اولا: منحصر کردن عصمت در این آیه حصری اضافی است نه حقیقی؛ یعنی این آیه می خواهد زنان پیامبر را از معنای اهل بیت خارج سازد، نه اینکه شمول این آیه را از اشخاصی دیگر که از سنخ اهل بیت اند نفی نماید.
ثانیا: پیامبر در حدیث ثقلین «اهل بیت» را هم وزن قرآن به عنوان عامل دیگر هدایت تا قیامت معرفی کرده است؛ یعنی اين حديث نشانگر وجود كسانی از اهل بيت همراه قرآن است كه همچون قرآن شايستگی تمسک و پيروی تا قيامت را دارا باشند.
ثالثا: وقتی عصمت پنج تن اول از معصومین با آیه تطهیر ثابت شد، کلام آنها در معرفی معصومین بعدی حجت خواهد بود.

آيه 61 سوره آل عمران، خطاب به پیامبر اکرم(ص) می فرماید: «هرگاه بعد از دانشى که به تو رسیده، با تو به محاجّه [و لجاجت] برخواستند به آنها بگو ... مباهله مى كنيم، و لعنت خدا را بر دروغگويان قرار مى دهيم». مباهله در تفاسير به این معنى است كه دو گروه بر سر يك امر مذهبى در برابر هم قرار گيرند و هر كدام درباره ديگرى نفرين كند، نفرين هر كدام مؤثر واقع شد دليل حقانيت او است. تعبير «لعنت خدا را بر دروغگويان قرار مى دهيم» در این آیه، تعبير فوق العاده اى است كه عظمت گناه دروغ را بازگو مى كند.

با توجه به اینکه قرآن ماجرای کشته شدن جالوت به دست حضرت داود نوجوان را با عظمت و مهم معرفی می کند نتیجه می گیریم که سن بیشتر موضوعیتی در برتری اعمال ندارد و این شبهه از اساس باطل است و ملاکات قرآنی عواملی چون مجاهدت و سبقت در ایمان و هجرت است. ضمن اینکه عقل و عرف هم رشادت نوجوانان را بر رشادتهای افراد کبیر برتری می دهد؛ چون امری خارق العاده و کم یاب است. 

همچنین در سراسر متون تاریخی بجز ترس و فرار، مطلبی دال بر وجود رشادتی خاص برای خلفا نمی یابیم و از سوی دیگر وجود فداکاریهای امام علی(ع) در مقاطع حساس صدر اسلام مانند لیله المبیت، جنگهای خندق، خیبر، احد و... امری کتمان ناپذیر و مورد گواه قرآن و تاریخ است.  

اذهاب رجس و تطهیر در این آیه، به معنی «دفع و پیشگیری» است، نه به معنی «رفع و ازاله» رجس موجود. هر مسلمانی که آیه «اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقیمَ» را می خواند، معنی اش این نیست که گمراه است و از خدا طلب هدایت می کند؛ بلکه طلب از دست ندادن هدایت یا استمرار و تثبیت آن یا افزایش آن است. ضمن اینکه امام حسن(ع) و امام حسین(ع) هنگام نزول آیه خردسال بوده‌اند و گناهی نداشتند تا رفع شود! همچنین پیامبر(ص) نیز قبل از نزول آیه معصوم بوده است. پس نمی توان اذهاب را بمعنی «رفع و ازاله» رجس دانست.

کتاب «العمده» تالیف ابن بطریق که نام اصلى و کامل آن عبارت است از «عمده عیون صحاح الاخبار فى مناقب الامام الابرار»، توسط شمس الدین ابوالحسین یحیى بن حسن بن حسین بن على بن محمد بن بطریق اسدى حلى (533 ـ 600 ق) معروف به «یحیى بن بطریق» تالیف شده است. او که از محدّثان، متکلمان، و فقهاى برجسته شیعه در قرن ششم هجرى بود، با مسافرت به مناطق مختلف اسلامى مثل شامات، حجاز، عراق، و ایران علاوه بر نشر و تدوین فقه و عقاید شیعه به فراگیرى احادیث اهل سنت پرداخت؛ به گونه اى که در علم حدیث و رجال اهل سنت نیز تبحّر و تسلط کامل یافت.

خداوند در این آیه از انسان هاي باايمان مي خواهد که با «صادقان» همراه شوند و در آيه 117 سوره «بقره» اوصافی برای آنان بیان مى فرماید از قبيل: ايمان به خدا، روز قيامت، فرشتگان، كتب آسمانى، پيامبران و همچنین انفاق بهترين اموال خود در راه خدا، اقامه نماز، اداء زكات، وفاى به عهد و شكيبايى در مشكلات و در هنگام جهاد که نمونه كامل و اتمّ آن معصومان هستند. لذا بر اساس رواياتى كه از طرق اهل بيت(ع) و اهل سنت نقل شده، اين آيه به امام على(ع) و اهل بيتش تفسير شده است.

«صراط مستقيم» مفهوم بسيار وسيعى دارد؛ از جمله اسلام، قرآن، پيامبر(ص) و امامان راستين و ... ولى در روايات اهل سنت، به بارزترین مصداق آن یعنی راه و روش على(ع) و يا محمّد و آل محمّد(ص) تفسير شده است. حاكم حسكانى از پيامبر(ص) نقل مى كند كه فرمود: «خداوند، على(ع) و فاطمه(س) و فرزندان او را حجّت هاى الهى بر خلقش قرار داده و آنها باب علم در امّت من هستند؛ هر كس به وسيله آنها هدايت شود، به صراط مستقيم هدايت شده است».

طبق آيه 56 سوره احزاب، خداوند و تمام فرشتگان بر پيامبر(ص) درود مى فرستند و به همه مؤمنان نیز دستور می دهد بر ایشان درود و سلام بفرستند. ذیل این آیه روايات بسيارى از طریق اهل سنت وارد شده كه اصحاب از پيامبر(ص) سؤال كردند: چگونه بر شما درود و صلوات بفرستيم؟ ایشان فرمود: بگویید «اللّهم صل على محمد و على آل محمد» و اين قرينه است بر اينكه صلوات و درود خدا و ملائكه نيز تعميم دارد یعنی همانطور که شامل پيامبر(ص) است، شامل «آل» او نیز مى شود.
در «صحيح بخارى» از ابوسعيد خدرى نقل شده است كه: «ما عرض كرديم اى رسول خدا! سلام بر تو معلوم است، چگونه صلوات بر تو بفرستيم؟ فرمود: «قُولُوا الّلهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّد عَبْدِكَ وَ رَسُولِكَ كَما صَلَّيْتَ على اِبْراهيمَ و آلِ اِبْراهيمَ وَ بارِكْ عَلى مُحَمَّد وَ عَلى آلِ مُحَمَّد كما بارَكْتَ على اِبْراهيمَ»؛ (بگوئيد خداوندا! درود بفرست بر محمّد بنده ات و رسولت؛ همان گونه كه درود بر ابراهيم و آل ابراهيم فرستادى و بركت بفرست بر محمّد و بر آل محمّد، آن گونه كه بركت فرستادى بر ابراهيم).

«حسنه» در این آيه مفهوم گسترده اى دارد كه همه حسنات را دربر مى گيرد؛ ولى در بعضى از روايات، محّبت اهل بيت پيامبر(ص) به عنوان مهمترين مصداق حسنه معرفى شده است و نشان مى دهد كه اين محّبت از بهترين وسايل امنيّت در يوم المعاد است.

در قرآن، در آیاتی از سوره «آل عمران» و سوره «دهر» و سوره «انفطار» و سوره «مطففين» سخن از «ابرار» و مقامات والاى آنها به میان آمده است. امام مجتبى(ع) می فرماید: «كُلَّما فى كِتابِ اللّه عَزَّوَجَلَّ مِنْ قَوله «اِنَّ الابرار» فَوَ اللّه ما اَرادَ بِه الّا علىَّ بْن اَبيطالِب وَ فاطِمة و اَنَا و الحُسَين»؛ (هر جا در قرآن مجيد «انّ الابرار» آمده، قسم به خدا، اراده نكرده مگر على بن ابيطالب و فاطمه و من و حسين(ع) را).