آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

یکی از اسباب تكبّر «علم» است و چه زود علم سبب غرور گروهى از علما و دانشمندان مى‏ گردد. بعضى از افراد آنچنان كم ظرفيّت اند كه وقتى چند بابى از علم را مى‏ خوانند خود را بزرگ و ديگران را كوچك مى‏ شمرند و با نظر تحقير به ديگران مى‏ نگرند و از همه انتظار احترام و خدمت و تواضع دارند؛ در حالى كه عالمان واقعى هر قدر بر علمشان افزوده مى‏ شود، خود را نادان‏تر مى‏ بينند.

یکی از اسباب تكبّر «علم» است و چه زود علم سبب غرور گروهى از علما و دانشمندان مى‏ گردد، همان‏ گونه كه در حديث نبوى آمده است: «آفَةُ الْعِلْمِ الْخُيَلَاءُ»(1)؛ (آفت بزرگ علم، تكبّر است).
بعضى از افراد آنچنان كم ظرفيّت اند كه وقتى چند بابى از علم را مى‏ خوانند خود را بزرگ و ديگران را كوچك مى‏ شمرند؛ بلكه با نظر تحقير به ديگران مى‏ نگرند و از همه انتظار احترام و خدمت و تواضع و كرنش دارند؛ در حالى كه عالمان واقعى هر قدر بر علمشان افزوده مى‏ شود، خود را نادان‏تر مى‏ بينند، چرا كه خود را در برابر اقيانوس عظيمى مشاهده مى‏ كنند كه تنها قطراتى از آن را در اختيار دارند. آنها به خاطر همان مقدار علمى كه به دست آورده‏ اند مسؤوليّت خود را سنگين‏ تر مى‏ بينند و خوف آنها بيشتر مى‏ شود كه گفته ‏اند: «مَنِ اِزْدَادَ عِلْماً اِزْدَادَ خَوْفاً»؛ (هر كس بر علمش افزوده شود، بر خوف او افزوده مى‏ شود).(2)