سوى خداى سبحان بر پیامبر زمانش و صاحب شریعتش باشد، مگر آن که خود امام هم صاحب شریعت و آیین باشد، مانند ابراهیم خلیل الرحمان(علیه السلام).(1)