احمد بن حنبل، رملى شافعى و محب الدین طبرى شافعى می گویند: بوسیدن، تبرک و مس منبر و قبر پیامبر(ص) و قبور صالحین جایز است و سیره علماء و صالحان بر آن است. عسقلانى می گوید: در زمان عمر یکى از اصحاب پیامبر به قبر ایشان متوسل شد و دانشمندانى چون ابن حیان، ابن خزیمه، ابو على خلال، شیخ الحنابله در زمان گرفتارى به قبور اهل ‏بیت پیامبر(ص) متوسل می شدند.

ابن تیمیه هنگامى که با حقایق تاریخى که مخالف با عقیده و مذهب او است برخورد مى کند آن را به طور کلّى منکر مى شود بدون آن که توجّهى به مسلّم بودن آن داشته باشد؛ از باب نمونه: او از آنجا که مخالف دعا کردن رو به قبر رسول خدا(ص) است، لذا درصدد برآمده تا قصه اى را که در مود جواز این کار، به مالک بن انس نسبت داده شده انکار نماید.

درکتاب هاى علماى اهل سنت روایات بسیارى مبنى بر سیره همیشگى اصحاب وتابعین، بر زیارت قبر پیامبر(ص) وجود دارد مانند زیارت ابن عمر و دعای او برای ابوبکر و عمر نزد قبر پیامبر، یا ماجرای سفر بلال از شام به مدینه برای زیارت قبر حضرت، یا ماجرای عمر در زیارت قبر پیامبر بعداز فتح بیت المقدس. بنابراین سخن برخى مبنى بر بدعت بودن زیارت مرقد رسول خدا و این که منجر به شرک شده و حرام است سخنى بى پایه و اساس است؛ زیرا هرگز نمى تواند عملى حرام و بدعت باشد و در عین حال مورد عمل اصحاب و تابعین قرار گیرد.

بسیارى از علماى اهل تسنن بر جواز و استحباب زیارت رسول خدا اجماع و اتفاق دارند، ازجمله: نقل سمهودی از تقی الدین سبکی درباره اجماع بر مشروعیت این عمل، یا نظر سمهودی درباره اتفاق نظر علمای حنفی و مالکی و حنبلی درباره مستحب بودن زیارت قبر پیامبر(ص) و اجماع های دیگر منقول در منابع اهل سنت درباره مشروعیت این زیارت.

تبرک جستن به آثار اولیاء و انبیاء مخصوص شیعه نیست بلکه مسلمان هاى جهان عموماً در حرم پیامبر به قصد شفا یا تبرک دست بر ضریح آن حضرت می کشند. اینگونه رفتارها برای اظهار محبت یا استشفا انجام می گیرد.البته هیچ مسلمانى این طور فکر نمى کند که شفا دهنده اش خاک یا آهن است! بلکه مقصودش این است که خداوند که برای هر کاری سببی قرار داده به برکت حضرت رسول شفاى او را به وسیله غبار قبر آن حضرت عطا کند و این ملازمتى با شرک ندارد.

ابن عساکر به سندش از جابر بن عبدالله نقل کرده: ما شاهد بوديم که مروان از دفن پيکر حسن(ع) کنار قبر جدش جلوگيرى کرد. مروان تا زنده بود دشمن بنى هاشم به حساب مى آمد، همچنين در تاريخ آمده که عايشه نيز از اين کار ممانعت کرد. داوود بن سنان از ثعلبه نقل کرده که گفت: ما در روز وفات حسن بن على(ع) حضور داشتيم و او را در بقيع دفن کرديم، همانا بقيع را ديدم که از کثرت جمعيت جاى سوزن انداختن نداشت.

در مورد زیارت قبر پیامبر(ص) در کتب اهل سنت مناسک و اعمالی توصیه می شود که قدر مشترک آنها ایستادن رو به قبر شریف و سلام کردن به حضرت است، مثلا بگوید: «السلام علیک ایّها النبىّ و رحمة الله و برکاته...».

ایستادن در کنار منبر و دعا خواندن، گرفتن قبه منبر و لمس کردن منبر و کشیدن آن بر صورت به قصد تبرک اموری است که توسط علمای اهل سنت به عنوان آداب زیارت قبر حضرت رسول توصیه شده و روایاتی نیز از صحابه و ائمه فقهی آنها در مشروعیت این عمل نقل شده است.

علماى اهل تسنّن براى زیارت مرقد مطهّر رسول خدا در کتب خود روایاتى از پیامبر(ص) نقل کرده اند که لازمه آنها استحباب این عمل است. مانند روایتی که زیارت قبر آن حضرت را موجب شفاعت ایشان می داند، یا روایت دیگری که زیارت قبر پیامبر را مانند زیارت آن حضرت در زمان حیاتش دانسته و موجب شفاعت شمرده شده است، یا روایتی که زیارت قبر حضرت را موجب کفایت شدن زائر در دنیا و آخرت توسط خداوند می داند. همچنین برخی از علمای اهل سنت کرامات و برکات زیادی برای زیارت قبر حضرت برشمرده اند.

درباره تبرّک جستن به پیامبر(ص) در روایات سنّى و شیعه آمده که در صدر اسلام مسلمین به آبى که پیغمبر با آن دست خود را مى شست یا مویى که از پیغمبر مى ریخت و یا به آب دهان یا به دست خیس آن حضرت تبرّک مى جستند، روایاتی که صحابه و محدثینی چون عروه بن مسعود، بخاری، مسلم و... آنها را نقل کرده اند. اگر تبرّک جستن به آب وضو و آبى که روى دست پیغمبر ریخته مى شد و موى پیغمبر جایز باشد و پیامبر هم مردم را از آن نهى نفرمود قهراً تبرّک به قبرى که همه جسم پیامبر را در برگرفته نیز باید جایز باشد.