همان گونه که قبلا اشاره شد، ابن ابى الحدید هنگامى که به این بخش از خطبه مى رسد روایات زیادى از منابع اهل تسنن در فضیلت على(علیه السلام) نقل مى کند که بالغ بر بیست و چهار حدیث مى شود و تصریح مى کند که این روایات غیر از احادیثى است که شیعه امامیه در مقام اثبات امامت على(علیه السلام)بدان تمسک مى جویند.
مناسب است در این جا به بعضى از این روایات بسیار پرمحتوا اشاره کنیم:
1. پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) به على(علیه السلام) فرمود: «یَا عَلِىُّ إِنَّ اللّهَ قَدْ زَیَّنَکَ بِزِینَة لَمْ یُزَیِّنُ الْعِبَادَ بِزِینَة أَحَبَّ إِلَیْهِ مِنْهَا هِىَ زِینَةُ الاَْبْرَارِ عِنْدَ اللّهِ تَعَالى; الزُّهْدُ فِی الدُّنْیَا جَعَلَکَ لاَ تَرْزَءُ مِنَ الدُّنْیَا شَیْئاً، وَ لاَ تَرْزَءُ الدُّنْیَا مِنْکَ شَیْئاً وَ وَهَبَ لَکَ حُبُّ الْمَسَاکِینِ فَجَعَلَکَ تَرْضى بِهِمْ أَتْبَاعاً وَ یَرْضَوْنَ بِکَ إِمَاماً; اى على! خداوند تو را به زینتى آراسته است که بندگانش را به زینتى بهتر از آن نیاراسته است و آن، زینت نیکان در نزد خداست که همان زهد در دنیاست. خداوند تو را چنان قرار داده که چیزى از دنیا گردآورى نمى کنى و دنیا نیز چیزى از تو بر نمى گیرد و نمى کاهد. خداوند به تو محبّت مستمندان را بخشیده و تو را آن گونه قرار داده که از چنین پیروانى خشنود شوى; آن ها نیز به پیشوایى همچون تو خشنود باشند».
2. پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: «إِنَّ اللّهَ عَهِدَ إِلَىَّ فِی عَلِىٍّ عَهْداً فَقُلْتُ یَا رَبِّ بَیِّنْهُ لِی. قال: إِسْمَعْ أَنَّ عَلِیّاً رَایَةُ الْهُدى وَ إمامُ أوْلِیائِی وَ نُورُ مَنْ أَطاعَنِی وَ هُوَ الْکَلِمَةُ الَّتِی أَلْزَمْتُهَا الْمُتَّقِینَ مَنْ أَحَبَّهُ فَقَدْ أَحَبَّنِی وَ مَنْ أطاعَهُ فَقَدْ أطاعَنِی فَبَشِّرْهُ بِذلِکَ; خداوند با من درباره على(علیه السلام) عهدى فرمود (و اشاره به مقامات و فضایل على کرد) عرض کردم: پروردگارا، آن را براى من بیان کن; فرمود: بشنو! على، پرچم هدایت و پیشواى دوستان من و نور کسانى است که اطاعتم کنند و او کلمه اى است که پرهیزکاران را به آن ملزم ساختم، کسى که او را دوست دارد، مرا دوست داشته و کسى که از وى اطاعت کند، مرا اطاعت نموده است. او را به این فضایل بشارت ده.
3. پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: «مَنْ سَرَّهُ أَنْ یَحْیَا حَیَاتِی وَ یَمُوتُ مَمَاتِی وَ یَسْکُنَ جَنَّةَ عَدْن الَّتِی غَرَسَها رَبِّی فَلْیُوالِ عَلِیّاً مِنْ بَعْدی وَ لْیُوالِ وَلِیَّهُ وَلْیَقْتَدِ بِالاَْئِمَّةِ مِنْ بَعْدی فَإِنَّهُمْ عِتْرَتِی خُلِقُوا مِنْ طِینَتِی وَ رُزِقُوا فَهْماً وَ عِلْماً فَوَیْلٌ لِلْمُکَذِّبِینَ مِنْ اُمَّتِی، الْقاطِعِینَ فِیهِمْ صِلَتِی لاَ اَنَالَهُمُ اللهُ شَفاعَتِی; کسى که مسرور مى شود همچون من زندگى کند و همچون من از دنیا برود و ساکن بهشت جاویدانى شود که خداوند آن را غرس کرده پس باید على را بعد ازمن دوست دارد و دوست او را نیز دوست داشته باشد و به امامان پس از من اقتدا کند که آن ها از عترت من اند; از باقیمانده گِل من سرشته شدند و خداوند فهم و دانش به آنان داده است. واى بر کسانى از امت من که آن ها را تکذیب کنند و نسبت به من قطع رحم کنند! خداوند هرگز آن ها را مشمول شفاعت من نکند!».
