امام(علیه السلام) در این خطبه نخست همگان را به صفات خداوند از جمله به علم بى پایان پروردگار نسبت به همه چیز و حتى کوچک ترین امور ـ همچون عدد قطره هاى باران و ذرات خاک ـ توجّه مى دهد تا بدانند اعمال آن ها نزد خداوند کاملا روشن است و چیزى از اسرار درون و برون آن ها بر ذات مقدّسش مخفى نمى ماند.
در بخش دوّم گواهى به یگانگى خداوند و نبوّت پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) مى دهد و هر یک را با صفات مناسب و پرمعنایى همراه مى سازد که به شهادت و گواهى او عمق مى بخشد.
در بخش سوّم از فریبندگى دنیا و وعده هاى دروغینش به دنیاپرستان سخن مى گوید.
و سرانجام در بخش چهارم به همگان هشدار مى دهد که گناهان، سبب زوال نعمت ها مى شود و هیچ ملتى گرفتار بدبختى نشدند جز به علت گناهانشان و به همین دلیل، همگان را به بازنگرى در اعمالشان دعوت مى کند تا از روش هاى ناپسند دست بردارند و با اصلاح سیره عملى خود سعادتمند شوند.
* * *