آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

نزول باران، نظام بسیار دقیق و حساب شده اى دارد، از موقعى که آفتاب به اقیانوس ها مى تابد، وذرات لطیف آب را از املاح جدا کرده و به صورت توده هاى ابر به آسمان مى فرستد، تا وقتی که تبدیل به دانه هاى کوچک باران مى شود و به نرمى به زمین مى نشیند، و در آن نفوذ مى کند، بى آن که ویرانى بیافریند. در همه حال نشانه هاى عظمت، علم و قدرت خداوند در آن نمایان است.

خداى متعال در آیه 38 سوره «شورى» مى فرماید: (او کسى است که باران نافع را بعد از آن که مردم مأیوس شدند نازل مى کند و دامنه رحمت خویش را مى گستراند)؛ «وَ هُوَ الَّذى یُنَزِّلُ اَلْغَیْثَ مِنْ بَعْدِ ما قَنَطُوا وَ یَنْشُرُ رَحْمَتَهُ» و باید هم چنین باشد (چرا که او ولىّ و سرپرستى است، شایسته ستایش)؛ «وَ هُوَ اَلْوَلِىُّ اَلْحَمید».
این آیه در عین این که بیان نعمت و لطف پروردگار است، از آیات و نشانه هاى توحید نیز سخن مى گوید، چرا که نزول باران، نظام بسیار دقیق و حساب شده اى دارد، از موقعى که آفتاب به اقیانوس ها مى تابد، وذرات لطیف آب را از املاح جدا کرده و به صورت توده هاى ابر به آسمان مى فرستد، و هنگامى که قشر سرد فوقانى هوا آنها را متراکم مى سازد، و سپس بادها آنها را بر دوش خود حمل مى کنند، و بر فراز زمین هاى تشنه و خشکیده مى برند، و بر اثر برودت و فشار مخصوص هوا تبدیل به دانه هاى کوچک باران مى شود که به نرمى به زمین مى نشیند، و در آن نفوذ مى کند، بى آن که ویرانى بیافریند.
آرى، اگر این نظام را با دقت بررسى کنیم، نشانه هاى علم و قدرت خداوند در آن نمایان است او ولىّ حمیدى است که نیازهاى بندگان را تأمین کرده، و آنها را مشمول الطاف خویش مى گرداند. (1)