وَ مِنْ خُطْبَة لَهُ عَلَیْهِ السَّلامُ
و فیها یعظ و یبین فضل القرآن و ینهى عن البدعة
از خطبه هاى امام(علیه السلام) است که در آن مردم را موعظه مى کند و فضائل قرآن را بیان کرده از بدعت ها نهى مى نماید.
1. سند خطبه:
«ابن ابى الحدید» در شرح نهج البلاغه اش و همچنین «ابن میثم» در شرح خود مى نویسند که این خطبه از نخستین خطبه هایى است که بعد از بیعت با آن حضرت و بعد از قتل عثمان ایراد فرمود. این نشان مى دهد که این دو شارح نهج البلاغه آن را در منبعى غیر از نهج البلاغه یافته اند; زیرا مرحوم سیّد رضى اشاره به آن چه آن ها گفته اند ندارد. «زمخشرى» نیز در کتاب «ربیع الابرار» بخشى از این خطبه را با تفاوت هاى متعدّدى نقل کرده است و بخش دیگرى از این خطبه در چهار کتاب که قبل از نهج البلاغه تألیف یافته، بیان شده است (کتاب کافى; محاسن برقى; امالى صدوق و تفسیر عیاشى) (مصادر نهج البلاغه، جلد 2، صفحه 430).