از جمله عوارض اعتقاد به بخشش نوع انسان از گناهان به واسطه قرباني شدن مسيح(ع) آن است كه گناهكار نشان دادن همه مردم، آن هم يك گناه ذاتى، لطمه شديدى به شخصيّت انسان مى‌زند و ناراحتى شديد درونى در او ايجاد مى‌كند. عيب ديگر آن اين است كه توده مردم به خاطر گرفتار شدن به شهوت و تمايل به اشباع آن و راضي نگاه داشتن خود ناچارند به سراغ كشيش‌ها بروند تا گناهان آنها را مورد بخشش قرار دهند و اين مسأله رونق كاملى به دکّان و دستگاه كليسا مى‌بخشد.

در جمله هاى مختلفى از اناجيل مانند انجيل مرقس و انجيل متّی، عيسى به عنوان خداوند معرّفى شده است. مثلاً در انجيل مرقس از قول مسيح(ع) چنين نقل مى‌كند: «چگونه كاتبان مى‌گويند مسيح پسر داوود است... خود داوود او را خداوند مى‌خواند، پس چگونه او را پسر مى‌باشد [يعنى پسر او مى‌باشد] و عوام النّاس كلام او را به خشنودى پذيرفتند».

مسأله زندگى پس از مرگ با صراحت در اناجيل مسيحيان آمده است. از جمله در انجيل «مَتّى» آمده: «زان رو كه فرزند انسان در جلال پدر خود با ملائكه خويش خواهد آمد و آنگاه هر كس را بر وفق عمل او جزاء خواهند داد». در انجيل «يُوحَنّا» نيز آمده است: «... آن ساعت مى آيد كه همه آنها كه در قبرها هستند آوازش را بشنوند و بيرون خواهند آمد. آنانى كه نيكوئى كرده باشند از براى قيامتِ حيات و آن كسانى كه بد كرده باشند براى قيامتِ جزا».

از مجموع مطالعه و تحقيق در تاريخ نگارش انجيل هاى چهارگانه و ساير كتب عهد جديد و تاریخ و هويّت نويسندگان آنها و مطالعه محتويّات اين كتاب‌ها و گواهى مسيحيان، برمى آيد كه اناجيل و ساير كتاب ها و رساله هاى عهد جديد توسط شاگردان مسيح يا شاگردانِ شاگردان او نوشته شده است و در مورد انجيل واقعي، آنها پاسخى قانع كننده ندارند و نمى‌توانند سرنوشت انجيل واقعى را كاملاً روشن سازند، لذا آن را كاملاً ناديده مي‌گيرند.

به دو دليل مسيحيان كتب عهد جديد را تقديس مي‌كنند؛ اول اينكه منبع جمع آورى اناجيل برخى شاگردان مسيح و مطالب موجود در ميان مردم بوده است. دوم اين كه مى‌گويند: بعد از درگذشت مسيح، روح القدس مطالب اناجيل را به نويسندگان آنها وحى و الهام كرده است. مسيح نيز پس از برخاستن از ميان مردگان به ميان آنان آمد و به همه آنها رسالت داد و در روز پنجاهم همه شاگردان از روح القدس پُر گشتند.

با بررسي و تحقيق در محتويات كتب عهد جديد پي مي‌بريم كه هيچ يك از اناجيل موجود و ساير كتاب‌هاى بيست و هفتگانه عهد جديد، كتاب آسمانى نازل شده بر حضرت مسيح(ع) نيستند؛ چون بسيارى از مندرجات و محتويّات آنها زننده و دور از منطق و سست و بى اساس است و مندرجات آنها نيز داراى تناقض و اختلاف است.

بشارت به آمدن پیامبراسلام(ص) همانگونه که قرآن فرموده، در اناجیل وجود دارد، به دلیل این که: 1ـ سران سیاسى و روحانى جهان مسیحیّت در روزهاى بعثت پیامبر اسلام(ص) همگى در انتظار پیامبر موعود انجیل بودند. 2- از برخى از تواریخ مسیحى استفاده مى شود که پیش از اسلام در میان علما و مفسّرین انجیل مسلّم بود که «فارقلیط» همان پیامبر موعود است. 3- امتیازاتى که حضرت مسیح براى «فارقلیط» قائل شده و شرایط و نتایجى که براى آمدن او شمرده است، این مطلب را قطعى مى سازد که منظور جز پیامبر موعود نخواهد بود.

خداوند براى آن که تولد عیسی(ع) دستاویزى براى الوهیت او قرار نگیرد، در آیه 51 سوره آل عمران، از زبان ایشان مى فرماید: «خداوند پروردگار من و شما است، پس او را پرستش کنید». در قرآن- بر خلاف اناجیل که عیسی(ع) غالباً کلمه پدر را درباره خدا به کار مى برد- ایشان بر عبودیت و بندگى خود در پیشگاه خدا تاکید می کند. تا زمانى هم که در میان مردم بود هیچ کس جرأت نکرد، او را خدا معرفى کند و حتى آثار تعلیمات او، به منحرفان اجازه نداد تا دو قرن بعد از او نیز، عقائد شرک آلود خود را ظاهر سازند.

انجیل به معنى بشارت یا آموزش جدید می باشد و نام کتابى است که بر عیسى(ع) نازل شده. قرآن هر جا از کتاب عیسى(ع) نام برده انجیل را به صورت مفرد آورده است و نزول آن را از طرف خدا معرفى مى کند. بنابراین، اناجیل بسیارى که بین مسیحیان متداول است وحى الهى نیستند و بعدا نوشته شده اند.

باور عوامانه بر این است که دجال مدعی دروغین یک چشمی است که پیش از ظهور امام زمان(عج) می آید و با ایشان مبارزه می کند. در اناجیل و برخی از احادیث نیز به این معنا اشاره شده است، اما باید توجه داشت که دجال اسم شخص معینی نیست و صفت هر انسان حیله گری است که، می کوشد مردم را از پیوستن به نهضتهای اصلاح طلبانه باز دارد. انبیاء الهی نیز، پیروانشان را از فتنه چنین مدعیان دروغینی برحذر داشته اند.