الْحَمْدُللهِِ الَّذِی لاَ تُوَارِی عَنْهُ سَمَاءٌ سَمَاءً، وَ لاَ أَرْضٌ أَرْضاً.
* * *
منها: وَ قَدْ قَالَ قَائِلٌ: إِنَّکَ عَلَى هذَا الاَْمْرِ یَابْنَ أَبِی طَالِب لَحَرِیصٌ; فَقُلْتُ: بَلْ أَنْتُمْ وَاللهِ لاََحْرَصُ وَ أَبْعَدُ، وَ أَنَا أَخَصُّ وَ أَقْرَبُ، وَ إِنَّمَا طَلَبْتُ حَقّاً لِی وَ أَنْتُمْ تَحُولُونَ بَیْنِی وَ بَیْنَهُ، وَ تَضْرِبُونَ وَجْهِی دُونَهُ. فَلَمَّا قَرَّعْتُهُ بِالْحُجَّةِ فِی الْمَلاَءِ الْحَاضِرِینَ هَبَّ کَأَنَّهُ بُهِتَ لاَ یَدْرِی مَا یُجِیبُنِی بِهِ!
* * *
اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْتَعْدِیکَ عَلَى قُرَیْش وَ مَنْ أَعَانَهُمْ! فَإِنَّهُمْ قَطَعُوا رَحِمِی، وَ صَغَّرُوا عَظِیمَ مَنْزِلَتِی، وَ أَجْمَعُوا عَلَى مُنَازَعَتِی أَمْراً هُوَ لِی. ثُمَّ قَالُوا: أَلاَ إِنَّ فِی الْحَقِّ أَنْ تَأْخُذَهُ، وَ فِی الْحَقِّ أَنْ تَتْرُکَهُ.
ترجمه:
ستایش، مخصوص خداوندى است که هیچ آسمانى آسمان دیگر را از دید علم او نمى پوشاند و نه هیچ زمینى زمین دیگر را.
* * *
در بخش دیگرى از خطبه آمده است:
گوینده اى به من گفت: اى فرزند ابوطالب، تو نسبت به این امر ـ یعنى خلافت ـ حریصى! در پاسخش گفتم: به خدا سوگند! شما با این که دورترید، حریص ترید (چرا که خلافت، شایسته اهل بیت پیامبر(علیهم السلام) است که به این کانون هدایت نزدیک ترند) و من شایسته تر و نزدیکترم. من فقط حق خویش را مطالبه کردم ; ولى شما میان من و آن حایل مى شوید و دست ردّ بر سینه ام مى گذارید. هنگامى که در آن جمع حاضر با این دلیل کوبنده به او پاسخ گفتم، مبهوت و سرگردان ماند و نمى دانست در پاسخم چه بگوید!
* * *
بارخدایا! من در برابر قریش و کسانى که آنان را یارى مى دهند از تو استعانت مى جویم (و شکایت پیش تو مى آورم) آن ها پیوند خویشاوندى مرا قطع کردند و مقام و منزلت عظیم مرا کوچک شمردند و براى مبارزه با من در غصب چیزى که حق من بود، همدست شدند (به این هم قناعت نکردند) سپس گفتند: بعضى از حقوق را باید گرفت و پاره اى را باید رها کرد (و این از حقوقى است که باید رها سازى).
* * *
