اولا: برخلاف آنچه در سؤال ادعا شده، با توجه به تجربه تاریخی بشر و مطالعات میدانی کنونی در جوامع آزاد، آنچه باعث خشونت و ناامنی در جامعه می شود آزادی مطلق در روابط بین زنان و مردان نامحرم است، نه محدودیت درست و حساب شده. خشونت نتیجه بی قانونی و بی قیدی است نه محدودیت های قانونی و شرعی.
ثانیا: غريزه جنسى نيرومندترين و ريشه دارترين غريزه آدمى است و در طول تاريخ سرچشمه حوادث مرگبار و جنايات هولناكى شده است؛ شهوت جنسی درجه و حد مشخصی ندارد تا با آزاد گذاشتن فروکش کند؛ وقتی شهوت شعله ور شد دیگر هیچ چیزی جلو دار آن نیست.
ثالثا: اسلام و ادیان الهی غریزه جنسی را سرکوب نمی کنند و محدودیت ادعایی در حقیقت قانونمند کردن روابط دو جنس مخالف است. هدف مکاتب الهی کنترل و هدایت غریزه جنسی در قالب تشکیل خانواده است. راهکار این مکاتب توصیه به تهذیب نفس، کنترل روابط، مراقبت از نوع تغذیه، کنترل رفتار فردی، رعایت پوشش مناسب و توصیه به ازدواج است.

به گواهي تاريخ در ميان اقشار مختلف مردم، جوانان نخستين گروهي بودند كه به انبياء ايمان آوردند؛ چون جوانان در پذيرش هر خيرى از همه سريع ترند و تعلّقات دنيوى آنها را به خود مشغول نساخته است. در مقابل، همواره برخی از بزرگسالان حاضر نبودند در برابر تعاليم انبیاء به آسانى دست از منافع نامشروع خود بردارند.

بعضی هر حرکتی را در جهان مربوط به عشق می دانند و بعضی آن را تا سرحدّ یک بیمارى نفرت انگیز تحقیر نموده اند. این اختلاف، از اختلاف در زوایه دید قضاوت کنندگان سرچشمه مى گیرد. اگر منظور از عشق یک کشش نیرومند میان دو انسان، در مسیر یک هدف عالى بوده باشد چه از آن بالاتر تصوّر مى شود؟! زیرا قدرت خلاقیّت آن به قدرى عجیب است که مى تواند به سرعت همه موانع را در مسیر تکامل پشت سر بگذارد. امّا اگر منظور از عشق کشش نیرومندى باشد که دو انسان را به گناه بکشاند هر چه در مذمت آن گفته شود کم است.

محبّت اثر «عیب پوشى» عجیبى دارد، تا آن جا که اگر کسى کمترین پند و اندرزى به این «عاشقان بیقرار» بدهد با واکنش شدیدى روبه رو مى شود، امّا هنگامى که عشق هاى بى پایه فروکش کند، یکباره پرده ها کنار مى رود و چه بسا ندامت و افسردگى غیر قابل توصیفى او را در بر گیرد. دوستان چنین اشخاصى باید مسائل را به طور غیر مستقیم با آنها طرح نمایند، و اشتباهات آنها را غالباً به صورت «سؤال» بازگو کنند، و اجازه دهند راهى را که رفته آهسته آهسته با پاى خود باز گردد.

وظيفه قوه «عاقله» در بدن مانند قوه «مقننه» است؛ يعنى هر لايحه كه مربوط به برنامه زندگى است از طرف عشق و یا دیگر غرايز به پيشگاه عقل تقديم مى شود تا آنچه كه حافظ منافع بدن است تصويب گردد؛ و عشق، بازوى اجرایى عقل است. همانطور كه محال است قوه مجريه جاى قوه مقننه را بگيرد غرايز هم نمى توانند جايگزين قوه عاقله شده و بر كشور جان حكومت كنند. به تعبير ديگر عقل حافظ حدود غرايز و حفظ تعادل آن است.

انسان موجودی «مختار» است، که بر مبنای اختیار و انتخاب خویش، اقدام به انتخاب همسر و تشکیل زندگی می نماید. لذا «انتخاب درست یا غلط انسان» و همچنین داشتن «دانش و مهارتهای زندگی و همسرداری»، تعیین کننده تلخیها و شیرینیهای بعد از ازدواج خواهد بود. بنابراین اعتقاد به امور موهومی چون: قسمت، بخت، اقبال، شانس، طالع، تصادف، و مانند اینها هیچ کدام پایه و اساسی ندارند و از لحاظ شرع و عقل فاقد اعتبار هستند.

طولانى شدن دوران تحصیل یک «مانع بزرگ و مهم» براى بسیارى از جوانان در راه ازدواج محسوب مى گردد. برای رهایی از این مانع جوانان در دوران تحصیل - هنگامى که به سنین مناسب ازدواج مى رسند - شریک زندگى آینده خود را با مشورت بزرگترهای دلسوز انتخاب کنند؛ نخست یک نوع نامزدى مشروع  در میان آنها برقرار گردد. سپس با فراهم شدن امکانات در نخستین فرصت اقدام به بقیه مراسم ازدواج و عروسى با وضع ساده و آبرومندى کنند.

بعضی از والدین در مورد مسائل مربوط به ازدواج پسران و دخترانشان فوق العاده «خونسرد» و یا «سختگیرند». سختگیرى هایى که احیاناً تا سر حدّ وسواس می رسد. این سختگیری ها غالباً از «عدم احساس ضرورت» سرچشمه مى گیرد. زیرا اگر انسان ضرورت چیزى را احساس کرد شرایط آن را کم و سبک مى کند، بعکس عدم احساس ضرورت، انسان را مشکل پسند، غیر قابل انعطاف و وسواسی مى سازد. باید توجه داشت که: «دقّت» با «وسواس» فرق بسیار دارد.
 

پدران و مادران باید توجّه کنند که مسأله انتخاب همسر همه اش منطق و استدلال نیست، بلکه عامل اصلى این انتخاب غالباً ذوق است و مسلّماً ذوق افراد - حتى دو برادر - با هم تفاوت بسیار دارد. از طرفى «جوانان» نیز باید بدانند که غالباً شور و عشق جوانى پرده ضخیمى روى چشم انسان مى اندازد، و در آن حال جز «خوبى» چیزى نمى بینند. و تمام «عیوب» را فراموش مى کنند. این پدران و مادران دلسوز که سرد و گرم روزگار چشیده اند و دوستان مطّلع هستند که می توانند با کمک هاى فکرى خود آنان را در این انتخاب بزرگ یارى نمایند.