همان گونه که در سند خطبه اشاره شده، مخاطبان امام(علیه السلام) در این خطبه خوارج اند که در آغاز امام(علیه السلام) را تحت فشار قرار دادند که حکمیت و داورى را بپذیرد و امام(علیه السلام) با این که به هیچ وجه با این کار موافقت نداشت براى جلوگیرى از جنگ و نزاع داخلى در میان لشکر خود به ناچار آن را پذیرفت ; ولى هنگامى که نتیجه منفى حکمیت آشکار شد و ابوموسى اشعرى که براى حکمیت از سوى لشکر امام(علیه السلام) انتخاب شده بود خیانت کرد و تسلیم نیرنگ هاى عمروبن عاص که نماینده لشکر شام بود گردید، خدمت امام(علیه السلام) آمدند و زبان به اعتراض گشودند که چرا شما حکمیت را پذیرفتید؟! امام(علیه السلام) در این خطبه پاسخ دندان شکنى به آن ها مى دهد که شما آغازگر این فتنه بودید و من به شما هشدار دادم، ولى نپذیرفتید ; اکنون که آثار سوء انتخاب خود را مى بینید زبان به اعتراض گشودید؟! به علاوه حکمیت آن ها مشروط بود نه مطلق; مشروط به این که از راه حق و داورى قرآن منحرف نشوند و شدند; بنابراین ایراد بر آن ها وارد است نه بر من.
* * *