آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

وهّابیان تصریح مى کنند توسّل إلى الله با اعمال صالحه و توسل به مقام، دعا و شفاعت اولیاء اشکالى ندارد، ولى توسّل به اولیاء الله جایز نیست و شرک است، به دلیل برخی آیات مثل: «فَلاَ تَدْعُوا مَعَ اللهِ أَحَداً» و... و توسل به پیامبر(ص) هم بعد از وفات جایز نیست و بخاطر همین عقیده بسیارى از مسلمانان را متّهم به شرک و کفر کرده و خون آنها را مباح دانسته اند! درحالی که توسل مسلمانان به اولیاء درحقیقت روی آوردن به خدا از طریق وسیله است نه روی آوردن به غیر خدا.

 این مسأله (توسّل به اولیاء الله) در پیشگاه خدا براى حلّ مشکلات مادّى و معنوى از مهم ترین و جنجالى ترین مباحث میان وهّابیان و سایر مسلمین جهان است. وهّابیان تصریح مى کنند توسّل إلى الله با اعمال صالحه اشکالى ندارد، ولى توسّل به اولیاء الله جایز نیست. آن را نوعى شرک مى دانند، در حالى که سایر مسلمین جهان توسّل به اولیاء الله را مجاز مى شمرند.
پندار وهّابیان این است که آیاتى از قرآن مانع از این توسّل است و آن را شرک مى شمارند، از جمله آیه شریفه «مَا نَعْبُدُهُمْ إِلاَّ لِیُقَرِّبُونَا إِلَى اللهِ زُلْفَى».(1) که درباره معبودهایى مانند فرشتگان است و مشرکان جاهلیّت مى گفتند (اگر ما آنها را پرستش مى کنیم براى این است که ما را به خدا نزدیک کند) و قرآن این سخن آنها را شرک مى شمارد. در آیه دیگر مى گوید: «فَلاَ تَدْعُوا مَعَ اللهِ أَحَداً»؛ (کسى را با خدا نخوانید).(2)
در آیه دیگرى مى فرماید: «وَالَّذِینَ یَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ لاَ یَسْتَجِیبُونَ لَهُمْ بِشَىْء»؛ (کسانى را که غیر از خدا مى خوانند، هیچ مشکلى از آنها را حل نمى کند).(3)
توهّم و پندار وهّابیان این است که این آیات نفى توسّل به اولیاء الله مى کند. علاوه بر این بحث دیگرى هم دارند. آنها مى گویند به فرض که توسّل به پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله) در حال حیاتش طبق بعضى از روایات جایز باشد، در حال وفات و بعد از مرگ دلیلى بر جواز توسّل به آن حضرت نداریم.
گاه مى گویند آنچه ممنوع است توسّل به ذات آن بزرگان و صالحان است، نه توسّل به مقام، دعا و شفاعت آنان. اینها جایز است و توسّل به ذات آنها جایز نیست.
گاه مى گویند آنچه جایز است توسّل در حال حیات آنهاست نه توسّل بعد از وفات، چون آنها هنگامى که از دنیا منتقل شدند رابطه شان با ما قطع مى شود. قرآن مجید مى گوید: «إِنَّکَ لاَ تُسْمِعُ الْمَوْتَى»؛ (اى پیغمبر نمى توانى صدایت را به گوش مردگان برسانى).(4) رابطه تو با آنها قطع است.
متأسّفانه به خاطر همین گونه سخنان بى مدرک، وهّابیان بسیارى از مسلمانان را متّهم به شرک و کفر کرده، خون آنها را مباح دانسته و اموالشان را نیز مباح شمرده اند. خون هاى زیادى به این بهانه ریخته شد و اموال زیادى نیز به غارت رفت.(5)