آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

امام علی(ع) در بیان «اوصاف پیامبر(ص)» می فرماید: «شهادت می دهم محمّد بنده و فرستاده خدا بود، انسان ها را به اطاعت پروردگار دعوت نمود و در جهاد برای دین حق با دشمنانِ خدا پيكار كرد و پیروز شد»؛ بر اساس سخن امام(ع)، پیامبر(ص) با مدد الهی و مدیریت صحیح همواره بر دشمنان غلبه می یافت، و هرگز اتّحاد دشمنان در عزم و اراده آن حضرت تأثير نگذاشت و آن حضرت را از برنامه خود منصرف نكرد.

امام علی(علیه السلام) در ابتدای خطبه 190 «نهج البلاغه» پس از حمد خدا و شهادت به رسالت پيامبر(صلى الله عليه وآله)، در بیان برخی از اوصاف برجسته آن حضرت مى فرمايد: (شهادت مى دهم كه محمّد بنده و فرستاده اوست، انسان ها را به اطاعت پروردگار دعوت نمود و با دشمنان خدا، در طريق جهاد براى دين حق پيكار كرد و پيروز شد. هرگز هماهنگى و اتّحاد دشمنانش در تكذيب وى و تصميم بر خاموش ساختن نورش، او را از مسير خود باز نداشت)؛ «وَ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ دَعَا إِلَى طَاعَتِهِ، وَ قَاهَرَ أَعْدَاءَهُ جِهَاداً عَنْ دِينِهِ؛ لَا يَثْنِيهِ(1) عَنْ ذلِكَ اجْتِماعٌ عَلَى تَكْذِيبِهِ، وَ اِلْتِمَاسٌ لاِطْفَاءِ نُورِهِ».
امام(عليه السلام) در اين قسمت از كلامش با اشاره به دو نكته مهم از زندگى پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) می فرماید: نخست اينكه او همواره در پيكار با دشمنان پيروز مى شد و اين دليل روشنى بر مديريت صحيح پيامبر(صلى الله عليه وآله) درباره برنامه هاى مبارزاتى و جنگى با دشمن بود. افزون بر عنايات و امدادهاى الهى. ديگر اينكه هرگز اتّحاد دشمنان در برابر او در عزم و اراده آن حضرت تأثير نمى گذاشت و او را ناتوان نمى ساخت و از برنامه خود منصرف نمى كرد؛ و شجاعانه پيش مى رفت و به مقصود خود مى رسيد.
معروف است هنگامى كه پيامبر(صلى الله عليه وآله) در مكّه بود سران قريش به آن حضرت گفتند: تو به بت هاى ما بدگويى مى كنى و ما را سفيه مى شمرى و اتّحاد جمعيّت ما را به پراكندگى مبدّل ساخته اى! اگر هدفت به دست آوردن مال است هر چه مى خواهى به تو مى دهيم. هر گاه طالب مقامى، مقام برجسته اى به تو خواهيم داد و اگر اين برنامه ها ناشى از بيمارى توست به درمانت مى پردازيم، پيامبر(صلى الله عليه وآله) فرمود: هيچ يك از اينها نيست؛ بلكه خداوند مرا به عنوان رسولش به سوى شما فرستاده و كتابى بر شما نازل كرد. اگر آنچه را آوردم مى پذيريد در دنيا و آخرت بهره مند خواهيد شد و اگر نپذيريد صبر مى كنم تا خداوند ميان من و شما داورى كند.
سران قريش رو به عمويش ابوطالب كردند و گفتند: از او بخواه كه به بت هاى ما بد نگويد يا با هم پيكار مى كنيم تا يكى از دو گروه ـ ما و آنها ـ از بين برود. پيامبر(صلى الله عليه وآله) فرمود: «يا عَمّاهُ لَوْ وُضِعَتِ الشَّمْسُ فِي يَمينِي وَ الْقَمَرُ فى شِمَالِي ما تُرِكَ هذَا الْقُوْلُ حَتّى أنْفَذَهُ أوْ أُقْتَلُ دُونَهُ»(2)؛ (اى عمو! اگر خورشيد را در دست راست من و ماه را در دست چپ من بگذارند [و بر همه منظومه شمسى مرا حاكم كنند] من دست از برنامه خود بر نمى دارم تا آن را به انجام برسانم يا در اين راه كشته شوم).(3)