در كتاب هاى مقدس يهوديان مانند كتاب دانيال نبى، کتاب حجى نبى، کتاب صفيناى نبى و زبور داوود اشارات و تصريحات فراوانى به مسئله موعود جهانى شده است. در زبور داوود آمده: «بار خدايا حكومت خود را به مَلِك ببخش و عدالتت را به فرزند مَلِك عطا فرما تا به نيكى بين مردم حكم كرده و بر افتادگان انصاف دهد ... تمام پادشاهان بر او خضوع كرده و همه ملت ها خدمتگذار او گردند ...».

فزونى ياران، شاگردان، پيروان، فرزندان، قوم و قبيله ممکن است باعث تکبر افراد شود. افتخار پادشاهان به لشكرهايشان و فخر بعضى از علما به خاطر فزونى شاگردان يا مريدان و .... مي تواند آنان را گرفتار تكبّر سازد.

در آیه 40 سوره احزاب، تعبیر «خاتم النبیین» درباره پیامبر(ص) به کار رفته است. «خاتم» گر چه امروزه به انگشتر تزیینى نیز اطلاق مى شود، ولى ریشه اصلى آن، از «ختم» به معنى «پایان» گرفته شده و در عصر پیامبر(ص)، به انگشترى هائى مى گفتند که با آن نامه ها را مهر مى کردند. به علاوه، این ماده در قرآن مجید در موارد متعددى به کار رفته، و در همه جا به معنى پایان دادن و مهر نهادن است. از اینجا معلوم مى شود، که آیه مورد بحث، بر خاتمیت پیامبراسلام(ص) و پایان گرفتن سلسله انبیاء به وسیله او دلالت دارد.

حضرت علی(ع) شباهت مردم به حاکمانشان را بیشتر از شباهت به پدرانشان می داند. اين شباهت ممكن است از اين طريق باشد كه گروهى چشم و گوش بسته به دنبال امرا حركت مى كنند. این از آنجا ناشی می شود که گروهى قدرت را دليل بر حقانيت مى دانند و همين طرز تفكّر سبب مى شود كه در محاسبات اجتماعى خود گرفتار انحراف و اشتباه فراوان گردند.

روایات «ائمه اثنا عشر» اشاره به مسأله خلافت و ولايت دارد و اين كه همه آنها از قريش هستند. تفسير اين احاديث در مكتب اهل بيت(ع) همان دوازده امام معصوم(ع) است؛ ولى تفسير آن براى پيروان مذاهب ديگر اسلامى به صورت يك مسأله بغرنج در آمده است. آنها تفسير روشنى بيان نكرده اند؛ زيرا عدد خلفاي نخستين كمتر از دوازده نفر است و پادشاهان بنى اميه و بنی عباس هم بيش از دوازده نفر و قریب به اتفاق آنها ظالم بوده اند.

یکی از اسباب «تکبّر»، داشتن مال و ثروت فراوان است که غالباً در ميان پادشاهان و ثروتمندان دیده می شود. این افراد غالباً از امکانات دنیوی استفاده می کنند تا افرادِ فاقدِ این امور را تحقیر كنند. از نمونه های قرآني این نوع تکبر، داستان قارون است که برای برتری جویی بر بنی اسرائیل ثروت خود را به نمايش گذاشت و سرانجام به فرمان خدا با تمام ثروت هایش در زمین فرو رفت و نابود شد.

سِفر تثنیه و کتاب های آن، بیان کننده برخی حوادث تاریخی است، از این رو دانشمندان به آن تاریخ تثنیه می گویند. این کتب با تاریخ  آوارگی بنی اسرائیل آغاز و تا  دوران جلای بابل ادامه می یابد، که شامل کتاب های صحیفه یوشع، داوران، روت، اول و دوم سموئیل، اول و دوم پادشاهان می شود. بر اساس این کتب، خدا قوم یهود را برای آن که قوم مخصوص وی باشند، برگزیده و با دعوت آنان به اطاعت خدا، از آن ها می خواهد شعائر را از آیین های شرک پاک کرده و قربانی خود را تنها در معبد اورشلیم تقدیم خداوند نمایند.

کتاب اول و دوم تواریخ ایام، شبیه کتاب پادشاهان است. کتاب اول شامل دوران «داوود»، طرح ریزی معبد و وفات وی است. کتاب دوم، به تاریخ حکومت «سلیمان»، تأسیس معبد، کتاب «عزرا»، «نحمیا» و «استر» پرداخته است. به طور خلاصه این قست به بیان تاریخ پادشاهان بنی اسرائیل و مملکت یهودا و سرگذشت بنی اسرائیل تا بازگشت قوم یهود به وطن به کمک کورش کبیر پرداخته است.