«مزامیر» جمع «مزمور» به معناى سرودهایى است که با آهنگ مخصوص خوانده مى شود و مزامیر داوود(علیه السلام) اشعار روحانى، مناجات ها و پند و اندرزهایى بود که حضرت داود(علیه السلام) با صداى زیبایش مى خواند تا بر دل ها بهتر نشیند.(1)

مزامیر داوود(علیه السلام) که الآن جزء کتب اهل عتیق است از پنج کتاب تشکیل شده و در آخر هر قسمت، لفظ «آمین» تکرار شده است و اغلب برآنند که این لفظ را جمع کنندگان کتاب در آخر هر کتاب افزوده اند (باید توجه داشت مزامیر فعلى موجود در کتاب مقدس، کلمه آمین ندارد).

به هر حال، کتاب اوّل 41 مزمور است; کتاب دوّم 31; کتاب سوّم و چهارم هر یک 17 مزمور و کتاب پنجم داراى 44 مزمور مى باشد.

محتوا و مفاهیم مزامیر در یک جمع بندى در عناوین زیر خلاصه مى شود:

1. مزامیر حمد و تسبیح که شامل تعدادى مزمور است.

2. مزامیر شکر که در برابر الطاف الهى نسبت به اشخاص گفته شده است.

3. مزامیر مربوط به توبه.

4. مزامیر سیاحت (درباره سرگذشت کسانى که مشمول عنایت یا غضب خداوند شدند).

5. مزامیر تاریخى که در مورد الطاف و رحمت خداوند درباره قوم بنى اسرائیل است.

6. مزامیر نبوّتى که بر اساس وعده خدا به داوود(علیه السلام) و فرزندان اوست.

7. مزامیر تعلیمى که شخص داود(علیه السلام) را به امورى سفارش مى کند:

الف) خصایص عادلان و ویژگى هاى شریران;

ب) مقدّس و پاک بودن شریعت الهى;

ج) بى ارزش بودن زندگى دنیا;

د) تکالیفى که بر حاکمان واجب است;

8. مزامیر دعا براى گنهکاران (باید توجه داشت که اکثر این مزامیر منسوب به داوود(علیه السلام) است; نه همه آن ها).(2)

1. این واژه، گاهى جمع «مزمار» به معناى نى نیز نقل شده است.

2. اقتباس از: قاموس کتاب مقدّس، نوشته مسترهاکس.