آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

قرآن مجید مسلمانان را به اندیشیدن در اسرار باعظمت خلقت فرا می خواند. تفکر در کره زمین که بیش از یک میلیون بار کوچکتر از خورشید است و جزئی از منظومه شمسی است و منظومه شمسی هم جزئی از کهکشان راه شیری است. وجود میلیاردها ستاره در کهکشان راه شیری، بر عظمت این عالم می افزاید. این ها تنها گوشه ای از عظمت خلقت است که خود آئینه ای از عظمت خداست.

با این که قرآن مجید از محیط عقب افتاده عصر جاهلیت عرب بر خاست، ولى غالباً تأکید مى کند مسلمانان در اسرار با عظمت عالم هستى بیندیشند، مطلبى که در عصر جاهلیت مفهوم نداشت، و این خود دلیل روشنى است بر این که، قرآن از مبدأ دیگرى صادر شده و هر قدر علم و دانش پیش مى رود، عظمت تأکیدات قرآن در این زمینه آشکارتر مى گردد.
کره زمینى که ما در آن زندگى مى کنیم، با تمام بزرگى که دارد در مقابل مرکز منظومه شمسى، یعنى قرص خورشید به اندازه اى کوچک است که اگر یک میلیون و دویست هزار کره دیگر مانند کره زمین را روى هم گذارند، تازه به اندازه قرص آفتاب مى شود.
از سوى دیگر، منظومه شمسى، جزئى از یک کهکشان عظیم است، که همان کهکشان «راه شیرى» نام دارد. (1) طبق محاسبات دانشمندان فلکى، تنها در کهکشان ما، بالغ بر یک صد میلیارد ستاره وجود دارد، که خورشید ما با تمام عظمتش، یکى از ستاره هاى متوسط آن محسوب مى شود!.
از سوى سوّم: در این جهان بزرگ، آن قدر کهکشان وجود دارد که از حساب و شماره بیرون است، و چه بزرگ است خدائى که این طرح عظیم را با آن نظام دقیق ریخته است. «اَلْعَظَمَةُ للهِِ اَلْوَاحِدِ الْقَهَّارِ». (2)