دوران امام کاظم(ع) مصادف با استبداد و ستمگری حکّام عباسی بود كه پس از استقرار و استحكام پایه های سلطه خود، مخالفان خود را زیر شدیدترین فشارها قرار دادند. عصر امام كاظم(ع) دوران بسیار سختی برای شیعیان بود، بطوري كه حرکت ها‌ و قيام های متعددی از طرف شیعیان و علویان عليه خلفای عباسی آغاز شد كه همگي آنها سركوب شدند. همچنين دستگيري و زنداني كردن و شكنجه امام كاظم(ع) باعث شد تا ايشان و امامان ديگر همگی بر لزوم رعایت تقیه از سوي شيعيان پافشاری کنند و به اين طريق توانستند تشکّل شیعه را حفظ نمایند.

دوران حیات امام صادق(ع)، با حوادثی مانند جنبش علویان آغاز شد كه به شكست و كشته شدن آنها انجاميد. همچنين دوران امام(ع) مصادف با جنبش عباسیان بود که به دنبال آن حکومت اموی سقوط کرده و عباسیان روی کار آمدند. از سویی جدایی عباسیان و علویان نیز از جمله حوادثی است که در زمان آن حضرت به وقوع پیوست. بخش پایانی زندگی امام(ع) مصادف با حکومت منصور عباسی بود. در این دوران فعالیت های امام(ع) پنهانی بود و آن حضرت اصحاب خود را به کتمان و حفظ اسرار اهل بیت(ع) دستور می دادند. از سویی امام(ع) با قيام نفس زکیّه‌ مخالفت كرد و در جریان شورش او از مدینه خارج شد و پس از پایان قيام به مدینه بازگشت.

اسماعیل فرزند امام ششم در زمان حیات پدر وفات نمود اما جمعى معتقد شدند اسماعیل امام می باشد و نمرده و مهدی موعود است و برخی امامت را حق او دانسته لذا گفتند: پس از او در اعقاب اوست. اسماعیلیه در معارف و احکام اسلام براى هر ظاهرى، باطنى و براى هرتنزیلى، تاویلى قائلند.

موضوع وصيت امام عسكرى(ع) به مادرشان در امر موقوفات و صدقات به جهت مخفی نمودن وضعیت حضرت مهدی(عج) از دستگاه حاكم بوده است؛ همانطور که امام صادق(ع)، وصی خود امام کاظم(ع) را در ضمن چهار نفر دیگر يعني منصور عباسى، ربيع، قاضى وقت و كنيزش حميده بربريه قرار داد تا از اين طريق بتواند جان فرزندش را حفظ كند، گرچه امر امامت فرزند را براى اصحاب خاص و اولياى خود روشن ساخته بود تا آن را به مرور زمان بر ديگران واضح سازند.

امام صادق(ع)، از نظر روایت حدیث و فقاهت و افتاء، از موقعیت شامخی نزد اهل سنت برخوردار بوده بطوری که او را از شیوخ مسلّم «ابو حنیفه» و «مالک بن انس» و ... شمرده اند. کثرت دانش اندوزانی که در محفل درسش حاضر ‌شده و یا از آن حضرت حدیث نقل می کردند، نشان دهنده عظمت شخصیت علمی ایشان است، به طوري كه در مسجد کوفه نهصد نفر از ايشان حديث نقل می كردند. با وجود آنكه بسیاری از محدثان در عهد بنی امیه جرأت نقل حدیث از امام(ع) را نداشتند علمای اسلام از احدی به اندازه آن حضرت حدیث نقل نکرده اند.

با وجود آزادی نسبی در زمان امامت امام صادق(ع)، شدیدترین فشارها علیه شیعیان در دوران امویان و پس از آن در زمان منصور عباسی، اعمال می شد، به طوری که كسی جرأت ابراز وجود نداشت و مشایخ شیعه نمی توانستند احادیث ائمه را نقل كنند و اصحاب امام(ع) نیز برای صیانت خود از گزند منصور، مجبور بودند به طور کامل تقیّه كنند. منصور عباسي يكی از غلامان امام صادق(ع) را گرفت و هزار ضربه شلاق بر او زد تا جان داد. در این دوره اتهام رفض درباره هر کس، کافی بود که امنیت جانی و مالی او از بین رفته و گرفتار شکنجه شود.

على بن يقطين در شرائط دشوار، در تأمين اعتبارات لازم براى حفظ حيات و استقلال شيعيان، نقشى مؤثر ايفا مى‏ كرد و اینکار را در پوشش های مختلف انجام می داد از جمله اینکه سالیانه افراد زیادی را به نیابت از خودش به حج می فرستاد و مبالغ زیادی به عنوان اجرت به آنها می داد. نكته ديگرى كه در اين برنامه به نظر مى‏ رسد، شركت دادن شيعيان به خصوص بزرگان آنان، در كنگره بزرگ حج بود تا از اين رهگذر به معرفى چهره شيعه و بحث و مناظره با فرقه‏ هاى ديگر بپردازند و يك موج فرهنگى شيعى به وجود آورند.