افْتَرَقُوا بَعْدَ أُلْفَتِهِمْ، وَ تَشَتَّتُوا عَنْ أَصْلِهِمْ. فَمِنْهُمْ آخِذٌ بِغُصْن أَیْنَمَا مَالَ، مَالَ مَعَهُ. عَلَى أَنَّ اللهَ تَعَالَى سَیَجْمَعُهُمْ لِشَرِّ یَوْم لِبَنِی أُمَیَّةَ، کَمَا تَجْتَمِعُ قَزَعُ الْخَرِیفِ یُؤَلِّفُ اللهُ بَیْنَهُمْ، ثُمَّ یَجْمَعُهُمْ رُکَاماً کَرُکَامِ السَّحَابِ; ثُمَّ یَفْتَحُ لَهُمْ أَبْوَاباً. یَسِیلُونَ مِنْ مُسْتَثَارِهِمْ کَسَیْلِ الْجَنَّتَیْنِ، حَیْثُ لَمْ تَسْلَمْ عَلَیْهِ قَارَةٌ، وَ لَمْ تَثْبُتْ عَلَیْهِ أَکَمَةٌ، وَ لَمْ یَرُدَّ سَنَنَهُ رَصُّ طَوْد، وَ لاَحِدَابُ أَرْض. یُذَعْذِعُهُمُ اللهُ فِی بُطُونِ أَوْدِیَتِهِ، ثُمَّ یَسْلُکُهُمْ یَنَابِیعَ فِی الاَْرْضِ، یَأْخُذُ بِهِمْ مِنْ قَوْم حُقُوقَ قَوْم، وَ یُمَکِّنُ لِقَوْم فِی دِیَارِ قَوْم. وَ ایْمُ اللهِ، لَیَذُوبَنَّ مَا فِی أَیْدِیهِمْ بَعْدَ الْعُلُوِّ وَ التَّمْکِینِ، کَمَا تَذُوبُ الاَْلْیَةُ عَلَى النَّارِ.
ترجمه:
آن ها (اشاره به یاران امام(علیه السلام) است) پس از اتحاد و همبستگى پراکنده شدند و از اصل خویش متفرق گشتند. در این میان بعضى از آن ها به شاخه محکمى چنگ زدند و به هر جا آن شاخه تمایل یافت، همراهش به آن سو رفتند. اما به زودى خداوند آن ها را براى بدترین روزى که بنى امیّه در پیش دارند متحد خواهد کرد و آن گونه که قطعه هاى پراکنده ابر پاییزى جمع مى شود، خداوند همه آن ها را گرد مى آورد و در میان آنان الفت برقرار مى سازد; سپس آنان را همچون ابرهاى متراکم به هم مى پیوندد و به دنبال آن، درهاى فتح و پیروزى را به روى شان مى گشاید. آن ها همچون سیل خروشانى از جایگاه خود حرکت مى کنند; مانند سیل (عظیم سرزمین قوم سبأ) که دو باغستان (بسیار گسترده دو طرف نهر عظیم سرزمین سبأ) را درهم کوبید و در برابر آن هیچ برجستگى بر سطح آن زمین باقى نماند; نه کوه هاى استوار نه تپه ها و هیچ چیز مانع جریان آن نشد; نه کوه هاى عظیم و نه تپه هاى بلند. خداوند آن ها را مانند آب در درون دره ها پراکنده مى سازد; سپس همچون چشمه سارهایى از قسمت هاى مختلف زمین سر بر مى آورد; و به کمک آنان حق گروهى (از مظلومان) را از گروهى دیگر (ظالمان) مى گیرد و جمعى را در سرزمین دیگران اقامت مى بخشد.
به خدا سوگند! آن ها (بنى امیّه) بعد از تسلط و پیروزى همه آن چه را در دست دارند از دست مى دهند و (ذوب مى شوند) آن گونه که چربى بر روى آتش آب مى شود.
