امام علي(ع) درباره انجام اعمال شايسته به فرزندش می فرماید: «در عمل بكوش آن چنان كه سزاوارِ مانند توست از نظر كوچكى قدر و منزلت و كمى قدرت و فزونى عجز و نياز شديدت به پروردگارت، در راه اطاعتش بكوش، از عقوبتش ترسان باش و از خشمش بيمناك؛ زيرا او تو را جز به نيكى امر نكرده و جز از قبيح و زشتى باز نداشته است».

امام علی(ع) در نهج البلاغه، خداوند را به جهت نجات از چند چيز حمد و سپاس مى گويد، كه هر يك از آنها مى تواند تيره روزى دنيا یا آخرت را فراهم سازد. امام می فرمایند: «ستايش ويژه خداوندى است كه مرا به صورت مرده و بيمار وارد بامداد نساخت و به بيماريهاى بدمنظر گرفتار ننمود و آفتى بر رگها و اعضايم وارد نكرد و به كيفر بدترين اعمالم مجازاتم نكرد و مرا بى فرزند قرار نداد، و مرا مرتد از دين و منكر پروردگارم و گرفتار اختلال عقل نكرد ...». بر این اساس هم شمول نعمت، شايسته حمد است و هم بقا و تداوم آن، زيرا اگر لطف خدا شامل حال نباشد هر لحظه نعمتها در معرض زوال است.

با توجه به اينكه هدف نهایی از خلقت انسان، عبوديت است و اسلام به هر دو جنبه مادى و روحى او توجه دارد به اين نتيجه مي رسيم که: امام زمان(عج) هم از تكنولوژی روز استفاده مى كند و هم در گسترش آن مى كوشد.

مطابق قواعد عمومى، زمان لازم براى حكومت عدل جهانى امام زمان(عج) بايد طولانی باشد تا بتواند اهداف عالى خلقت بشر را که ايجاد عبودیتي خالص براي همه مردم است در اين دنيا تحقق بخشد.

امام علي(ع) درباره ارزیابی «متّقین» از اعمالشان می فرماید: «از اعمال اندك، خشنود نشده، و اعمال فراوان خود را زياد نمى شمارند، بلكه پيوسته خود را به كوتاهى متّهم ساخته و از اعمال خود نگرانند، هر گاه يكى از آنها را مدح و ستايش كنند، از آنچه درباره او گفته شده به هراس مى افتد و مى گويد: من از ديگران نسبت به خود آگاه ترم و پروردگارم به اعمال من از من آگاه تر است. بارالها! مرا به سبب نيكى هايى كه به من نسبت مى دهند مؤاخذه مفرما! و مرا برتر از آنچه آنها گمان مى كنند قرار ده و گناهانى را كه من دارم و آنها نمى دانند ببخش».

امام علی(ع) درباره «محاسبه اعمال» از سوي شخص «پرهيزكار» می فرماید: «پيوسته عمل صالح انجام مى دهد، با اين حال ترسان است [كه از او پذيرفته نشود] روز را به پايان مى برد؛ در حالى كه همّ او سپاسگزارى [نعمت هاى الهى] است، و صبح مى كند؛ در حالى كه تمام همّش ياد خداست، شب را سپرى مى كند؛ در حالى كه ترسان است، و صبح بر مى خيزد؛ در حالى كه شادمان است، ترسان از غفلت هايى است كه از آن برحذر داشته شده، و شادمان براى فضل و رحمتى است كه به او رسيده [؛ زيرا روز ديگرى از خدا عمر گرفته و درهاى سعى و تلاش را به روى او گشوده است]».

با توجه به وجود «هدف» در پديده هایی كه در اطراف ماست بايد پذیرفت كه در جهان نيز يك هدف عالى نهفته است. مجموعه مطالعات انجام شده در این زمینه نشان می دهد كه هدف آفرينش انسان «تكامل» بوده، منتها نه فقط تكامل در جنبه هاى مادى، بلكه در همه زمينه ها. قرآن هم که فلسفه آفرينش انسان را «عبادت» می داند در حقيقت عبوديت و بندگى خدا همان پرورش انسان كامل است. ادامه این سير تكاملى حتى در جهان برزخ و عالم رستاخيز حتمى خواهد بود و هيچ دليلى نداريم كه سير تكاملى روح پس از مرگ متوقف گردد.

امام علي(ع) درباره اهداف بعثت مي فرمايد: «خدا محمد(ص) را به حق مبعوث كرد تا بندگانش را از پرستش بتها به عبادت خويش دعوت كند و از اطاعت شيطان به اطاعت خود فرا خواند». با اين بيان، اهداف پیامبر(ص) بر دو اصل استوار شده: يكي رها كردن عبوديت و پرستش بتها و تمسّك به توحيد در عبادت و ديگر رها ساختن انسان از اطاعت شيطان و تمسّك به اطاعت پروردگار.

مى دانيم خالق اين جهان حكيم است و آفرينش او حكمتى داشته، هر چند ما از آن بي خبر باشيم. او چشمه اى است فياض و مبدئى است نعمت آفرين كه موجودات را در كنف حمايت خود مى گيرد و پرورش داده، از نقص به كمال مى برد و اين است هدف واقعى عبوديت و بندگى ما. فلسفه عبادات و نيايش هاى ما همگى كلاس هاى تربيت براى تكامل ما است. پس هدف آفرينش ما پيشرفت و تكامل هستى ما است.

امام زمان(عج) شایسته دوست داشتن و عشق ورزيدن است؛ زيرا او مظهر همه خوبى هاست. پس عاشق واقعى امام زمان(عج) در حقيقت عاشق واقعى تمام خوبى ها و عمل به آنهاست. حال اگر اين عشق، ما را به انجام خوبى ها وادارد، نشان دهنده حقیقی بودنش است.