الْحَمْدُللهِِ خَالِقِ الْعِبَادِ، وَ سَاطِحِ الْمِهَادِ، وَ مُسِیلِ الْوِهادِ، وَ مُخْصِبِ النِّجَادِ. لَیْسَ لاَِوَّلِیَّتِهِ ابْتِدَاءٌ، وَ لاَ لاَِزَلِیَّتِهِ انْقِضَاءٌ. هُوَ الاَْوَّلُ وَ لَمْ یَزَلْ، وَالْبَاقِی بِلاَ أَجَل. خَرَّتْ لَهُ الْجِبَاهُ، وَ وَحَّدَتْهُ الشِّفَاهُ. حَدَّ الاَْشْیَاءَ عِنْدَ خَلْقِهِ لَهَا إِبَانَةً لَهُ مِنْ شَبَهِهَا. لاَ تُقَدِّرُهُ الاَْوْهَامُ بِالْحُدُودِ وَ الْحَرَکَاتِ، وَ لاَ بِالْجَوَارِحِ وَالاَْدَوَاتِ. لاَ یُقَالُ لَهُ: «مَتَى؟» وَ لاَ یُضْرَبُ لَهُ أَمَدٌ «بِحَتَّى». الظَّاهِرُ لاَ یُقَالُ: «مِمَّ؟» وَالْبَاطِنُ لاَ یُقَالُ: «فِیمَ؟» لاَ شَبَحٌ فَیُتَقَصَّى، وَ لاَ مَحْجُوبٌ فَیُحْوَى. لَمْ یَقْرُبْ مِنَ الاَْشْیَاءِ بِالْتِصَاق، وَ لَمْ یَبْعُدْ عَنْهَا بِافْتِرَاق، وَ لاَ یَخْفَى عَلَیْهِ مِنْ عِبَادِهِ شُخُوصُ لَحْظَة، وَ لاَ کُرُورُ لَفْظَة، وَ لاَ ازْدِلاَفُ رَبْوَة، وَ لاَ انْبِسَاطُ خُطْوَة، فِی لَیْل دَاج، وَ لاَ غَسَق سَاج، یَتَفَیَّأُ عَلَیْهِ الْقَمَرُ الْمُنِیرُ، وَ تَعْقُبُهُ الشَّمْسُ ذَاتُ النُّورِ فِی الاُْفُولِ وَالْکُرُورِ، وَ تَقَلُّبِ الاَْزْمِنَةِ وَالدُّهُورِ، مِنْ إِقْبَالِ لَیْل مُقْبِل، وَ إِدْبَارِ نَهَار مُدْبِر. قَبْلَ کُلِّ غَایَة وَ مُدَّة، وَ کُلِّ إِحْصَاء وَ عِدَّة، تَعَالَى عَمَّا یَنْحَلُهُ الْمُحَدِّدُونَ مِنْ صِفَاتِ الاَْقْدَارِ، وَ نِهَایَاتِ الاَْقْطَارِ، وَ تَأَثُّلِ الْمَسَاکِنِ، وَ تَمَکُّنِ الاَْمَاکِنِ. فَالْحَدُّ لِخَلْقِهِ مَضْرُوبٌ، وَ إِلَى غَیْرِهِ مَنْسُوبٌ.

ترجمه:

ستایش، مخصوص خداوندى است که آفریدگار بندگان است; خداوندى که گستراننده زمین، جارى کننده سیل در رودخانه ها و رویاننده گیاهان بر کوه ها و تپه هاست. براى اوّل بودن او آغاز نیست و نه براى ازلیتش پایانى. آغازى است که همواره بوده و پایانى است که سرآمدى ندارد. پیشانى ها در برابر عظمتش به خاک افتاده و لب ها به یگانگى اش گشوده شده است. براى هر مخلوقى به هنگام آفرینش، حدّى قرار داد تا با وجود مقدّسش شباهت نیابد. افکار و اندیشه ها هرگز نمى تواند با حدود و حرکات و نه با اعضا و ابزار، اندازه و حدّى براى او بیان کند. هرگز درباره او نتوان گفت «کى» (به وجود آمده)؟ و برایش سرآمدى نیست که گفته شود «تاکى» (باقى است)؟ آشکارى است که درباره اش نتوان گفت: از چه چیز عیان شده و مخفى و پنهانى است که نمى توان گفت: در چه چیز پنهان شده؟ او نه جسم آشکارى است که بتوان انتهایش را جستجو کرد و نه پوشیده و پنهان است که چیزى بر آن محیط باشد. نزدیکى او به موجودات آن چنان نیست که به آن ها چسبیده باشد و دورى او از آن ها آن گونه نیست که از آن ها جدا گردد! نگاه هاى خیره بندگان از او پنهان نیست و نه تکرار الفاظ (بر زبان آن ها)، نه نزدیک شدن به تپه ها و بالا رفتن از آن ها و نه برداشتن گام هاى بلند در شب هاى ظلمانى. شب هایى که (سرانجام) ماه درخشان بر آن مى تابد (و از ظلمت آن مى کاهد) و به دنبال آن، خورشید نورانى از طلوع تا غروب بر آن مى گذرد (و تاریکى ها را بر مى چیند) علم او در تغییرات و دگرگونى هاى زمان ها و روزگاران از روى آوردن شب و پشت کردن روز نافذ است. (و دامنه علمش به قدرى گسترده است که) پیش از پایان و سرآمد هر چیز و قبل از احصا و شمارش آن ها از همه آگاهى داشته و دارد، و چیزى بر او مخفى و پنهان نیست از آن چه محدود کنندگانش به او نسبت مى دهند برتر است و محدودیت از نظر اندازه و ابعاد وانتخاب منزلگاه و جایگزین شدن در مکان (براى او مفهوم ندارد چرا که) حدّ و اندازه مخصوص آفریده هاى اوست و مربوط به غیر او.