آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

خداوند در آیات سوره صافات به مواهب بی شمار بهشتیان پرداخته و می فرماید: «براى آنها روزى معلوم و معینى است، جایگاه آنها در باغ هاى سرسبز و پر نعمت بهشت است، بهشتیان بر تخت ها روبروى یکدیگر نشسته اند و چشم در چشم هم دارند». سپس در توصیف شراب طهور می فرماید: «آن خمر، شراب طهور، نه مایه فساد عقل است، و نه موجب مستى مى شود». در واقع مومنان همواره مورد تکریم و احترامند.

از آیات قرآن مجید، به خوبى استفاده مى شود که در بهشت، نهرها و چشمه هاى گوناگونى است که هر کدام داراى فایده و لذتى است که چهار نمونه آن در آیه 15 سوره محمد(ص) آمده: «مَثَلُ الْجَنَّةِ الَّتِی وُعِدَ الْمُتَّقُونَ فِیها أَنْهارٌ مِنْ ماء غَیْرِ آسِن وَ أَنْهارٌ مِنْ لَبَن لَمْ یَتَغَیَّرْ طَعْمُهُ وَ أَنْهارٌ مِنْ خَمْر لَذَّة لِلشّارِبِینَ وَ أَنْهارٌ مِنْ عَسَل مُصَفًّى وَ لَهُمْ فِیها مِنْ کُلِّ الثَّمَراتِ وَ مَغْفِرَةٌ مِنْ رَبِّهِمْ کَمَنْ هُوَ خالِدٌ فِی النّارِ وَ سُقُوا ماءً حَمِیماً فَقَطَّعَ أَمْعاءَهُمْ»؛ (توصیف بهشتى که به پرهیزگاران وعده داده شده، چنین است: در آن نهرهائى از آب صاف و خالص که بدبو نشده، و نهرهائى از شیر که طعم آن دگرگون نگشته، و نهرهائى از شراب [طهور] که مایه لذت نوشندگان است، و نهرهائى از عسل مصفاست، و براى آنها در آن از همه انواع میوه ها وجود دارد؛ و آمرزشى است از سوى پروردگارشان! آیا اینها همانند کسانى هستند که همیشه در آتش دوزخند و از آب جوشان نوشانده مى شوند که اندرونشان را از هم متلاشى مى کند؟!).
تعبیر به «انهار» در مورد این چهار نوع، نشان مى دهد که از هر کدام آنها یک نهر در آنجا نیست بلکه «نهرها» است.
نعمت هاى بهشتى چیزى نیست که با الفاظ روزمره زندگى دنیا، بتوان درباره آن سخن گفت، این الفاظ، کوچک تر از آن است که بتواند ترسیم کامل و گویائى از آن بکند، بلکه تنها مى تواند شبحى کم رنگ از آن حقایق بزرگ، در اذهان ما ترسیم نماید.
در آیه مورد بحث، به نهرهاى «آب»، «شیر»، «شراب طهور» و «عسل» اشاره شده، که ممکن است اولى، براى رفع تشنگى است، دومى تغذیه، سومى نشاط، و چهارمى لذت و قوت مى آفریند.
جالب این که، از آیات دیگر قرآن، استفاده مى شود که همه بهشتیان از همه این نوشیدنى ها نمى نوشند بلکه، سلسله مراتبى دارند که به تناسب آن بهره مند مى شوند، در سوره «مطففین» آیه 28 مى خوانیم: «عَیْناً یَشْرَبُ بِهَا الْمُقَرَّبُونَ»؛ (همان چشمه اى که مقربان از آن مى نوشند). (1)