همان گونه که در کلمات پرمعناى امام(علیه السلام) بیان شد، نه گذشت زمان در ذات پاک خداوند اثر مى گذارد و نه جابه جایى مکان درباره او متصور است و نه چیزى در سراسر عالم هستى از دایره علم او بیرون است.
آرى، همه عالم، محضر خداست ; ولى او جا و مکانى ندارد. همه جا حاضر است ; ولى هیچ کس او را نمى بیند. اوصاف جلال و جمال او هر چند معرفتى عمیق به ما مى بخشد، ولى باید اعتراف کرد که او در وصف نمى گنجد!
گاه این تعبیرات درباره ذات بى مثال او معما جلوه مى کند و شکلى از تناقض را در نظر مجسم مى سازد ; ولى با توجّه به یک نکته، کلید حل این معما به دست مى آید و آن این که او وجودى است بى نهایت، در بى نهایت و نامحدود و نامتناهى از هر جهت ; نه آغازى دارد نه انجامى و نه حد محدودى.
گرچه تصور چنین وجودى براى ما انسان ها که همه چیزمان محدود و نامتناهى است، بسیار مشکل است، ولى به هر حال بدون توجّه به این نکته، بحث صفات الهى حل نخواهد شد.
اگر مى گوییم او همه چیز حتى ذرات غبارى را که تندبادها در هوا به پرواز در مى آورند، مى داند به جهت آن است که همه جا حضور دارد و اگر مى گوییم او همه جا حضور دارد به این معناست که وجود و هستى او نامحدود است و چیزى جدا از او تصور نمى شود و بر هر چیز احاطه دارد و اگر مى گوییم زمان و مکان ندارد، به دلیل آن است که زمان بر اثر حرکت به وجود مى آید و مکان به واسطه محدود بودن انسان است ; ولى وجود نامتناهى حرکتى به سوى نقص و یا کمال ندارد و چون از همه چیز بى نیاز است، به مکان نیازى نخواهد داشت کوتاه سخن این که اگر بخواهیم خداشناس خوبى باشیم باید تمام صفات مخلوقات را که از محدود بودن و نیازهاى آن ها سرچشمه گرفته از آن ذات بى مثال نفى کنیم.
