امام(علیه السلام) در این بخش از خطبه به دو قسمت دیگر از عجایب آفرینش خفاش اشاره مى کند (بال هاى عجیب او و طرز پرورش فرزندان).
نخست مى فرماید: «خداوند براى او از گوشت بدنش بال هایى آفریده که به هنگام نیاز با آن پرواز مى کند; گویى این بال ها مانند لاله هاى گوشند; بال هایى بدون پر! و بدون نى هایى در میان آن. اما مى بینى محل رگ ها به روشنى در آن پیداست (آرى) آن ها دو بال دارند; نه آن قدر نازک که پاره شود و نه آن قدر ضخیم که سنگینى کند» (وَ جَعَلَ لَهَا أَجْنِحَةً مِنْ لَحْمِهَا تَعْرُجُ بِهَا عِنْدَ الْحَاجَةِ إِلَى الطَّیَرَانِ، کَأَنَّهَا شَظَایَا الاْذَانِ غَیْرَ ذَوَاتِ رِیش وَ لاَ قَصَب، إِلاَّ أَنَّکَ تَرَى مَوَاضِعَ الْعُرُوقِ بَیِّنَةً أَعْلاَماً. لَهَا جَنَاحَانِ لَمَّا یَرِقَّا فَیَنْشَقَّا، وَ لَمْ یَغْلُظَا فَیَثْقُلاَ).
به راستى این از عجایب خلقت است; بال هاى تمام پرندگان از پر تشکیل یافته که در وسط آن چیزى شبیه به نى وجود دارد و به علت سبک بودن آن ها به آسانى مى توانند پرواز کنند; ولى «خفاش» که از پرندگان سریع السیر است، جنبه کاملا استثنایى دارد; بال هایش پرده اى از گوشت است که در وسط آن استخوان هاى باریک غضروف مانندى وجود دارد. این پرده در عین نازکى بسیار مقاوم است; هم سبک است و هم پردوام; شبیه لاله گوش آدمى; و جالب این که اگر در برابر نور آفتاب یا چراغ به آن نگاه کنیم لوله کشى ظریف و گسترده و پیچیده اى از رگ هاى خونین که آن را تغذیه مى کند مشاهده مى شود که هنگام پرواز بسیار فعّال مى شوند تا مواد غذایى لازم را به بال ها براى حرکت سریع برسانند.
و در آخرین بخش این خطبه امام(علیه السلام) به ویژگى شگفت انگیز دیگرى از این پرنده استثنایى اشاره مى کند و آن مربوط به پرورش نوزاد اوست; مى فرماید: «او پرواز مى کند، در حالى که نوزادش به او چسبیده و به او پناهنده شده! هر گاه مى نشیند نوزادش نیز همراه او به زمین مى آید و هر زمان بالا مى رود او نیز بالا مى رود و از او جدا نمى شود تا اعضاى پیکرش محکم گردد و بال هایش قدرت پرواز پیدا کند، راه زندگى را بیاموزد و مصالح خویش را بشناسد!» (تَطِیرُ وَوَلَدُهَا لاَصِقٌ بِهَا لاَجِىءٌ إِلَیْهَا، یَقَعُ إِذَا وَقَعَتْ، وَ یَرْتَفِعُ إِذَا ارْتَفَعَتْ، لاَ یُفَارِقُهَا حَتَّى تَشْتَدَّ أَرْکَانُهُ، وَ یَحْمِلَهُ لِلنُّهُوضِ جَنَاحُهُ، وَ یَعْرِفَ مَذَاهِبَ عَیْشِهِ، وَ مَصَالِحَ نَفْسِهِ).
معروف است که این حیوان مانند سایر پستانداران عادت ماهیانه دارد و باردار مى شود و وضع حمل مى کند; برخلاف پرندگان دیگر که تخم مى گذارند و جوجه هاى آن ها در درون تخم پرورش مى یابند. پرندگان دیگر جوجه ها را با خود حمل نمى کنند ولى خفاش جوجه اش را با خود حمل مى کند و به پرواز در مى آید. راه و رسم پرواز را به او نشان مى دهد و طریقه تهیه غذا و صید کردن حشرات و مسیرهاى رفت و برگشت به لانه را به او مى آموزد شاید به این دلیل که پرندگان دیگر در روز پرواز مى کنند و جوجه ها مى توانند در روشنایى با آن ها همراه باشند; ولى این پرنده که در تاریکى شب پرواز مى کنند ممکن است جوجه هایش نتوانند با او همراه باشند و یکدیگر را گم کنند لذا ناگزیر آن ها را با خود حمل مى کند. در هر صورت همه چیز این پرنده عجیب است و این هم یکى دیگر از عجایب خلقت اوست که انسان را به تنوع آفرینش و تدبیر پروردگار آشناتر مى سازد.
سپس امام(علیه السلام) در جمله پایانى خطبه سر تعظیم به پیشگاه خداوند فرود آورده، به تسبیح او مى پردازد; مى فرماید: «پاک و منزه است آفریننده همه اشیا، که از هیچ نمونه و الگویى که از دیگرى به جاى مانده باشد پیروى نکرده است!» (فَسُبْحَانَ الْبَارِىءِ لِکُلِّ شَیْء، عَلَى غَیْرِ مِثَال خَلاَ مِنْ غَیْرِهِ!).
و همان گونه که امام(علیه السلام) در این بحث توحیدى، خطبه رابا حمد و ستایش پروردگار آغاز کرد با تسبیح و تنزیه ذات پاک او پایان مى دهد تا حسن شروع با حسن ختام همراه گردد.
