«اجازه روایت» که در گذشته به عنوان یکی از برترین روش‌ های نقل حدیث رواج داشته است، عبارت است از: اذن شفاهی يا كتبی نقل حدیث توسط استادی که غالبا از فقها و مجتهدین بوده، به شاگردانی که دارای شایستگی هایی مانند امانت در نقل و قدرت فهم احادیث بوده اند. این روش در مقابله با جعل، وضع و تحریف احادیث بسیار مؤثر بوده و امروزه بعد از علم به طرق مشایخ بزرگ و با تدوین و انتشار گسترده کتاب‌های مرجع حدیثی همانند کتب اربعه حدیثی و اطمینان از عدم جعل و تحریف در آن؛ اجازه نقل روایت جنبه تشریفاتی پیدا کرده است.

«وجود» و هستی، امری است که برتری آن بر «عدم» روشن و بدیهی است و هیچ کسی بدون دلیل، عدم و نبودن خویش را بر وجود داشتن ترجیح نمی دهد. آفرینش همه موجودات از جمله انسان خیر محض است و در عالم شرّ ذاتی وجود ندارد. اینکه در وجود آمدن خویش اختیار نداریم به این معنی نیست که وجودمان خیر نباشد؛ خدا انسان را به بهترین صورت آفرید و اجازه گرفتن برای چنین آفرینشی نه ممکن است و نه لازم. این امر ممکن نیست، چون محال است مخلوق قبل از اینکه آفریده شود موجود باشد تا اجازه بدهد! بعد از آن نیز لازم نیست، چون خلاف حکمت اولیّه آفرینش الهی است و خداوند هر چه آفریده، خصوصا انسان در کمال نیکویی و برای بهره مندی از فضل بی کران الهی است. تکالیف و سختی ها نیز در راستای کمال انسان است و در مقایسه با خیر فراوان آنها قابل توجه نیست.

آیه 62 سوره نور در مورد «حنظلة بن أبى عیاش» نازل شده که مى خواست در شب جنگ «أُحد» عروسى کند، لذا با اجازه پیامبر(ص) آن شب را نزد همسر خود ماند، و صبح با عجله و با همان حال وارد معرکه جنگ گردید و شهید شد. پیامبر(ص) فرمود: «فرشتگان را دیدم که «حنظله» را در میان آسمان و زمین غسل مى دهند». لذا به عنوان «غسیل الملائکه» نامیده شد. یا درباره مؤمنانی نازل شد که زمان حفر خندق، برای انجام کار خود از پیامبر(ص) اجازه می گرفتند و به محض انجام آن برمی گشتند بخلاف منافقان که بدون اجازه می رفتند.

در آیات 27 تا 29 سوره نور، بحثی پیرامون آداب معاشرت و دستورهاى اجتماعى اسلام در رابطه با حفظ عفت عمومى، بیان شده است؛ و آن آداب ورود به خانه هاى  مردم می باشد. در ابتدا اجازه گرفتن برای ورود و سلام بر اهل خانه را لازم می شمرد و می گوید: اگر در خانه کسى را نیافتید وارد آن نشوید تا به شما اجازه داده شود. و اگر به شما گفته شد بازگردید، این سخن را پذیرا شوید و بازگردید. و در آخر به عنوان استثناء ورود به خانه هاى غیر مسکونى را جایز می شمرد.

اسلام  در زمینه رعایت حریم خصوصی افراد، دستورات بسیار مؤکدی داده است و آداب و ریزه کارى هائى در این زمینه دارد که کمتر نظیر آن دیده مى شود. از جمله: 1- اجازه ورود گرفتن. حتى در روایات اسلامى مى خوانیم: انسان به هنگامى که مى خواهد وارد خانه مادر یا پدر و یا حتى وارد خانه فرزند خود شود، اجازه بگیرد. 2- نایستادن در مقابل در، هنگام اجازه گرفتن. از دیگر آدابی که در بعضی روایات آمده، سه بار اجازه گرفتن با فاصله و وارد نشدن در صورت اجازه ورود ندادن می باشد.

ازدواج موقت دارای شرایط و احکامی است، همانند؛ زوجین با اختیار، یکدیگر را به همسرى انتخاب می کنند، هم چنین صیغه عقد با لفظ «نکاح» و «ازدواج» یا لفظ «متعه» باید جارى شود و اگر زوجه باکره است اجازه ولى لازم است. از سویی مدت عقد و مهریه باید دقیقاً تعیین شود که پایان مدّت به منزله طلاق است و هرگاه آمیزش صورت گرفته باشد، زن باید به میزان دو بار عادت ماهانه عدّه نگه دارد. از طرفی فرزندان متولّد شده از عقد موقّت همانند فرزند عقد دائم، باید تحت تکفّل پدر یا مادر باشند و هزینه هاى آنها باید پرداخت شود.

گروهى از منافقان به پیامبر(ص) گفتند به ما اجازه بده مسجدى بسازیم تا افراد ناتوان، بیمار و پیرمردان در آن نماز بگزارند. پیامبر(ص) به آنها اجازه داد، آنها گفتند: ممکن است شخصاً بیائید و در آن نماز بگزارید؟ در این هنگام، آیات فوق نازل شد و به دنبال آن پیامبردستور داد: مسجد مزبور را آتش زدند.
 

طبق آیه 58 سوره «نور»، کودکان بالغ موظفند هرگز بدون اجازه، وارد اطاقى که دو همسر قرار دارند نشوند، و کودکان نابالغ که مرتباً نزد پدر و مادر هستند نیز لااقل در سه وقت (قبل از نماز صبح و بعد از نماز عشاء، و هنگام ظهر که پدران و مادران به استراحت مى پردازند)، بدون اجازه وارد نشوند. زیرا کودکان - چه رسد به بزرگسالان - روى این مسأله فوق العاده حساسیت دارند و گاه سهل انگارى والدین و برخورد کودکان به منظره هائى که نمى بایست آن را ببینند، سرچشمه انحرافات اخلاقى و گاه بیمارى هاى روانى می شود.