در منابع اهل سنت گزارش های فراوانی درباره حوادثی که بعد از وفات رسول خدا(ص) بر حضرت زهرا(س) و حضرت علی(ع) گذشت وجود دارد. برای مثال منابعی مانند المصنف، تاریخ طبری، الامامه و السياسه، العقد الفرید، الاستیعاب، شرح نهج البلاغة ابن ابی الحدید، مختصر اخبار البشر، مسند فاطمه و کنز العمال، از تهدید عمربن خطاب به آتش زدن خانه حضرت زهرا(س) در صورت امتناع حضرت علی(ع)از بیعت با ابوبکر حکایت دارند. برخی منابع دیگر مانند فرائدالسمطين، الامامه و السياسه، میزن الإعتدال و شرح نهج البلاغه صریحا از هجوم و ضرباتی که بر پیکر مطهر حضرت زهرا(س) در آن هجوم وارد آمد سخن می گویند. به هر حال انعکاس چنین حقایقی را درباره این واقعه دردناک، در منابع اهل سنت نمی توان انکار کرد. واقعیتی که پشیمانی خلیفه اول را از ارتکاب آن در پی داشت و این پشیمانی در بسیاری از منابع اهل سنت، مانند تاریخ طبری، مروج الذهب، كنز العمال، المعجم الکبیر، مختصر تاریخ دمشق، مجمع الزوائد و لسان المیزان و... ثبت شده است.

این ماجرا روشن تر از آن است که از صفحه تاریخ پاک شود. چرا که در بسیاری از کتب معتبر حدیثی و تاریخی، با احتیاط و شرمندگی به گوشه ای از این واقعه تأسف انگیز اشاره شده است. آنچه در این مورد در کتب اهل سنت آمده، این است: « شعله ای از آتش به همراه عمر بود تا به درب منزل فاطمه(س) رسید و گفت: درب را باز کن و گرنه درب را بر روی شما به آتش می کشم. فاطمه فرمود: ای پسر خطاب، آمده ای تا خانه ما را به آتش بکشی؟! عمر گفت: بله آنگاه آتش را بر درب خانه افکند و آن را سوزانید».

عمر درباره دیه انگشتان دست، به متفاوت بودن دیه آن ها حکم کرد؛ در حالی که رسول خدا(ص) فرموده بود: دیه هر انگشت یک دهمِ  دیه کامل است.

مالک ـ امام مالکى ها ـ نقل مى کند که عمر بن خطّاب غیر عرب را از ارث محروم کرد ، مگر این که در میان عرب متولّد شده باشد .حال آنکه از ضروریّات دین اسلام این است که میان همه مسلمانان چه عرب باشند و چه عجم، و هر کجا که متولّد شده یا ساکن باشند، توارث برقرار است، و نصوص قرآن و سنّت نیز بر همین مطلب دلالت مى کنند؛ و عمومات قرآن تخصیص نخورده اند. لذا نه از شرائط ارث، عرب بودن و تولّد در میان عرب است و نه از شرائط اسلام.

در خطبه ای که به جابیه معروف است و با سند صحیح از خلیفه دوم نقل شده، می بینیم که مرجع او در سوالات قرآنی، سوالات درباره حلال و حرام و سوالات درباره ارث و...، دیگران (از جمله امام علی(ع)) بوده اند و او مردم را به آنها ارجاع می داده است و فقط در مساله اموال و سوالات مربوط به آن به عنوان نگهبان آنها خود را مرجع معرفی می کند.

طبق نقل ابن هشام عمر گفته: شراب را بسیار دوست می داشته و پیشتاز در شرابخواری بوده... او حتی پس از نزول آیه حرمت مطلق شرابخواری و نهی پیامبر ازمطلق شراب حتی کم یا مخلوط آن، با این توجیه که برای هضم گوشت شتر و نرم شدن شکمش راهی جز شرابخواری وجود ندارد، شراب غلیظ می نوشیده. اما عربى از ظرف شراب او نوشید و بى هوش شد؛ و عمر بر او حدّ جارى کرد و گفت: این حدّ به خاطر مستى بر او جارى شده نه به خاطر نوشیدن آن،...هر گاه ازغلیظ بودن شراب نگران بودید آن را با آب رقیق کنید.

حضرت زهرا(س) طی خطبه ای، عاقبت انحراف در خلافت را این گونه بیان فرمودند که بزودى سلطه گران متجاوز و بى رحم با شمشیرهاى آخته و برّان بر مردم هجوم می آوردند و حکومت هاى خودکامه، جان و مال و ناموس و دینشان را بر باد می دهند. یعنى کم کم نوبت به ستمگران تاریخ و فرزندان و نواده هاى «ابوسفیان» و «حجّاج ها» و بدتر از آنها مى رسد که شمشیرهاى برنده را بر گردن شما و فرزندانتان مى نهند، و خرمن زندگى شما را با داس مرگبار خود درو مى کنند؛ و این است سزاى آن کس که حق را رها کند و به دنبال باطل رود.
 

در مورد مسأله «کلاله» عباراتى از عمر بن خطاب نقل شده که نشان می دهد او این مسأله را نیز نمی دانسته است. بیهقى در «السنن الکبرى» از عمر بن خطّاب نقل کرده است : «اگر پیامبر سه مسئله مهمّ را براى من روشن مى کرد از شتران سرخ موى براى من محبوب تر بود : خلافت ، کلاله ، و ربا». طبرى در تفسیر خود از عمر نقل کرده که گفته است : «اینکه من از حکم کلاله آگاهى پیدا کنم ، برایم محبوب تر از آن است که قصرهاى شام براى من باشد».

در دوران زندگی و حکومت عمر، مواردی مشاهده می شود که نشان می دهد او برای این که نهی از منکر کند، مرتکب گناهان دیگری می شد که توسط همان افراد معصیت کار به او یادآوری می شد و او متوجه خلاف خود می گشت. این موارد میزان آگاهی خلیفه از معارف دین را به خوبی نشان می دهد.