از نشانه هاى پايان جهان و نزدیکی «قیامت»، دگرگون شدن نظام كواكب و شكافتن كرات آسماني است كه در آيات فراوانى از «قرآن» به آن اشاره شده و با تعبيراتي مانند انشقاق، انفطار و فتح آمده است. اين تعابير، ابعاد دگرگونى آسمان ها و كواكب آسمانى را در پايان جهان به خوبى روشن مى سازد و بيان مى كند كه تمام منظومه ها و ستارگانِ ثابت و سيار همه مانند يك طومار بهم پيچيده مى شوند.

از نشانه هاى نزديكى «قيامت»، خاموشى خورشيد و كدورت و تيرگى ستارگان است. طبق گواهى «قرآن» در پايان جهان پر فروغ ترين مبدأ نور در منظومه شمسى خاموش مى شود و ستارگان ديگر نيز به همين سرنوشت گرفتار مى گردند. اين مسائل در پايان دنيا شدت مى گيرد و طىّ يك سلسله حوادث زنجيره اىِ ناگهانى، اين نظام فرو مى ريزد و عمرش به پايان مى رسد.

 خداوند در قرآن سخن از «تسخير» خورشيد و ماه، براى انسان‌ ها به میان می آورد و می فرماید: «و خورشید و ماه را ـ که با برنامه منظّمى در حرکتند ـ به تسخیر شما درآورد»، همچنین در آیه دیگری می فرماید: «هريك از اين دو تا سرآمد معينى به حركت خود ادامه مى ‌دهد». در واقع منظور از تسخير خورشيد و ماه در قرآن، حرکت آنها در مسیر منافع انسان است. مانند جزر و مد، جلوگیری از انجماد کره زمین در شب، بر اثر گرمای باقی مانده خورشید که در روز تابیده، ایجاد تقویم طبیعی و... .

خورشید 1,300,000 برابر زمین است و 150 میلیون کیلومتر با آن فاصله دارد به طوری که 8 دقیقه طول می کشد تا نور آن به زمین برسد. جرم خورشید سبب می شود اشیاء در آن بسیار سنگین گردند و وزن آن معادل 2 میلیارد میلیارد تن برآورده شده و حدود 5 میلیارد سال عمر دارد. خورشید علاوه بر حرکت دورانی به دور خود همراه با منظومه شمسی و به دور کهکشان نیز در حرکت است. دمای آن 6000 درجه سانتیگراد است که از تجزیه های اتمی پدید می آید و به همین خاطر همه چیز درون آن بخار است.

امام علی(ع) در بیان «اوصاف پیامبر(ص)» می فرماید: «شهادت می دهم محمّد بنده و فرستاده خدا بود، انسان ها را به اطاعت پروردگار دعوت نمود و در جهاد برای دین حق با دشمنانِ خدا پيكار كرد و پیروز شد»؛ بر اساس سخن امام(ع)، پیامبر(ص) با مدد الهی و مدیریت صحیح همواره بر دشمنان غلبه می یافت، و هرگز اتّحاد دشمنان در عزم و اراده آن حضرت تأثير نگذاشت و آن حضرت را از برنامه خود منصرف نكرد.

سوره «یس» از مهمترين، پربارترين و پرمعناترين سوره های «قرآن» است و در روایات در مورد این سوره می خوانیم که: «هر چیزی قلبی دارد و قلب قرآن سوره یاسین است»، «اگر مى خواهى شب محفوظ بمانى سوره ياسين را بخوان، و اگر مى خواهى روز در امان باشى ياسين بخوان كه تو را از خطرات حفظ مى كند». دلیل این همه اهمیت شاید به این خاطر باشد که در این سوره از همه چیز بحث شده است: از مبدأ و معاد، نبوّت و پيامبرشناسى، مسائل اخلاقى، احكام و ديگر مسائل.

قرآن مجید مسلمانان را به اندیشیدن در اسرار باعظمت خلقت فرا می خواند. تفکر در کره زمین که بیش از یک میلیون بار کوچکتر از خورشید است و جزئی از منظومه شمسی است و منظومه شمسی هم جزئی از کهکشان راه شیری است. وجود میلیاردها ستاره در کهکشان راه شیری، بر عظمت این عالم می افزاید. این ها تنها گوشه ای از عظمت خلقت است که خود آئینه ای از عظمت خداست.

منظور قرآن از هفت آسمان چیزی بسیار فراتر از آنچه در یونان قدیم به آن قائل بوده اند، می باشد و دلالت بر تعدّد «مجموعه های عظیم نجومی»، فراتر از کهکشان و سحابیها دارد. از نظر قرآن زمین و خورشید و ماه و سایر اجرام آسمانی همه در مدار خود در حرکت اند و این برخلاف یافته های نجوم یونان قدیم است که زمین را ثابت و محور حرکت آسمان ها می دانست. ضمن اینکه عقیده به هفت آسمان با معانی مختلف آن پدیده ای قدیمی تر از نظریه نجوم یونان قدیم است و در یونان قدیم غالبا به افلاک نه گانه قائل بوده اند نه هفت آسمان.