امام(علیه السلام) در این خطبه، به مسائل گوناگونى اشاره مى کند که در عین استقلال هر یک از آن ها، پیوند روشنى با هم دارند.

این خطبه بر چند محور دور مى زند:

نخست این که امام(علیه السلام) مردم را به اطاعت خویش فرا مى خواند و راه بهشت را که راه پر مشقتى است به آن ها نشان مى دهد.

دوّم این که دلیل شرکت عایشه را در جنگ جمل بیان مى کند تا مردم گمان نبرند شرکت او در این جنگ دلیل بر مشروعیت کار طلحه و زبیر بوده است.

در بخش سوّم، درباره پایان زندگى و قیام قیامت سخن مى گوید و مردم را براى آن از طریق ایمان و عمل صالح و کسب علم و دانش آماده مى سازد.

در چهارمین بخش، به چگونگى حشر مردم از قبور در سراى آخرت اشاره مى کند.

و در بخش پنجم، از امر به معروف و نهى از منکر که انجام دادن آن بر خلاف پندار بعضى از ناآگاهان هیچ مشکلى در زندگى ایجاد نمى کند، سخن به میان مى آورد.

در بخش ششم، از اهمیّت قرآن و آثار عظیم آن در اصلاح فرد و جامعه بحث مى کند.

و سرانجام در بخش هفتم، در پاسخ این پرسش که شخصى از آن حضرت مى پرسد: در مورد فتنه با ما سخن بگو و آیا از رسول خدا(صلى الله علیه وآله) در این باره پرسشى داشته اى، به شرح جامعى درباره این موضوع پرداخته و در ضمن از شهادت خود در آینده نیز خبر مى دهد.