خداوند در این آیه از انسان هاي باايمان مي خواهد که با «صادقان» همراه شوند و در آيه 117 سوره «بقره» اوصافی برای آنان بیان مى فرماید از قبيل: ايمان به خدا، روز قيامت، فرشتگان، كتب آسمانى، پيامبران و همچنین انفاق بهترين اموال خود در راه خدا، اقامه نماز، اداء زكات، وفاى به عهد و شكيبايى در مشكلات و در هنگام جهاد که نمونه كامل و اتمّ آن معصومان هستند. لذا بر اساس رواياتى كه از طرق اهل بيت(ع) و اهل سنت نقل شده، اين آيه به امام على(ع) و اهل بيتش تفسير شده است.

با مراجعه به منابع روایى شیعه و سنّى پى مى بریم که منظور از«صادقین» در آیه 119 سوره توبه، اهل بیت پیامبر(ص) هستند.
به عنوان مثال: حاکم حسکانى به سند خود از عبدالله بن عمر در تفسیر آیه مورد نظر نقل کرده که: ... «وَکُونُوا مَعَ الصّادِقِینَ»؛ (با صادقان و راستگویان باشید) یعنى محمّد و اهل بیتش.
 

خداوند در این آیه به همراهی با صادقانی امر نموده است؛ که با مراجعه به آیات قرآن می بینیم نشانه اصلى آنها، ايمان كامل به همه مقدسات و اطاعت فرمان خدا در تمام زمينه هاست. این آیه نمى گويد «در زمره صادقان باشيد» بلكه مى گويد «همراه» آنها باشيد و این نشان مى دهد كه منظور مرحله اى بالاتر از مراحلى است كه مردم به آن مى رسند. از طرف دیگر دستور همراهي مطلق با صادقان، بر عصمت آنها و اینکه در هر زمانى بايد معصومى وجود داشته باشد دلالت دارد.

بسيارى از مفسّران اهل سنت مانند علامه ثعلبى، علامه گنجى، سبط بن الجوزى و دیگران نوشته اند كه آيه «وَكُونُوا مَعَ الصّادِقينَ» درباره على بن ابيطالب(ع) نازل شده است. روايات اهل بيت نيز بر اين معنى تأكيد كرده اند. امام باقر(ع) در تفسير آيه «وَكُونُوا مَعَ الصّادِقينَ» فرمود: «اى آلُ مُحَمِد».